รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 647

ประยสย์ “……ให้ฉันถอนเงินก้อนใหญ่ไปให้เธอเหรอ?”

กัญณิศา： “……”

“พรุ่งนี้ฉันจะลองส่งช่อดอกไม้เงินให้เธอดู ดูว่าเธอชอบมันไหม ถ้าชอบฉันจะส่งให้ทุกวัน ก็ทำไปงั้นๆ ยังไงฉันก็ไม่รักเธอหรอก แสดงละครให้คนอื่นดูเฉยๆ จริงสิ คุณชอบอะไรเหรอ?”

กัญณิศาพูดด้วยความระแวง “ฉันไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษหรอก และไม่มีอะไรที่เกลียดเป็นพิเศษด้วย”

ประยสย์จ้องหน้ากากสีเงินของเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง จินตนาการใบหน้าภายใต้หน้ากากเธอ

“คนทั่วไปมีของที่ชอบเป็นพิเศษกันทั้งนั้น ผู้มีพระคุณคงไม่อยากบอกความจริงกับฉันล่ะสิ”

“ฉันไม่มีของที่ชอบเป็นพิเศษจริงๆ ค่ะ”

ประยสย์ก็ไม่ได้ซักถามต่อไป รู้ว่าเธอระวังตัวจากเขา

เขาลุกขึ้นไปหยิบของกินให้ณิศา

แถมยังห่อให้อีกสองถุงใหญ่ แล้วพูดกับกัญณิศาว่า “สองถุงนี้ให้ผู้มีพระคุณเอากลับไปกินครับ”

“ฉันกินที่นี่ได้ ไม่ต้องห่อหรอกค่ะ มันไม่สะดวกต่อการเคลื่อนไหวฉันด้วย”

เธอกลัวว่าเขาจะซ่อนเครื่องติดตามไว้ในของกิน

“คราวนี้คุณเข้ามายังไง?”

โรงแรมเมเปิลสูงขนาดนั้น แถมอยู่ในย่านการค้า เธอคงไม่กล้าปีนกำแพงขึ้นมาแบบโจ่งแจ้งหรอกนะ?

“ฉันเดินเข้ามาทางประตูใหญ่โรงแรม”

ประยสย์สำลัก

เข้าใจแล้ว เธอคงเดินเข้ามาแล้วค่อยสวมหน้ากาก

ไม่รู้ว่าเดี๋ยวไปสืบดูกล้องวงจรปิดโรงแรม จะหาเธอเจอไหม?

สิ่งที่ประยสย์นึกถึง กัญณิศาก็นึกถึงเช่นกัน

คืนนี้ที่เธอมา สะพายกระเป๋ามาด้วยหนึ่งใบ กระเป๋านั้นมีชุดหนึ่งให้เธอเปลี่ยน ตอนนี้กระเป๋าใบนั้นเธอซ่อนไว้เป็นอย่างดี ก่อนจะมาเจอประยสย์

เดี๋ยวตอนไป เธอจะเปลี่ยนชุดก่อน ไม่สวมชุดสำหรับกลางคืนออกไป

เมื่อทำแบบนี้ถึงประยสย์จะไปดูผ่านกล้องวงจรปิด ก็ไม่รู้ว่าแขกคนไหนคือเธอ

“พี่สาวคุณกัญณิศาไม่ให้เธอแต่งงานไกลบ้าน ที่จริงคุณประยสย์ก็ไม่ต้องทำให้ตัวเองลำบากใจหรอกนะคะ ตอนนี้คุณอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ ย่ากับน้องสาวคุณไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่มีใครควบคุมคุณได้หรอก”

ประยสย์คิดในใจ เธอจงใจมาหา ส่งข้อมูลเป็นแค่เรื่องรอง เรื่องหลักคือสนใจเรื่องที่เขามาตามจีบสาว

นี่มันโยงกลับไปหากัญณิศาอีกครั้ง

เธอ เป็นไปได้จริงๆ ว่าคือกัญณิศา

ในใจประยสย์มั่นใจเล็กน้อย แต่ใบหน้าไม่แสดงออก พูดขึ้น “พี่สาวเธอไม่เห็นด้วยที่เธอแต่งงานไกลบ้าน ประจบเหมาะกับเจตนาฉันพอดี ถึงตอนนั้นย่าฉันก็คงมาสู่ขอตามอำเภอใจ เมื่อถูกปฏิเสธ มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”

“ที่จริงฉันก็เข้าใจคุณกิติยานะ สองพี่น้องพึ่งพาอาศัยกันมาตั้งหลายปี น้องมีนิสัยอ่อนแอ เหมือนดอกไม้ในเรือนกระจกแบบนั้น แต่งงานไกลบ้าน โดนครอบครัวสามีรังแก ถึงขนาดทำร้ายจนตาย คุณกิติยาก็ไม่รู้หรอก”

“ถึงตอนนั้นครอบครัวสามีรายงานการป่วยด่วน เผาศพรวดเร็ว พอคุณกิติยารีบมาก็เห็นแค่กระปุกขี้เถ้า จะทำยังไงได้? เก็บไว้ข้างกายตัวเองดีกว่า วางใจได้กว่า ที่เมืองแอคเซสซ์ของพวกคุณ คุณกิติยามีความสามารถมากพอที่จะปกป้องคุ้มครองน้องสาวได้ตลอดชีวิต”

กิติยาคือพี่สะใภ้วิกา วิกาคือนายน้อยตระกูลอริยชัยกุล มีความสัมพันธ์ระหว่างกัน กัญณิศาแต่งงานไป คนในครอบครัวสามีไม่กล้ารังแกเธอหรอก

ได้ยินคำพูดประยสย์ กัญณิศาก็พูดขึ้น “……สมัยนี้เป็นสังคมแห่งกฎหมาย ยังมีครอบครัวสามีโหดเหี้ยมแบบนั้นอยู่เหรอ?”

“ปกติคุณไม่ได้ดูข่าวใช่ไหม? ไม่ใช่ไม่มี แค่เราไม่รู้ก็เท่านั้น โลกกว้างใหญ่ เกิดขึ้นได้ทุกเรื่อง แค่ไม่ได้เรื่องใหญ่จนคนรู้ไปทั่ว ไม่ต้องพูดถึงใครอื่น คุณดูสิ่งที่แม่ฉันเจอก็รู้แล้ว”

ในครอบครัวลุงเขานอกจากลูกพี่ลูกน้อง ก็ไม่มีใครแล้ว ไม่มีใครสามารถหนุนหลังแม่เขาได้ แม่เขาโดนบีบจนกลายเป็นบ้า ใครมาออกหน้าแทนเธอได้? ลูกพี่ลูกน้องเขาเป็นแค่เด็ก แถมยังต้องให้พ่อดูแลจนโต

จะเอาปัญญากับความสามารถที่ไหนมาออกหน้าแทนคุณน้า?

ครอบครัวคุณแม่เขาเป็นคนในเมืองนี้ ไม่ได้แต่งงานไกลบ้าน

อย่าว่าแต่แม่เขา แม้แต่อาสะไภ้สามของเขา อาสามของเขายังเลี้ยงชู้หญิงไว้นอกบ้านตั้งมากมาย ตอนนี้เมินเฉยอาสะไภ้สาม เอาแต่อยากหย่าและแต่งงานใหม่ ตระกูลพัชรวิทิตไม่พูดนินทาเลยสักคน ไม่ใช่เพราะตระกูลสาระทามีอำนาจงั้นเหรอ?

ตระกูลพัชรวิทิตคำนึงถึงประโยชน์ในครอบครัวพวกเขา จึงไม่ยอมหักหน้ากับญาติ อาสะไภ้สามของเขานอกจากระบายความแค้นเพื่อตัวเองแล้ว ยังพึ่งพาใครได้อีก?

ทั้งๆ ที่อาสะไภ้สามมีลูกชายลูกสาว แต่เจนสันกับน้องชายก็เป็นคุณชายตระกูลสาระทา พ่อพวกเขาสนิทสนมกับพวกเขา สองพี่น้องจึงค่อนข้างลำบากใจ

แน่นอนว่าประยสย์ไม่ได้สงสารอาสะไภ้สามเลย

อาสะไภ้สามมีจุดจบเหมือนในวันนี้ ก็เป็นฝีมือของเขาด้วย เขาแก้แค้นแทนแม่

ในตอนนั้นอาสะไภ้สามรังแกคุณแม่เขาที่เป็นบ้ายังไง เขาจำได้หมด เมื่อมีโอกาสก็ต้องแก้แค้นคืนอยู่แล้ว

กัญณิศาทานของว่าง

เธอทานไปด้วยพูดไปด้วย “คุณพูดถูก ฉันช่วยคุณนายไฮโซตามรอยมาไม่น้อย ตรวจสอบหาหลักฐานสามีพวกเธอนอกใจ รู้ว่ามีเบื้องหลังแย่ๆ มากมาย ผู้ชายน่ะ ถ้าไม่รักคุณแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องไปคืนดีหรอก รีบหย่าเพื่อรักษาชีวิตดีกว่า”

“หย่าก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่แน่แต่งงานใหม่อาจจะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ ถึงจะไม่ได้แต่งงานใหม่ ตัวเองก็มีความสุขเหมือนกัน”

“แต่ที่เมืองแอคเซสซ์ของเรามีตระกูลที่เป็นที่นิยมของหญิงสาว ก็คือตระกูลสามีน้องสาวคุณ น้องสาวคุณเป็นคนโชคดี ได้แต่งเข้าตระกูลอริยชัยกุล ประเพณีตระกูลอริยชัยกุลดีเป็นที่เลื่องลือ การอบรมสั่งสอนของบรรพบุรุษครอบครัวพวกเขาคือห้ามหย่า”

“ฉะนั้นก่อนแต่งงานจะต้องใคร่ครวญให้ดี เมื่อตัดสินใจแล้ว จะอยู่ด้วยกันชั่วชีวิต”

ประยสย์ถามหยั่งเชิง “คุณอยากแต่งเข้าตระกูลอริยชัยกุลเหรอ?”

“แค่กๆ ——”

กัญณิศาสำลักขนมจนไอออกมาทันที

ประยสย์รีบลุกขึ้นไปนั่งข้างเธอ ลูบหลังให้เธอ ปากก็เอ่ยว่าเธอ “ค่อยๆ กิน ฉันไม่แย่งคุณกินหรอก”

หลังจากดีขึ้นแล้ว กัญณิศาก็ตบบ่าเขา “ก็คุณพูดจาไร้สาระ ทำให้ฉันสำลัก ฉันเกือบสำลักตายแล้วไหมล่ะ”

ประยสย์ยิ้ม “ก็คุณชื่นชมลูกชายตระกูลอริยชัยกุลแบบนั้น ฉันก็นึกว่าคุณอยากแต่งเข้าตระกูลอริยชัยกุลน่ะสิ”

“ลูกชายตระกูลอริยชัยกุลไม่เลวเลย แต่พวกเขาไม่ชอบฉันหรอก ถ้ามีใครสักคนในพวกเขามองฉัน ฉันจะยืนหยัดยอมแต่งเลยล่ะ พูดถึงลูกชายตระกูลอริยชัยกุล ฉันก็ปวดหัว คุณชายสี่ตระกูลอริยชัยกุลคนนั้นน่ะ ไปหลับนอนกับคนอื่นมาแบบไม่รู้ตัว เลยมาหาถึงที่ ให้ฉันช่วยเขาสืบเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น”

“คุณประยสย์ เราก็สนิทกันขนาดนี้แล้ว ฉันไม่กลัวคุณหัวเราะเยาะหรอกนะ ผู้หญิงที่นอนกับคุณชายสี่สุดยอดมาก แค่ฉันอยากจะรู้เรื่อง อยากตรวจสอบดู ผลสุดท้ายคนของฉันโดนเอากระสอบคลุมหัว โดนซัดหนักไปหนึ่งยก พลาดท่าจนบอกใครไม่ได้”

ตั้งแต่เธอทำอาชีพนี้มา คบค้าสมาคมกับคนมากมายหลากหลาย ถือได้ว่าเป็นคนกร่างในเมืองแอคเซสซ์ ไม่เคยพลาดท่าขนาดนี้มาก่อนเลยล่ะ

เหนือฟ้ายังมีฟ้าจริงๆ ด้วย

ประยสย์ค่อนข้างตกใจ “คนของคุณโดนจัดการ นั่นสุดยอดมากเลยสิ เมืองแอคเซสซ์ยังมีเสือหมอบมังกรแอบอยู่จริงๆ”

“นั่นสินะ”

ตอนแรกที่เธอเจออาจารย์ของเธอ ก็ตกใจความสามารถของอาจารย์เธอ ไม่คิดว่าโลกใบนี้ยังมีคนที่มากความสามารถอยู่จริงๆ แน่นอนว่าผู้ที่มากความสามารถหาได้น้อย ปกติพวกเขาก็ไม่ต่างกับคนธรรมดา พวกเขาไม่ออกตัวเผยตัวตนก่อน เชื่อว่าจะไม่มีใครหาเจอ

ที่อาจารย์เลือกเธอ ไม่ใช่แค่พรหมลิขิต แต่ชอบที่รูปร่างเธอยืดหยุ่น เหมาะแก่การฝึกต่อสู้ และมองนิสัยแสร้งเป็นหมูเพื่อหลอกกินเสือของเธอออก