รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 652

“ต้องการให้ผมช่วยอะไรสั่งได้ตลอดเวลา”

ไซม่อนไม่อยากดึงลูกเขยให้เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เขาจึงพูดขึ้นว่า： “เรื่องธุรกิจ นายช่วยฉันดูแลหน่อยก็พอ ส่วนเรื่องจัดการเจ้าสองกับเจ้าสาม พ่อจัดการเอง ถึงแม้นายจะเป็นลูกเขยของฉัน แต่พวกเขาไม่เชื่อฟังนายหรอก”

“พ่อเป็นหัวหน้าครอบครัว และเป็นพี่ชายของพวกเขา แถมที่บ้านคนแก่ทั้งสองก็ยังอยู่ พ่อไม่เอาชีวิตพวกเขาหรอก แต่ถ้าพวกเขาอยากเอาชีวิตพ่อ ก็ยาก รอให้จัดการปัญหาข้างนอกเสร็จก่อน ค่อยจัดการเรื่องภายในบ้าน”

ตอนนี้ จัดการข้างหน้าก่อน

แน่นอน เขาจะจัดการคนในบ้านที่เป็นเกลือเป็นหนอนให้หมดก่อน

คนในตระกูลที่พึ่งพาอาศัยบ้านสองกับบ้านสามอยู่พวกนั้น เคยทำเรื่องอะไรไว้ลับบหลัง เขาจะส่งคนพวกนั้นเข้าคุกหมด ในเมื่อแตกหักกันแล้ว นี่ก็คือจุดจบที่พวกเขาควรได้รับ ต่อไปถึงแม้พวกเขาจะออกมาจากคุก ก็คงทำการใหญ่อะไรไม่ได้ ไม่สามารถสั่นคลอนตำแหน่งของประยสย์ได้

ประยสย์เป็นคนไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้องมากกว่าเขาอีก ก็ได้ ประยสย์ไม่มีพี่น้องแม่เดียวกัน ส่วนบรรดาลูกพี่ลูกน้องพวกนั้น

เนื่องจากเมื่อก่อนเขาแสดงท่าทีไม่ดีใส่ประยสย์ จึงทำให้คนพวกนั้นเฉยเมยต่อประยสย์เล็กน้อย

ดังนั้นประยสย์จึงไม่มีความผูกพัน กับคนในตระกูลเลย แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน อีกหน่อยเมื่อประยสย์ขึ้นรับตำแหน่ง จะได้ไม่เป็นเหมือนเขา ทำอะไรก็ต้องคำนึงถึงความเป็นพี่น้อง

หลังจากที่ยศพัฒน์ตรึกตรองดูสักครู่แล้ว ก็ได้ตอบอืมออกมา “เรื่องด้านธุรกิจ ผมจะช่วยพ่อดูให้มากยิ่งขึ้น”

เมื่อพี่ชายภรรยาไม่อยู่ในเมืองซูเพร่า พ่อตาเลยต้องใช้เวลากับการจัดการศัตรูตัวฉกาจมากยิ่งขึ้น เขาจึงต้องคอยช่วยดูแลเรื่องธุรกิจให้มากยิ่งขึ้นหน่อย

บริษัทโอเอ กรุ๊ปเป็นบริษัทที่ใหญ่มาก บรรพบุรุษของตระกูลสาระทาก็ตั้งรกรากที่นี่ ความสัมพันธ์ก็ค่อนข้างซับซ้อน เขาที่เป็นลูกเขยของตระกูลสาระทา ก็ต้องใช้เวลามากหน่อยถึงจะช่วยเหลืออะไรได้ แต่โชคดี ในบริษัทของตัวเองเขามีสิทธิ์ออกเสียงเพียงคนเดียว และสะสมบารมีมานาน

และพ่อตาก็เชื่อใจเขา คนพวกนั้นไม่ว่ายังไงก็ต้องให้เกียรติเขาบ้าง

ไซม่อนได้ยื่นมือไปหยิกแก้มของพิรัตน์อีกครั้ง แล้วพูดกับยศพัฒน์ว่า： “ไอ้หมอนี่ผอมลงใช่ไหม？”

“ผมอยู่กับเขาทุกวัน เลยไม่มีความรู้สึก แต่สองวันมานี้ เจ้าตัวน้อยนี้กินได้ไม่เยอะเท่าเมื่อก่อน”

น่าจะเป็นเพราะว่าเทวิกาสองแม่ลูกไม่อยู่เมืองซูเพร่ามั้ง

“เด็กน้อยคนนี้เลี้ยงง่ายมาก กินได้และนอนหลับเป็นอย่างดี ในอนาคตถ้าลูกของนายและวิกาก็เลี้ยงง่ายเหมือนเขาแบบนี้ พ่อจะช่วยพวกนายเลี้ยงเอง พวกนายสองคนสามีภรรยาก็สามารถใช้ชีวิตสองต่อสองได้ต่อไป”

แต่ถ้าเด็กเลี้ยงยาก ก็แล้วไป ให้พี่เลี้ยงเป็นคนดูเองก็แล้วกัน

ยศพัฒน์ยิ้มแล้วพูดออกมาว่า： “ไม่กล้ารบกวนให้พ่อช่วยพวกเราเลี้ยงลูกหรอก”

คนที่บ้านเขายังมีผู้ใหญ่รอเลี้ยงตั้งเยอะตั้งแยะ

ไซม่อนนึกขึ้นได้ว่าตระกูลอริยชัยกุลมีลูกหลานเยอะ และลูกเขยตัวเองก็เป็นลูกชายคนโตของตระกูลอริยชัยกุล ถึงแม้จะมีหลานที่ไม่ใช่นามสกุลเดียวกัน คาดว่าก็คงตกไม่ถึงมือเขามาเลี้ยงดูหรอก

“ญาณินท้องฝาแฝด คลอดวิกาและพี่ชายออกมา พ่อได้ยินมาว่า เรื่องแบบนี้เป็นกรรมพันธุ์ ไม่แน่ตอนที่วิกาตั้งครรภ์อาจคลอดฝาแฝดชายหญิงหรือแฝดเพศเดียวกันก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้น แบ่งให้พ่อเล่นหนึ่งคนนะ”

ยศพัฒน์： “……”

“โอะ คือแบ่งหนึ่งคนให้พ่อดูแล แหะๆ พ่อได้แต่คาดหวังพวกนายสองคนสามีภรรยามีหลานให้พ่อสักคน ส่วนประยสย์ไอ้หมอนั่น ยังคาดหวังอะไรไม่ได้ คาดว่าลูกของพวกนายเข้าเรียนอนุบาลแล้ว ไอ้หมอนั่นถึงเพิ่งจะเป็นพ่อคนหล่ะมั้ง”

ยศพัฒน์ได้แต่ยิ้ม ไม่พูดอะไรต่อ

เรื่องแบบนี้พูดยาก

ไม่แน่ปีหน้าประยสย์อาจแต่งงานแล้วมีลูกเลยก็เป็นได้？

“โอเค พ่อก็จะกลับบริษัทละ นายทำงานต่อเถอะ ถ้าเด็กคนนี้วุ่นวายอีก ก็ส่งไปให้พี่เลี้ยงดูแลก็แล้วกัน”

ไซม่อนลุกขึ้น แล้วหยิกลงไปที่แก้มของพิรัตน์อีกครั้ง เด็กน้อยรู้สึกโกรธแต่ไม่กล้าแสดงออกมา

ส่วนยศพัฒน์ก็ได้ลุกขึ้นและตามไปส่ง

และได้อุ้มพิรัตน์ขึ้นมาด้วย แล้วเดินไปส่งไซม่อนพร้อมกัน เมื่อส่งไซม่อนออกไปแล้ว พิรัตน์ได้ยกมือเช็ดบริเวณใบหน้าตัวเองที่ถูกไซม่อนจับ แล้วพูดออกมาว่า： “ร้าย ร้าย”

ยศพัฒน์พูดออกมาอย่างตื่นเต้นว่า： “พิรัตน์ นายพูดคำอื่นเป็นแล้ว”