รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 653

เมื่อญาณินรู้ว่าลูกเขยโทรมา จึงเข้าไปหา แล้วพูดคุยกับพิรัตน์สองสามคำ แน่นอนเด็กน้อยคุยไม่เป็นอยู่แล้ว ได้แต่เรียกหม่าม้าอย่างร้อนรน พูดคำว่าร้ายๆๆ อย่างร้อนรนออกมา

ทำให้ยศพัฒน์ที่มองอยู่อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ผ่านไปสักพัก เขาหยิบโทรศัพท์มาจากมือของเด็กน้อย แล้วพูดกำชับภรรยาไปอีกสองสามคำ ถึงได้วางสายลง

รู้ว่าทางด้านเมืองซูเพร่ายังไม่มีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นในช่วงนี้ ทำให้ญาณินรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

เวลาเดียวกันที่ตระกูลเลิศธนโยธา

หลังจากที่ณิชกานต์พาลูกชายสองคนมาถึงคฤหาสน์ของตระกูลเลิศธนโยธา ได้กดเตร่รถต่อเนื่องไม่หยุด จากนั้น ณิชกานต์ได้ลงมาจากรถอย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปหน้าประตู กดกริ่งลงไป เสมือนจะกดกริ่งประตูบ้านให้ระเบิดไปให้ได้เลย

ป้อมพนักงานรักษาความปลอดภัย ที่หน้าประตูพนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่เวรมองณิชกานต์ด้วยสายตาเย็นชา และไม่ได้จะเปิดประตูให้เธอเลย

พวกเขากำลังรอคำสั่งจากในบ้าน

พลอยไม่ได้อยู่บ้าน คุณพสธรยิ่งไม่ต้องพูดถึง มีแต่คุณแก้วเท่านั้นที่อยู่บ้าน เธอได้ยินว่าณิชกานต์มา รู้ว่าคนที่มาประสงค์ร้าย เธอจึงไม่อยากเจอหน้าณิชกานต์ แต่เมื่อตรึกตรองดูแล้ว ก็ยอมเจอหน้าแต่โดยดี

ลูกสาวของเธอถูกณิชกานต์ตบตีไปหลายครั้ง เธอยังไม่มีโอกาสแก้แค้นเลย วันนี้ณิชกานต์มาหาถึงบ้านเอง ให้โอกาสแก้แค้นกับเธอพอดีเลย

“ให้คุณณิชกานต์เข้ามาได้”

คุณแก้วสั่งออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย คนรับใช้รีบโทรศัพท์ไปที่ป้อมพนักงานรักษาความปลอดภัย แจ้งให้พนักงานรักษาความปลอดภัยทราบว่า ปล่อยคนเข้ามาได้แล้ว

เมื่อรปภ.ได้รับแจ้งมา ก็ได้เปิดประตู ปล่อยให้ณิชกานต์เข้ามาข้างใน

เมื่อณิชกานต์เข้ามาถึงคฤหาสน์ของตระกูลเลิศธนโยธา ก็เรียกชื่อชลออกมาเสียงดัง

เจนสันสองพี่น้องรีบลงมาจากรถ และอยากเข้าไปข้างในด้วย คิดไม่ถึงว่าพนักงานรักษาความปลอดภัย ของตระกูลเลิศธนโยธาไม่ยอมให้พวกเขาข้ำป พวกเขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า： “คุณหญิงต้องการเจอแค่คุณณิชกานต์ คุณชายทั้งสองรบกวนรอที่ข้างนอก”

เจนสันโมโหมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ที่นี่เป็นพื้นที่ของตระกูลเลิศธนโยธา เขาไม่กล้ากำเริบเสิบสาน

เจนสันโทรศัพท์หาแม่ แต่ณิชกานต์มัวแต่ตะโกนเรียกชื่อสามีอยู่ และเดินตามหาเงาของสามี จึงไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ และไม่ได้รับโทรศัพท์ของลูกชาย

คุณแก้วได้ยินณิชกานต์ตะโกนเสียงดังโหวกเหวกอยู่ข้างนอก สีหน้าดำดิ่งลงไปทันที แล้วสั่งกับคนใช้ออกมาว่า： “ออกไปเอาตัวเธอเข้ามาเดี๋ยวนี้ อย่าปล่อยให้เธอร้องเสียงดังอยู่ข้างนอก ร้องบ้าอะไร？คิดว่าที่นี่เป็นตลาดนัดเหรอ เธอถึงตะโกนโหวกเหวกเสียงดัง”

คนใช้ตอบรับออกมาอย่างเคารพ

ไม่นานนัก คนรับใช้สองคนก็ลากณิชกานต์เข้ามาโดยจับคนละข้างซ้ายคนขวาคน

“ปล่อยฉันนะ ฉันมาหาสามีฉัน คุณหนูของบ้านแกมันหน้าด้าน ร้ายยางอาย แย่งสามีฉันไป เอาสามีฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน？รีบเอาสามีฉันคืนมา ไอ้หน้าด้าน！ผู้ชายบนโลกนี้ตายหมดแล้วหรือยังไง ถึงมาแย่งผู้ชายของฉัน？”

“โอะ ใช่แล้ว คุณหนูบ้านแกมันชอบกินผู้ชายแก่โดยเฉพาะอยู่แล้ว”

ณิชกานต์เกลียดพลอยมาก

เมื่อก่อนทั้งสองรักกันมากแค่ไหน ตอนนี้ก็เกลียดมากแค่นั้น

“คุณแก้ว”

เมื่อณิชกานต์เห็นคุณแก้ว ก็ได้สะบัดคนใช้ทั้งสองคนออก เดินไม่กี่ก้าวก็เดินไปถึงตรงหน้าของ ถลึงตาใส่คุณแก้วโดยมองจากด้านบนไปด้านล่าง สีหน้าเย็นชาแล้วพูดออกมาว่า： “คุณอยู่บ้านก็ดีแล้ว ควรสั่งสอนลูกสาวตัวดีของคุณให้ดีๆ ด้วย”

“ชอบเป็นชู้ของคนอื่นมากขนาดนั้นเลยเหรอ？เมื่อก่อนเป็นชู้ของพี่ชายสามีฉัน ตอนนี้ก็มาแย่งผู้ชายของฉันอีก ลูกสาวที่ตระกูลเลิศธนโยธาเลี้ยงออกมาคือไปเป็นชู้ของคนอื่นโดยเฉพาะเหรอ？คุณแก้ว คุณที่เป็นแม่ยอมปล่อยให้ลูกสาวตัวเองถูกผู้ชายแก่พวกนั้นรังแกเหรอ คุณไม่รู้สึกปวดใจบ้างเหรอ？”

คำพูดของเธอเหมือนมีดแทงเข้าไปในหัวใจของคุณแก้ว

ถ้าคนที่รักลูกสาวตัวเอง มีใครบ้างที่ยินยอมให้ลูกสาวตัวเองไปเป็นชู้ของคนอื่น ไปอยู่กับผู้ชายแก่？

เดิมทีคุณแก้วก็เคยเกลี้ยกล่อมลูกสาวไปหลายครั้ง แต่เสียดายที่เกลี้ยกล่อมไม่สำเร็จ สุดท้ายเธอจึงตัดสินใจช่วยลูกสาวให้สมหวัง แต่ใครจะไปรู้กลับกลายเป็นผลักลูกสาวให้ตกลงไปในนรถ เธอเสียใจ และโกรธเกลียดมาก