รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 660

เธอชอบหน้าตาของณภัทรมาก

ต่อมาเมื่อรู้ฐานะของเขาแล้ว ชุติภายิ่งรู้สึกพึงพอใจ

กัญณิศาถามเธอออกมาว่า： “ถ้าหากไม่ท้องหล่ะ？”

ชุติภาตอบออกมาว่า： “งั้นก็ไปนอนอีกครั้ง”

หน้าตาณภัทรหล่อเหลา เวลามีอะไรกันก็มีความสุข นอนเพิ่มอีกครั้งมีความสุขทั้งกายและใจ เธอเองก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองถูกเอาเปรียบ

กัญณิศา： “……”

ชุติภารู้ไหมว่าตอนนี้ณภัทรโกรธมากแค่ไหน？

เธอกลับพูดออกมาหน้าตาเฉยว่านอนเพิ่มอีกครั้ง

“เธอรู้ไหมว่าคุณชายสี่ตระกูลอริยชัยกุลเพื่อตามหาเธอ หาจนทุกซอกทุกมุมของเมืองแอคเซสซ์แล้ว？”

ชุติภาพยักหน้า “รู้ แล้วทำไมเหรอ？ฉันทำลายหลักฐานหมดแล้ว นอกจากฉันไปยอมรับเอง หรือแม้แต่เธอไปบอกเขาถ้า

ฉันไม่ยอมรับ เขาจะทำอะไรได้？หรือว่าเขาจะให้ฉันแสดงนอนกับเขาตรงนั้นเลย เพื่อให้เขามีหลักฐาน？”

กัญณิศายิ้มแล้วพูดออกมาว่า： “คุณจะใช้วิธีกินแล้วไม่รับผิดชอบเหรอ？”

“ฉันเอาแค่เด็ก ไม่เอาผู้ชาย”

กัญณิศาสำลัก ชุติภาช่างสง่างดงามเหลือเกิน แต่เมื่อนึกถึงหมออัจฉริยะสนใจแต่การเรียนรู้ด้านการแพทย์ ชีวิตนี้ไม่แต่งงาน ลูกศิษย์ที่เขารับก็หลงใหลด้านการแพทย์เหมือนเขา แต่เขากลับไม่อยากเห็นลูกศิษย์มีชะตากรรมชีวิตแบบเดียวกันกับเขา

ใครจะไปรู้ว่าลูกศิษย์ของเขาในอนาคตจะรับลูกศิษย์ที่ถูกชะตาและมีวาสนาแถมมีสติปัญญามาแต่กำเนิดได้หรือเปล่า？

ถ้าไม่มีลูกศิษย์ และชีวิตนี้ชุติภาก็ไม่แต่งงานเลย ก็จะโดดเดี่ยวจนตาย แม้แต่ลูกศิษย์ช่วยจัดงานศพก็ไม่มี ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นจะน่าสงสารมาก

ดังนั้นผู้เฒ่าหมออัจฉริยะจึงเร่งรัดให้ลูกศิษย์รีบแต่งงาน หรือถ้าไม่แต่งงาน มีลูกไว้สืบทอดก็ยังดี หรือถ้าเป็นผู้สืบทอดไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังมีคนจัดงานศพให้ตอนตาย

“ประเพณีวัฒนธรรมของตระกูลอริยชัยกุลดีมาก ผู้ชายของตระกูลอริยชัยกุลก็โดดเด่น ถ้าเธอ……”

“ใช้ชีวิตคนเดียว ฉันรู้สึกว่าสบายกว่า ไม่อยากหาผู้ชายมาให้เป็นภาระ ถ้าท้องของฉันมีเด็ก เมื่อคลอดออกมาก็จะให้อาจารย์เป็นคนเลี้ยงดู ฉันไม่มีเวลามาเลี้ยงดูเด็กหรอก”

ฟังความหมายนี้แล้ว เธอแค่รับผิดชอบคลอด ไม่รับผิดชอบเลี้ยง

กัญณิศาตำหนิในใจ รอให้เด็กคลอดออกมาแล้ว จิตใจก็จะเปลี่ยนใจเอง

“เป็นเพราะว่าผู้ชายของตระกูลอริยชัยกุล หน้าตาหล่อเหลา กรรมพันธุ์ดี ฉันถึงยอมไปนอนกับเขาด้วย”

กัญณิศา： “……”

ถ้าณภัทรรู้ความจริง ต้องกระอักเลือดตายแน่

“กระดาษยังไงก็ห่อไฟไม่ได้”

“เมื่อกระดาษถูกไฟไหม้ เด็กน้อยก็คงอายุหลายขวบแล้ว ไม่แน่เด็กน้อยอาจหน้าตาเหมือนฉันก็ได้ ถ้าเหมือนฉัน เขาก็ไม่มีทางรู้”

“ฉันไม่อยู่เมืองแอคเซสซ์นานหรอก คิดมากขนาดนั้นทำไม ไปเถอะ ฉันส่งเธอกลับบ้าน”

กัญณิศายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ขอบใจมาก ฉันกลับคนเดียวได้ เพราะไม่ว่ายังไงเมืองแอคเซสซ์ก็เป็นถิ่นของฉัน”

ชุติภาถึงแม้จะเก่งมากแค่ไหน ก็เป็นคนเก่งต่างถิ่น คนต่างถิ่นยังไงก็สู้เจ้าถิ่นไม่ได้ ในเมืองแอคเซสซ์ยังไงก็เธอคุ้นเคยกว่า

“ทิ้งวิธีติดต่อไว้หน่อย ต้องการความช่วยเหลือจากฉันเมื่อไหร่ค่อยโทรศัพท์ให้ฉัน เพราะฉันไม่อยากมาขวางทางเธอทุกคืนแบบนี้หรอก”

ชุติภาขอวิธีติดต่อกับณิศา และทิ้งก็ทิ้งช่องทางติดต่อของเธอให้กัญณิศาไว้เหมือนกัน

ก่อนจะจากกัน เธอพูดกับกัญณิศาออกมาว่า： “ถ้าเธอยังเป็นห่วงคุณประยสย์อยู่ ก็ไปช่วยเขาสักตั้ง ฉันกลับไปก็จะไปเตรียมตัวเหมือนกัน บินไปที่เมืองซูเพร่าสักรอบ นานมากแล้วที่ไม่เห็นเรื่องครึกครื้นแบบนี้ ถ้าไม่ไปดู คงเสียดายแย่”