รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 663

หลังจากขึ้นรถ บอดี้การ์ดที่นั่งอยู่ข้างคนขับได้พูดออกมาด้วยความเคารพว่า： “บอส วันนี้คุณชายต้องการใช้เครื่องบินส่วนตัว ได้ปฏิเสธการร้องขอของคุณชายไปแล้ว ตามที่บอสสั่งไว้”

ไซม่อนเอ็นหลังไปพิงไว้กับเบาะรถ หลังจากได้ยินที่บอดี้การ์ดพูด เขาได้พูดขึ้นมาว่า： “อย่าให้คุณชายกลับมาเด็ดขาด”

“แต่ถ้าคุณชายจะกลับมาจริงๆ เขาก็สามารถนั่งเครื่องบินโดยสารกลับมาได้”

ไซม่อนนิ่งเงียบไปสักพัก แล้วพูดออกมาอีกครั้งว่า： “ถ้าเขาจะกลับมาจริงๆ ฉันก็ไม่ขัดขวางเขาหรอก แต่เครื่องบินส่วนตัวห้ามให้เขาใช้”

คนเป็นพ่อบังลมบังฝนอยู่ข้างหน้า แต่เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ก็ต้องให้ลูกๆ ที่อยู่ข้างหลังประสบกับการถูกพายุฝนชะล้างบ้าง

ในเมื่อลูกชายไม่กลัวตาย อยากสู้รบพร้อมกันกับพ่อของเขา ถึงแม้เขาจะไม่อยากแต่ก็รู้สึกปลื้มใจ พ่อลูกสู้ศึกด้วยกัน เชื่อว่าพวกเขาสองคนพ่อลูกสามารถสู้รบกับสงครามที่ไม่มีอาวุธนี้ได้

บอดี้การ์ดรู้ว่าบอสหมายถึงอะไร ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ว่าต้องทำอย่างไร

ภายในรถเงียบขึ้นมาอีกครั้ง

ไซม่อนหยิบโทรศัพท์ออกมา รูปภาพหน้าจอของเขาคือรูปภาพญาณิน

มองดูรูปภาพของญาณิน เขาใช้นิ้วมือลูบมันเบาๆ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้กดรายชื่อเบอร์โทรเพื่อนเข้าไป เบอร์โทรแรกเป็นของญาณิน เขาอยากโทรหาเธอ แต่ไม่กล้าหาญพอ อยากส่งข้อความให้ เขียนเสร็จแล้ว ก็ลบออกอีก ตรึกตรองดูแล้วสักพัก ก็เขียนใหม่อีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ส่งออกมา

อยากติดต่อดีกว่า

ปล่อยให้เธอใช้ชีวิตที่เมืองแอคเซสซ์อย่างมีความสุขดีกว่า

มีลูกสาวอยู่เป็นเพื่อนเธอ เขาโล่งใจขึ้นมาก

ถ้าเธอเป็นห่วงเขาจริง พะวงเขาจริง เธอก็จะติดต่อมาหาเขาเอง การที่เธอไม่ติดต่อเขามาก่อน ก็หมายความว่าไม่ได้เป็นห่วงเขา ไม่ได้มีเขาอยู่ในใจ

ไซม่อนใส่โทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง แล้วหันหน้าไปมองวิวนอกหน้าต่าง

เมืองซูเพร่าเป็นเมืองใหญ่ที่เจริญรุ่งเรือง เต็มไปด้วยตึกสูงทุกหนแห่ง และท้องถนนรถราวิ่งขวักไขว่ไปมา แต่สภาพอากาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ท้องฟ้ามืดครึ้ม และมีฝนตกปรอยๆ พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้จะมีหิมะตก

ตอนนี้หิมะยังไม่โปรยปราย คาดว่าหิมะน่าจะโปรยปรายตกในช่วงบ่ายหรือเย็น

วิกาบอกว่า เธอไม่ค่อยได้เห็นหิมะจริงเท่าไหร่ เธอเติบโตที่เมืองแอคเซสซ์ฤดูหนาวของเมืองแอคเซสซ์เปรียบเสมือนฤดูร้อนของเมืองซูเพร่า

ช่วงที่หนาวที่สุด ยังมีอุณหภูมิอยู่หลายองศา ไม่เหมือนเมืองซูเพร่า ช่วงเวลาที่หนาวที่สุดอุณหภูมิอลดลงจนติดลบไปสิบกว่าองศา

ยศพัฒน์บอกว่าวิกาจะกลับมา มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน

สมกับที่เป็นลูกๆ ของไซม่อนจริงๆ ไม่ใช่คนกลัวตาย ต่างเป็นห่วงกังวลคุณพ่ออย่างเขา จะกลับมาแบ่งปันความยากลำบากกับคุณพ่ออย่างเขา

ในเวลาเดียวกันที่เมืองแอคเซสซ์บ้านตระกูลวาชัยยุง

ญาณินยืนอยู่บนดาดฟ้าของบ้านตระกูลวาชัยยุงคนเดียว ยืนที่สูง จะได้มองเห็นได้ไกล

เธอมองไปที่ภูเขา และทุ่งนาในระยะไกล แต่ความคิดของเธอกลับไม่ได้อยู่ที่ทิวทัศน์ แต่ลอยกลับไปที่เมืองซูเพร่าแล้ว

ตอนนี้ไซม่อนเป็นยังไงบ้าง？

เขาสบายดีไหม？

เขาได้จัดหาตัวแทนของเธอแทนที่เธอ ไม่รู้ว่าพอมีโอกาสก็ตามตื๊อตอแยตัวแทนของเธอหรือเปล่า？

เมื่อนึกถึงว่าเขาอาจตามตื๊อตอแยตัวแทนของเธอ ทำให้ญาณินรู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาทันที และมีอาการหึงหวงขึ้นมาทันทีเหมือนกัน

ที่แท้ เธอยังแคร์เขาอยู่

เป็นเพราะเขาหน้าด้านเกินไป ตอแยเธอ……เธอจึงไม่สามารถทำตัวเย็นชากับเขาเหมือนตอนที่เธอเพิ่งได้สติใหม่ๆ

“เฮ้อ！”

เธอถอนหายใจออกมายาวๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูเบอร์โทรรายชื่อเพื่อนในโทรศัพท์ หาดูแล้วหนึ่งรอบ ก็หาเบอร์โทรของไซม่อนไม่เจอ เธอถึงนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เซฟเบอร์โทรศัพท์ของเขาไว้