รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 664

“ไอ้เลว！”

“ใช่ๆๆ ผมมันไอ้เลว ไอ้เฒ่าเลวของคุณ ญาณิน รอผมไปรับคุณกลับมานะ！”

“ถ้าคุณไม่มารับฉัน ฉันก็จะแต่งงานกับคนอื่น！”

ญาณินพูดจบก็วางสายลง

หลังจากวางสายแล้ว เธอยังคงด่าเขาอยู่： “เป็นไอ้เฒ่าหัวงูจริงๆ อายุเป็นคุณปู่คนได้แล้ว ยังมัวแต่คิดเรื่อง……”

“แม่”

เทวิกาเดินออกมา แล้วเรียกแม่

ญาณินจึงหยุดพูดคุยกับตัวเอง

เธอใส่โทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋ากางเกงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หันหน้าแล้วเดินไปหาลูกสาว

“แม่ แม่มาอยู่นี่ได้ยังไง หนูตามหาแม่ตั้งนานก็หาไม่เจอ นึกว่าแม่ทิ้งหนูไว้แล้วกลับไปแล้วเสียอีก”

ญาณินเงยหน้าขึ้นมองเมฆบนฟ้ามีรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า แล้วพูดออกมาว่า： “แม่ไม่กลับไปคนเดียวหรอก แม่รอพ่อหนูมารับแม่ เขาพูดเอง ว่าเขาจะมารับแม่กลับไป”

เทวิกามองสีหน้าของคุณแม่ ถามออกมาอย่างดีใจว่า： “แม่ แม่ให้อภัยพ่อหนูแล้วใช่ไหม？”

“ไม่ให้อภัย แม่จะเกลียดเขาทั้งชีวิต ต่อไปนี้จะทรมานเขาทุกวัน แก้แค้นเขา ยั่วโมโหเขา”

เทวิกายิ้ม แม่ของเธอปากไม่ตรงกับใจ

“วิกา หนูหาแม่มีเรื่องอะไรเหรอ？”

“แม่ หนูจองตั๋วเรียบร้อยแล้ว กระเป๋าหนูก็เก็บเรียบร้อยแล้ว”

เทวิกาตัดสินใจกลับเมืองซูเพร่าวันนี้

ญาณินตกใจ แต่ก็ไม่ได้ห้ามลูกสาว “เดี๋ยวใครส่งหนูไปสนามบิน？”

“พี่ชายหนูจะกลับมาส่งหนูค่ะ”

ชเนนทร์รู้เรื่องที่น้องสาวจะกลับเมืองซูเพร่า ถึงแม้จะเสียดายและเป็นห่วงแต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง

ยศพัฒน์ยังอยู่เมืองซูเพร่า นี่เป็นเรื่องของตระกูลสาระทา น้องสาวของเธอจะปลีกตัวออกห่างก็ไม่ดี ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับยศพัฒน์ น้องสาวของเขามีชีวิตอยู่จะมีความหมายอะไร？ยิ่งจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

ปล่อยน้องสาวกลับไปดีที่สุด ให้พวกเขาสองคนได้เผชิญเรื่องราวด้วยกัน เผชิญความยากลำบากและอุปสรรคของชีวิตไปพร้อมกัน

“ถ้างั้น กินข้าวเสร็จก่อนค่อยไป”

“อืม”

ญาณินลูบใบหน้าลูกสาวเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ถึงแม้จะมีคำพูดเป็นพันเป็นหมื่นคำ แต่กลับพูดไม่ออกสักคำ

สุดท้าย เธอสวมกอดลูกสาว แล้วพูดเสียงอ่อนโยนออกมาว่า： “แม่ไม่ส่งหนูไปสนามบินแล้วนะ แม่ขอให้หนูเดินทางปลอดภัย ไปบอกลาคุณพิชญ์สินีพวกเขาก่อน”

“แม่ หนูไม่ใช่จะไม่กลับมาแล้วสักหน่อย ไม่ต้องทำเหมือนหนูจะไม่กลับมาแบบนั้นสิ”

ญาณินตบปากเธอเบาๆ “จะออกจากบ้านแล้ว ห้ามพูดจาเรื่อยเปื่อยเด็ดขาด”

“ลงไปข้างล่างเถอะ พ่อแม่ของหนูน่าจะเตรียมของอร่อยไว้ให้หนูละ”

ความรักที่บ้านตระกูลวาชัยยุงมีให้กับวิกา ญาณินเห็นในสายตา ดูแลเป็นอย่างดียิ่งกว่าลูกในแท้ๆ อีก แม้แต่เธอที่เป็นแม่แท้ๆ ยังทำได้ไม่ดีพอเลย

จะไปโทษเทวิกาที่ตัวอยู่เมืองซูเพร่า แต่ใจกลับอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ไม่ได้

สองแม่ลูกเดินลงมาชั้นล่างพร้อมกัน

เชนนทร์กลับมาแล้ว

เขากำลังช่วยล้างผักอยู่ ส่วนพิชญ์สินีได้เริ่มผัดกับข้าวแล้ว

อาหารที่เตรียมต่างเป็นอาหารบ้านๆ ทั่วไป แต่เป็นอาหารที่เทวิกชอบทั้งนั้น

หลังจากกินข้าวเสร็จ เทวิกาเอาแต่โทรศัพท์ เอกสาร ส่วนอย่างอื่นไม่ได้เอาอะไรเลย เธอเดินออกจากบ้านโดยทุกคนในครอบครัวเดินออกมาส่ง รถของพี่ชายจอดอยู่หน้าประตู พี่ชายช่วยเธอเปิดประตู รอให้เธอขึ้นรถ

เทวิกหยุดเดิน หันหน้าไปมอง คุณปู่คุณย่า พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงและแม่แท้ๆ ที่ต่างมองมาที่เธอ รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาที่ฝืนยิ้มออกมา ทำให้เธอรู้ดีว่าทุกคนในครอบครัวไม่อยากให้เธอไป

เธอหันกลับมา คุกเข่าลงไป และโค้งคำนับผู้ใหญ่ทุกคนสามครั้ง ครั้งนี้บรรดาผู้ใหญ่เหล่านั้นไม่มีใครมาพยุงเธอ ปล่อยให้เธอทำก้มคำนับตามความต้องการของเธอ

หลังจากก้มคำนับเสร็จ เทวิกาลุกขึ้น แล้วพูดกับผู้ใหญ่ทุกคนว่า： “คุณปู่ คุณย่า พ่อ แม่ หนูไปก่อนนะ”

ถ้าหาก เธอไม่สามารถมีชีวิตรอดกลับมาได้ ถือว่าเธออกตัญญู หวังว่าผู้ใหญ่ทุกคนจะดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ

“ดูแลตัวเองด้วยนะ！”