รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 684

เนื่องจากพสธรกับลูกสาวพาคนไปซุ่มโจมตี คิดจะฆ่าประยสย์ หลังจากผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือด ก็จบลงด้วยพสธรบาดเจ็บสาหัส ดังนั้น คนโชคร้ายอย่างยศกรที่โดนหลานชายคนโตทุบจนสลบไปนั้น จึงไม่ได้ถูกพาตัวไปเจอกับชล

ประยสย์สั่งให้คนส่งยศกรกลับไปคฤหัสน์สาระทา ในเวลาเดียวกันก็ออกคำสั่งเด็ดขาด ถ้ายังไม่ได้รับอนุญาตจากพวกเขาสองพ่อลูก ตอนนี้คนในคฤหัสน์ห้ามออกไปจากคฤหัสน์แม้เพียงครึ่งก้าว

กำจัดศัตรูภายนอกได้แล้ว แน่นอนว่าก็ต้องกำจัดข้าศึกภายในเช่นกัน

แต่ทว่าไซม่อนยังไม่ฟื้น ประยสย์เองก็บาดเจ็บ จึงต้องรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสักกี่วันก่อน ช่วงนี้จึงยังไม่มีเวลามาสะสางข้าศึกภายในบ้าน

ตอนที่ประยสย์รอให้คนมาส่งที่โรงพยาบาล ฟ้าก็สว่างจ้าแล้ว

เพียงแต่ท้องฟ้าไม่สดใส หม่นหมองอึมครึม ไม่นานนัก ก็เริ่มมีหิมะปลิวลงมา

เทวิกากับสามีรีบร้อนมาดูประยสย์

เพิ่งผลักประตูห้องคนไข้ พอก้าวเท้าเข้าไป เทวิกาก็เห็นกัญณิศานั่งอยู่ข้างเตียง มือของเธอโดนพี่ชายตนเองจับเอาไว้แน่น

เทวิกาจึงรีบถอยออกมาจากห้องคนไข้ แล้วยังดันพัฒน์ที่อยู่ข้างหลังออกไปด้วย

“เป็นอะไรไป?”

ยศพัฒน์ถามด้วยความเป็นห่วง

“ณิศาอยู่ข้างใน กำลังจู๋จี๋กับพี่ฉันอยู่”

เรื่องที่กัญณิศาคือผู้หญิงที่ใส่หน้ากาก ประยสย์บอกน้องสาวแล้ว

แต่ทว่ายังปิดบังคนอื่นอยู่ แม้กระทั่งกิติยาก็ยังไม่รู้เลยว่าน้องสาวเป็นยอดฝีมือที่เก่งกาจคนหนึ่ง

ยศพัฒน์ยิ้มอย่างเข้าใจ พูดขึ้น: “พี่คุณคงไม่ได้เจ็บหนักเท่าไหร่ สายๆเราค่อยมาอีกทีก็ได้”

“อื้ม”

รู้ว่าคนของตระกูลเลิศธนโยธาเข้าคุกกันหมดแล้ว เทวิกาจึงสบายใจมากๆ ไม่รีบร้อนที่จะเข้าไปดูพี่ชายตอนนี้

“วิกา ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว คุณอยากพักหน่อยไหม?”

เมื่อคืน พวกเขาต่างไม่ได้นอนกันทั้งคืน

“ฉันไม่ง่วง แม่ฉันใกล้ถึงแล้ว อีกเดี๋ยวเราไปรับแม่ที่สนามบินด้วยกันนะ”

ยศพัฒน์อืมตอบรับ

เวลานี้ มือถือของเทวิกาก็ดังขึ้น

เป็นกนกอรที่โทรมา

เทวิกาจึงรับสายเพื่อนรัก

“วิกา พวกเธอยังสบายดีกันอยู่ใช่ไหม?”

กนกอรถามอยู่ที่ปลายสาย “อิตาแบตบอสไม่บอกฉันเลย ปิดบังฉันซะมิด ถ้าเขาบอกฉันหน่อย ฉันก็จะไปกับเขาด้วย”

“คุณเบศวร์ก็มาแล้วเหรอ?”

เทวิกาขยับมือถือออกไปก่อน แล้วถามผู้ชายข้างกายเบาๆ

ยศพัฒน์อืมออกมา “เมื่อเช้าผมก็เพิ่งรู้เรื่อง”

ครั้งนี้นฤเบศวร์เท่มาก มาด้วยตัวเองเลย

สมแล้วที่เป็นศัตรูคู่อาฆาตของเขา กลัวเขาตายแล้วจะไม่เหลือศัตรูอีก ชีวิตคงเงียบเหงาราวกับอยู่ท่ามกลางหิมะ ดังนั้นถึงได้รีบมาช่วยเหลือทันควัน

นฤเบศวร์: ทำดีไม่ได้ดีจริงๆ ไม่ขอบคุณกันสักคำ

เทวิการู้สึกขอบคุณนฤเบศวร์มากขึ้นอีกหน่อย แนบมือถือกลับไปที่ข้างหู พูดกับเพื่อนรัก: “ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง พวกเราสบายดี เธอท้องอยู่ แบตบอสของเธอไม่อยากให้เธอกังวลไปด้วยไง เธออย่ามาเชียวนะ ถ้ามาพวกฉันคงใจหายใจคว่ำแน่ๆ”

เพื่อนรักท้องอยู่นี่นา

กนกอรบ่น: “เขาปิดบังฉันหนีไปน่ะสิ ฉันถึงได้โกรธ เดี๋ยวเธอเจอเขา ก็บอกเขาด้วย ว่าฉันยังโกรธเขาอยู่ ต่อให้เขาบินกลับมา ฉันก็ไม่หายเคืองง่ายๆหรอก ให้เขาอยู่ที่เมืองซูเพร่าไปหลายๆวันหน่อย รอฉันหายโกรธแล้วค่อยกลับมา”

ทางฝั่งเพื่อนรักยังต้องการความช่วยเหลือ ในเมื่อแบตบอสของเธอมีน้ำใจ ตามไปช่วยด้วยตนเองแล้ว ก็ให้เขาอยู่ที่เมืองซูเพร่าไปหลายๆวันหน่อย จนกว่าตระกูลสาระทาจะสงบ ค่อยกลับมาจัดงานแต่งแล้วกัน

“ได้ ถ้าฉันเจอผู้ชายของเธอแล้ว จะส่งต่อข้อความของเธอไปให้เขานะ”

เทวิการู้ดีที่กนกอรพูดอย่างนั้น เพื่อช่วยเธอต่างหาก ยิ้มอย่างเข้าใจในตัวเพื่อนรัก

“พวกเธอคงจะยุ่งอีกสักระยะสินะ งั้นฉันไม่รบกวนพวกเธอแล้ว กลับไปในร้านก่อน อ้อ ใช่สิ ใกล้ถึงวันแต่งงานของฉันกับแบตบอสแล้วนะ วันที่จัดงาน เธอต้องมาด้วยล่ะ”

กนกอรเตือนให้เพื่อนรักกลับมาร่วมงานแต่งของเธอกับนฤเบศวร์นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว