รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 690

“แม่”

พิรัตน์จึงทำได้เพียงเรียกแม่เทวิกา

เรียกอยู่ตั้งหลายรอบ ถึงจะดึงดูดความสนใจจากแม่เทวิกาได้

เทวิกาโน้มเอวลงมาอุ้มเด็กน้อย พูดกับยศพัฒน์: “รอให้เรื่องราวจบสิ้นจริงๆ เราก็พาพิรัตน์กลับไปด้วย เลี้ยงพิรัตน์ที่คฤหัสน์เมเปิลมันดีกับเขามากกว่า”

ตระกูลสาระทายังต้องซ่อมแซมใหม่อีก

ตระกูลอริยชัยกุลมีขนมธรรมเนียมที่ดี พวกผู้ใหญ่ก็ใจกว้าง แม้พิรัตน์จะถูกเก็บมาเลี้ยง พวกผู้ใหญ่ก็เลี้ยงดู อบรมสั่งสอนด้วยใจ

อย่างนั้นถึงจะดีกับพิรัตน์ที่สุด

“อืม”

ยืนมองพ่อแม่อยู่ที่หน้าห้องคนไข้สักพัก เทวิกากับสามีก็เดินไปหาประยสย์

หน้าห้องคนไข้ของประยสย์มีคนๆหนึ่งยืนอยู่ ซึ่งก็คือชุติภา

เธอกำลังรอกัญณิศาออกมา

ประยสย์หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย แต่เขายังคงตื่นขึ้นมาก่อนบ่ายสอง กัญณิศากำลังบอกลาเขา กำชับให้เขารักษาตัวให้ดี

“คุณชุติภา”

เทวิกาอุ้มพิรัตน์เดินเข้าไปทักทายชุติภา รู้สึกขอบคุณชุติภามากๆ นี่เป็นผู้มีพระคุณของตระกูลสาระทาเลยนะ

“เทวิกา”

ชุติภาพยักหน้าให้เทวิกา ยิ้มแย้มยื่นมือออกไปอุ้มพิรัตน์ พิรัตน์ก็ไม่ปฏิเสธเธอ จึงโดนเธออุ้มไป

“คุณชุติภา คุณกับเพื่อนของคุณจะไปแล้วเหรอคะ?”

“อืม จะกลับแล้วค่ะ ฉันก็แค่มาดูอะไรสนุกๆ เรื่องสนุกๆจบแล้วก็ต้องกลับ”

ชุติภาหยอกเย้าพิรัตน์ เธอพูดกับเทวิกา: “เทวิกา รอให้พิรัตน์ห้าขวบ ฉันพาเขาไปได้ไหม? ฉันอยากรับเขาเป็นศิษย์น้องน่ะค่ะ”

“ฉันแค่รับเลี้ยงเขาไว้ชั่วคราว รอให้เจอญาติของเขา เขาคงต้องกลับไปอยู่กับญาติๆ เรื่องนี้ ฉันคงให้คำตอบคุณล่วงหน้าไม่ได้” เทวิการู้สึกว่าชุติภามีความสามารถมากๆ การที่เธอถูกใจในความฉลาดของพิรัตน์นั่นเป็นความโชคดีของพิรัตน์แล้ว

แต่พิรัตน์ไม่ใช่ลูกของเธอ เธอจึงหมดหนทางที่จะตัดสินใจแทนพิรัตน์ได้

ชุติภาพูดอย่างเข้าใจ: “ไม่เป็นไรค่ะ รอให้เขาห้าขวบแล้ว ถ้ายังอยู่กับคุณ ฉันค่อยมาหาเขาอีกที ถ้าเขากลับไปอยู่กับครอบครัวของเขาแล้ว ฉันก็จะไปหาเขาเช่นกัน”

ในแวดวงของพวกเธอมีเจ้าพ่อมากมาย ใช้เวลานิดหน่อยก็สามารถหาพิรัตน์เจอแล้ว

“ได้ค่ะ รอให้เขาห้าขวบแล้ว ถ้าเขายังอยู่กับฉัน ฉันจะตัดสินใจให้เขาฝากตัวเป็นศิษย์ของคุณ”

ชุติภาจุ๊บพิรัตน์ ถือว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นลูกศิษย์ที่ยังไม่ได้เริ่มเรียนรู้ไปแล้ว

“คุณชุติภา อยู่ต่ออีกหลายๆวันได้ไหม? คุณช่วยเหลือพวกเราตั้งมาก พวกเรายังไม่ได้ขอบคุณคุณชุติภาอย่างเต็มที่เลย”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ไม่ต้องเกรงใจฉันด้วย ฉันแค่มาดูอะไรสนุกๆเท่านั้นจริงๆ พวกคุณทำให้ฉันสนุกสมใจแล้ว ก็ถือเป็นการตอบแทนพวกเราแล้ว เราไม่ติดค้างกันแล้วนะคะ”

ความคิดของชุติภาไม่เหมือนใคร

เธอหยอกพิรัตน์: “อีกอย่าง วันหน้าเป็นไปได้ว่าฉันอาจจะเป็นอาจารย์ของพิรัตน์ คุณเป็นแม่เลี้ยงของเขา งั้นก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ครอบครัวเดียวกันจะเกรงใจทำไมคะ”

ถ้าไม่เห็นแก่พิรัตน์ เห็นแก่ก้อนเนื้อในท้องของเธอ ก็ถือเป็นครอบครัวเดียวกับเทวิกาอยู่ดี ตามหลักแล้วถึงยังไงเด็กน้อยในท้องของเธอก็ควรจะเรียกเทวิกาว่าป้าสะใภ้ใหญ่สินะ

ชุติภาเป็นลูกศิษย์ฝีมือชั้นยอดของหมอเทวดา การเปลี่ยนแปลงของร่างกายเธอเธอรู้ดี ตอนนี้ ในท้องมีลูกของณภัทรอยู่ ก็เพิ่งจะท้องนี่แหละ ตอนนี้ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร

ชุติภายังเสียดายอยู่บ้าง แค่ครั้งเดียวก็ติดเลย ยังอยากจะนอนกับณภัทรอีกหลายๆครั้งนี่นา รอให้เจ้าตัวเล็กออกมาก่อน ถ้าฉลาดล่ะก็ เธอจะกลับไปนอนกับณภัทรครั้งที่สอง มีคนที่สองด้วย

ณภัทร: ......ผมคือผู้ชายที่ให้คุณยืมเมล็ดพันธุ์งั้นเหรอ?

ชุติภาคงพยักหน้าอย่างซื่อตรง เธอถูกใจความฉลาดของเขาจริงๆ ถึงได้เลือกใช้ตนเองถอนพิษให้เขา ครั้นแล้วก็ให้กำเนิดเด็กที่สืบทอดยีนของเขา

ยีนของเธอก็ดีงามในดีงาม ลูกที่ผสมผสานจากยีนคุณภาพสูงของพ่อแม่ ต่อไปต้องเป็นอัจฉริยะแน่ๆ

เทวิกาชอบนิสัยของชุติภามากจริงๆ

ไม่นานกัญณิศาก็ออกมาจากห้องคนไข้แล้ว

ประยสย์ได้ยินเสียงของน้องสาว จึงเรียกเทวิกา เทวิกาเดินเข้าไป เขาจึงขอให้น้องสาวไปส่งกัญณิศาแทนเขาที

เทวิกาก็รับปากอย่างไม่ลังเล

ชุติภาจุ๊บไปที่ใบหน้าเล็กๆของพิรัตน์อีกครั้ง ถึงได้คืนพิรัตน์ให้เทวิกา พูดชื่นชม: “เทวิกา คุณเลี้ยงเจ้าหนูนี่ได้ดีมากนะคะ ผิวขาวๆอวบๆ เห็นแล้วอยากกัดสักสองคำ”

“ตอนที่ฉันเจอเขา ก็ขาวๆอวบๆแบบนี้อยู่แล้วค่ะ ไม่ใช่ความดีความชอบของฉันหรอก”

เทวิกาไม่เอาความดีความชอบจากสิ่งที่ตนเองไม่ได้เป็นคนทำ

อย่างมากที่สุดเธอแค่ไม่ทำให้พิรัตน์ผอมลงเท่านั้น

เทวิกาอยากไปส่งพวกณิศาที่สนามบิน แต่กลับโดนปฏิเสธ

เทวิกายืนยันคำเดิม แต่จู่ๆชุติภากลับดึงมือของเธอขึ้นมา จับชีพจรของเธอ แล้วพูดขึ้น: “ถึงคุณจะสุขภาพแข็งแรงดี แต่ช่วงเวลาตอนนี้ คุณระวังไว้หน่อยดีกว่า เทวิกา ยินดีด้วยนะคะ คุณท้องแล้วค่ะ”

ได้ฟัง เทวิกากับยศพัฒน์ต่างมีสีหน้าประหลาดใจ แม้แต่กัญณิศาเองก็พูดด้วยความประหลาดใจ: “เทวิกา เธอท้องแล้วเหรอ? ยินดีด้วยนะ คุณชุติภาพูดถูก เธอต้องระวังไว้หน่อย ฉันกับคุณชุติภาไม่ใช่คนอ่อนแอที่โดนลมพัดก็ล้มแล้วนะ ไม่ต้องให้พวกเธอไปส่งหรอก พวกเธอไปส่ง พวกฉันก็รู้สึกอึดอัดอยู่ดี”

“แต่ว่า......”

เทวิกายังอยากพูดอะไรอีก ยศพัฒน์ที่กำลังระงับความดีอกดีใจอยู่นั้น ก็พูดขึ้น: “วิกา ผมจะให้เจ้าสามเจ้าสี่ไปส่งคุณชุติภากับคุณกัญณิศาแล้วกัน”

ไหนๆเจ้าสามก็อยากเห็นท่วงท่าที่สง่างามของคุณชุติภาอยู่แล้ว งั้นให้โอกาสเขาหน่อยแล้วกัน

หลังจากนายน้อยสามกับนายน้อยสี่ส่งญาณินถึงเมืองซูเพร่าอย่างปลอดภัยแล้ว ก็ไปพักผ่อนอยู่ที่โรงแรมที่เป็นสาขาย่อยของโอเอ กรุ๊ป โดยมีธนัทเป็นคนต้อนรับ

พูดแล้ว ยศพัฒน์จึงหยิบมือถือออกมาจะโทรไปหาน้องชายทั้งสอง

“พี่ใหญ่”

ตายยากจริงๆ

เซทท์สนใจชุติภาเป็นพิเศษ สืบถามมาได้ว่ายอดฝีมือหญิงสองคนนั้นจะมาบอกลาประยสย์ จึงรีบมาที่โรงพยาบาล เห็นข้างหน้าพี่ชายกับพี่สะใภ้มีผู้หญิงแปลกหน้าอยู่สองคน ก็เดาได้ว่าคงเป็นยอดหญิงสองคนนั้น

พวกเขาได้ยินมาว่า ยอดฝีมือหญิงสองคนนั้น คนหนึ่งสกุลนาคศิริ คนหนึ่งสกุลนนท์สัจทัศน์ อายุพอๆกัน

เด็กกว่าเขาไม่กี่ปี แต่ฝีมือดีกว่าเขาอีก เซทท์คิดว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าจริงๆ

กัญณิศาแอบชำเลืองมองชุติภา รู้สึกได้ว่าชุติภาสงบนิ่งมาก เห็นณภัทรแล้วแต่ทำเหมือนคนที่ไม่เกี่ยวข้องกันอย่างนั้น

ณิศาอดไม่ได้ที่จะแสดงความเห็นอยู่ในใจ: สมแล้วที่เป็นหมอเทวดาชุติภา ต้องการแค่ลูกไม่ต้องการพ่อ ความสงบนิ่งนี้ไม่ใช่คนทั่วๆไปจะทำได้หรอกนะ

ถ้าเธอนอนกับผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง จู่ๆก็เจออีกฝ่าย คงตอบสนองด้วยการหลบหลีกไม่อยากเจอไปโดยสัญชาตญาณแน่ๆ

“เจ้าสาม พวกแกมาพอดีเลย”

นี่เป็นครั้งแรกที่ยศพัฒน์รู้สึกว่าพวกน้องชายของเขาเท่มาก ที่สามารถช่วยเหลือเขาได้

เขาแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกันก่อน

จากนั้นจึงไหว้วานให้น้องชายสองคนไปส่งพวกณิศาที่สนามบิน เซทท์น่ะปรารถนาอย่างยิ่ง

ส่วนณภัทรไม่ได้พูดอะไร ถือว่ายอมรับการจัดการของพี่ใหญ่ไปโดยปริยาย

ถึงเขาก็จะชื่นชมยอดหญิงวัยรุ่นสองคนนี้ แต่กลับไม่ได้กระตือรือร้นเหมือนกับพี่สาม พี่สามเป็นคนรับผิดชอบธุรกิจโรงแรม ทำธุรกิจที่ยุ่งอยู่กับการต้อนรับแขก จึงพูดเก่ง เขาสู้ไม่ได้หรอก

เซทท์: อะไรคือธุรกิจที่ยุ่งอยู่กับการต้อนรับแขก ธุรกิจของฉันเป็นสถานที่ที่ให้บริการทุกคนต่างหาก

แต่กลับโดนเจ้าสี่บรรยายว่ายุ่งอยู่กับการต้อนรับแขกไปได้ คิดว่าโรงแรมของเขาเป็นซ่องนางโลมสมัยโบราณหรือไง?