รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 705

ได้ยินคำพูดของหลานชาย ชายชราก็ตกใจ เปลี่ยนหัวข้อสนทนาว่า

“พ่อของหลานเป็นยังไงบ้าง”

“ดีขึ้นมากแล้วครับ พรุ่งนี้เช้าก็จะออกจากโรงพยาบาล”

แม่ของเขาอยากให้พ่อพักรักษาตัวอีกวัน พรุ่งนี้เช้าจึงออกจากโรงพยาบาล

ความจริงมีแม่คอยอยู่เป็นเพื่อน ต่อให้ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ พ่อของเขาก็เต็มใจ

ชายชราส่งเสียงตอบว่า “งั้นก็ดี งั้นก็ดี พ่อของหลานพ้นเคราะห์หนักไม่ตาย ต่อไปก็จะมีความสุข

ต่อไปพวกหลานก็ต้องรู้จักกตัญญูกับพ่อ อย่าทะเลาะกับพ่ออีก ไม่ว่าเมื่อก่อนนี้พ่อจะทำอะไรกับหลาน

เขาก็ทำด้วยความหวังดีทั้งนั้น”

“เมื่อก่อนคำพูดเหล่านั้นที่คนพวกนั้นพูด หลานก็ลืมไปให้หมด อย่าเอามาใส่ใจ

พ่อหลานมีหลานเป็นลูกชายคนเดียว ทรัพย์สมบัติเขาไม่ให้หลานแล้วจะเอาไปให้ใคร

หลานเป็นผู้นำตระกูลรุ่นต่อไปของพวกเรา นี่เป็นสิ่งที่ใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้”

ประยสย์มองคุณปู่อย่างเยือกเย็น “ตอนนี้คุณปู่พูดกับผมแบบนี้ ก็หมายความว่า

ช่วยขอร้องแทนพวกเขาอยู่เหรอครับ”

ชายชราตกใจอีก

หลานชายคนโตคนนี้ไม่ได้สนิทสนมกับเขา

ก็ใช่ พวกเขาทำไม่ดีกับลูกสะใภ้ใหญ่ ลูกเธอต่างก็มองเห็น

แล้วทำไมพวกเขาถึงจะมาสนิทสนมกับคนที่ทำให้แม่เขาต้องเจ็บปวดด้วย

ชายชราคิดว่าตอนนั้นภรรยาไม่ควรทำเรื่องอย่างนั้นเลย แน่นอน เขาก็มีส่วนด้วย

เขาผิดที่ยืนดูอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ เขาไม่ใช่คนกลัวเมีย……

จะว่าไปแล้ว เขาก็รังเกียจที่ลูกสะใภ้ใหญ่เสียสติไปแล้ว

ไม่สามารถเป็นนายหญิงของตระกูลสาระทาของพวกเขาได้

จึงปล่อยให้ภรรยากับลูกสะใภ้อีกสองคนรังแกญาณิน

สิ่งนี้ทำให้ เขาไม่ได้รับความเคารพยกย่องจากหลานทั้งสองคน

มีคนบอกว่าคนที่น่าสงสารมักจะมีสิ่งที่น่ารังเกียจ

คนที่พูดถึงก็คือคนที่แก่แล้วยังไม่ตายอย่างพวกเขานี่แหละ

“วิกา ทำไม่กลับมา เธอตั้งท้องอยู่ อย่าอยู่ที่โรงพยาบาลนาน พ่อหลานไม่เป็นไรแล้ว

แม่หลานก็อยู่ดูแลที่โรงพยาบาลด้วย เรียกวิกาให้กลับมาพักผ่อนเถอะ ข้างนอกหนาวเกินไป

เธอเติบโตมาในภาคใต้ คงยากที่จะปรับตัวในอุณหภูมิติดลบสิบกว่าองศาด้านนอก”

ประยสย์พูดเสียงทุ้มว่า “วิกากลับไปคฤหาสน์แล้วครับ ยศพัฒน์คอยอยู่เป็นเพื่อน ไม่ต้องห่วงเธอหรอกครับ”

ปกติไม่ค่อยเคยเห็นคนแก่ทั้งสองเป็นห่วงน้องสาวเลยนี่

หรือว่าตอนนี้กำลังเสแสร้ง

ตอนที่เขายังเด็ก ต้องการให้คุณปู่รัก คุณปู่คนนี้ก็ไม่รักเขา ตอนนี้ พวกเขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

ไม่ต้องการแล้ว！

ประยสย์คิดว่า รอให้ทั้งสองขยับไม่ได้ อย่างมากก็ให้ทั้งสองกินอิ่มนอนหลับก็พอ มากกว่านี้ คงจะไม่มีแล้ว

อย่างไรเขาก็เป็นหลาน

ชายชราส่งเสียงรับรู้ ไม่พูดอะไรแล้ว หมุนตัวไปอย่างเงียบๆ กลับเข้าไปในห้อง

สองแม่ลูกในห้องร้องไห้อีกรอบแล้ว

มองเห็นประยสย์เข้ามา หญิงชรามองเขาด้วยแววตาโกรธแค้น

ใช้หัวแม่เท้าคิดยังรู้ว่าชลฟ้องแม่แล้ว บอกความจริงออกมาแล้ว เขาไม่ได้หายตัวไป

และก็ไม่ได้หนีไปที่บ้านพักตากอากาศเอง แต่ถูกพี่ชายกักบริเวณ

“ประยสย์ พ่อหลานเอาอสามไปขังไว้ที่บ้านพักตากอากาศ หลานไม่รู้เรื่องเหรอ นานขนาดนี้

หลานก็รู้ว่าพวกเราเป็นห่วงอาสามมากจนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ หลานกลับไม่บอกอะไรเลย

พวกเธอพ่อลูกไม่เห็นคนแก่อย่างเราสองคนในสายตาแล้วใช่มั้ย”

“อาสามทำอะไรผิด ต่อให้เขาทำผิด เขาก็ยังมีพ่อแม่ที่ยังแข็งแรง