รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 72

หลังจากที่ยศพัฒน์ได้รับค่าเช่าสองหมื่นห้าที่ภรรยาของเขาโอนไปให้ และไม่ได้ปฏิเสธ แต่กดรับเงิน

ในไม่ช้า เขาโอนเงินไปให้เทวิกาสองแสนห้า

และหมายเหตุไว้ว่า: “ภรรยา นี่เป็นเงินค่าใช้จ่ายที่สามีให้กับเธอ”

เทวิกา: “……เศรษฐี!”

ให้เงินค่าใช้จ่ายก็สองแสนห้า

ยศพัฒน์เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงข้างกายของเธอ และโอบรอบเอวของเธอไว้อย่างรวดเร็ว และกระซิบที่หูของเธอด้วยเสียงแหบว่า: “ภรรยา เงินค่าใช้จ่ายวันนี้ ใช้ไม่หมด พรุ่งนี้จะเพิ่มเป็นสองเท่า”

เทวิกา: “…….”

เธอคิดว่าเป็นของหนึ่งเดือน

ไม่นึกเลยว่าจะเป็นหนึ่งวัน

คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ใช้เงินฟุ่มเฟือย ใช้เงินสองแสนห้าหมดในวันเดียวเหรอ?

เดือนหนึ่งเธอยังหาไม่ได้สองแสนห้าเลยนะ

เหมือนกับมองความคิดของเธอออก ยศพัฒน์บีบใบหน้าของเธอเบาๆอย่างหลงใหล และพูดอย่างตามใจว่า: “วางใจได้ สามีของเธอเนี่ยไม่มีอะไรเลย มีแต่เงิน เธอใช้ได้เต็มที่เลยนะ สามีหาเงินมาก็เพื่อให้ภรรยาใช้”

“ฉันไม่มีอะไรที่ต้องซื้อ”

ดังนั้นจึงไม่สามารถใช้เงินค่าใช้จ่ายสองแสนห้าได้

“คืนพรุ่งนี้พี่มีงานเลี้ยง เธอไปร่วมงานกับพี่ พี่จะแนะนำเพื่อนไม่หลายคนให้เธอรู้จัก”

เพื่อนในแวดวงของเขาก็ล้วนมาจากสังคมชนชั้นสูง แนะนำให้เธอได้รู้จัก ถ้าเกิดคุยกันไม่รู้เรื่องจะทำยังไง?

ตอนแรกเทวิกาต้องการพูดความกังวลออกมา คิดไปคิดมา เขาไม่ยอมหย่า เธอก็รู้สึกว่าแต่งงานกับเขา ไม่ได้เสียหายอะไร ตัดสินใจที่จะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต แวดวงของเขา เธอก็ต้องทำตัวให้เป็นแบบเดียวกัน

ก็เหมือนกับเขาที่พยายามอย่างมากที่จะเข้ากับแวดวงของเธอ

“โอเค”

เทวิกาไม่ลังเล และก็ไม่กลัวด้วย

หากคนอื่นปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจ เธอก็จะตอบกลับด้วยความจริงใจ ถ้าเยาะเย้ยว่าเธอไม่คู่ควรกับยศพัฒน์ เธอจะต้องด่ากลับอีกฝ่ายจนต้องหวาดระแวงโลกใบนี้

“วิกา เรื่องของคืนนี้……”

“ครั้งก่อนตอนที่พี่กลับไปเจอพ่อแม่ของฉันกับฉัน ฉันจำได้ว่าพี่บอกว่าพ่อแม่ของพี่ไปเที่ยว อีกสองเดือนถึงจะกลับมาได้”

ยศพัฒน์ยิ้ม“ใช่ แต่ปู่ย่าของพี่อยู่”

“ถ้าพี่คิดว่าคุณปู่คุณย่าของพี่จะรังเกียจฉันและคนในครอบครัวของฉัน ก็ไม่ต้องแจ้งให้พวกเขามาแล้ว หลีกเลี่ยงเกิดเรื่องไม่สบายใจ ทุกคนจะกินข้าวกินไม่ลง”

“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างแน่นอน คุณปู่คุณย่าของพี่ใจกว้างมาก ขอแค่พี่ชอบ พวกเขาก็สนับสนุนพี่โดยไม่มีเงื่อนไข”

ยศพัฒน์รีบพูดแทนคุณปู่คุณย่าของตัวเอง

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พี่ยังกังวลอะไร? ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้ ในไม่ช้าก็เร็วจะถูกเปิดเผยออกมา ใครให้พี่ปิดบังตัวตนของพี่กัน ตอนนี้กลัวจะทำให้แม่ยายของพี่กลัวเหรอ? หึ สมน้ำหน้า!”

เทวิกาก็มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นอีก

ยศพัฒน์อยากที่จะอุ้มภรรยาสุดที่รักของเขาที่ตั้งใจทำให้เขาโมโหกลับบ้านมากๆ และลงโทษเธอหลายสิบครั้ง

เทวิกา: หลายสิบครั้ง? พี่ไหวเหรอ?

ยศพัฒน์: …….ก็ต้อง……ไม่ไหวสิ!

ในท้ายที่สุด ยศพัฒน์ตัดสินใจแล้ว ตอนที่ทานข้าวกันคืนนี้ ก็ต้องขอโทษแม่ยายดีๆ

สารภาพฐานะของเขา

ดังนั้น เขาจึงโทรหาคุณย่า

หญิงชรารับสายของเขาอย่างรวดเร็ว

“คุณย่า”

หลังจากที่ยศพัฒน์เรียกคุณย่า ก็เริ่มหัวเราะ

หลานชายที่ตัวเองเลี้ยงมา แล้วก็เป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จที่ตัวเองอบรมสั่งสอนออกมากับมือ หญิงชราจะไม่รู้จักหลานชายได้อย่างไร หลานชายยิ้มระรื่นแบบนี้ จะต้องมีเรื่องมาขอร้องแน่ๆ

“ว่ามาสิ”

หญิงชราพูดอย่างราบเรียบว่า“อย่าได้ยิ้มจนฟันของแกร่วง ให้คนเห็นเข้า ยังจะทำให้คนอื่นตกตะลึงจนแว่นตาหลุดออกมา ครอบครัวของเราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมแว่นตา ไม่สามารถทำรายได้จากเงินก้อนนั้นได้”

หลานชายคนนี้ของเขา ก็เหมือนกับสวมหน้ากาก บางครั้งอ่อนโยนมากๆ บางครั้งก็เย็นชา บางครั้งก็หน้าทะเล้น อารมณ์ยากที่จะเข้าใจได้

ยศพัฒน์ยิ้มอย่างขมขื่น “คุณย่า มีเรื่องอะไรที่ปิดบังคุณย่ากับคุณปู่ได้บ้าง เรื่องที่ผมแต่งงานสายฟ้าแลบ พวกท่านทั้งสองก็รู้ตั้งนานแล้วนะ”

นฤเบศวร์ก็รู้เรื่องแล้ว

คืนนั้น เขาเกลี้ยกล่อมเทวิกาให้ไปร่วมงานเลี้ยงกับเขา ทุกคนก็เห็นว่าข้างกายของเขามีหญิงสาวอยู่คนหนึ่ง เขาไม่เชื่อหรอกว่าคุณปู่คุณย่าจะสืบเรื่องนี้ไม่ชัดเจน

แม้ว่า ตอนนี้เขาเป็นกรรมการผู้จัดการของตระกูลอริยชัยกุล

คนที่มีอำนาจมากที่สุดยังคงเป็นคุณปู่คุณย่า

เรื่องที่พวกเขาอยากรู้ก็ไม่มีทางที่จะไม่รู้

“หึ!”

หญิงชราเยาะเย้ยอย่างหนักหน่วง“ไอ้เด็กบ้า เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่าจะไม่บอกกับพวกเราสักคำ ย่าเกือบจะให้เปรม์เข้ามาอยู่ในบ้านของเราแล้ว”

“ผมก็เพิ่งจะเกลี้ยกล่อมภรรยาได้ ก็ต้องเกลี้ยกล่อมได้ถึงจะมีหน้าบอกกับคุณย่า”

“ฮ่าๆๆๆ!”

หญิงชราหัวเราะอย่างหยิ่งผยอง

ยศพัฒน์ดูไม่พอใจ แล้วก็จนปัญญาเป็นอย่างมาก

คนที่หัวเราะอย่างหยิ่งผยองทางปลายสายนั้นคือย่าแท้ๆของเขา เขาจะทำอะไรได้

“ฮ่าๆ ยศพัฒน์ แกก็มีวันนี้ด้วย แกก็มีตอนที่เกลี้ยกล่อมคนไม่ได้ด้วย สมน้ำหน้า พระเจ้ามีตาจริงๆ คนหยิ่งยโส มีสักวันหนึ่งที่ฟ้าจะลงโทษแก หลานสะใภ้ของฉันก็เป็นคนที่พระเจ้าส่งมาเอาชนะแก!”

ยศพัฒน์พูดอย่างช่วยไม่ได้: “คุณย่า ย่าอายุมากแล้ว อย่าหัวเราะมากเกินไป”

“สบายใจได้ ย่าสุขภาพแข็งแรง ไม่ตายหรอก ตาเฒ่า มาประคองฉันหน่อย ฉันยังหัวเราะได้อีกสักพัก”

ยศพัฒน์: …….

ชายชราเดินเข้ามา ประคองภรรยาไปด้วย มือก็รับโทรศัพท์มาไปด้วย และพูดกับหลานชายทางโทรศัพท์นั้นว่า: “เวลา สถานที่?”

“หกโมงเย็น โรงแรมเมเปิลของพวกเราครับ”

“โอเค แกวางสายไปได้แล้ว พูดต่อไปอีก จะทำให้ย่าของแกหัวเราะจนท้องแตกได้จริงๆ ระวังฉันจะตีเด็กบ้าอย่างแก!”

หลังจากที่ชายชราพูดจบก็วางสายไป