รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 72

หลังจากที่ยศพัฒน์ได้รับค่าเช่าสองหมื่นห้าที่ภรรยาของเขาโอนไปให้ และไม่ได้ปฏิเสธ แต่กดรับเงิน

ในไม่ช้า เขาโอนเงินไปให้เทวิกาสองแสนห้า

และหมายเหตุไว้ว่า: “ภรรยา นี่เป็นเงินค่าใช้จ่ายที่สามีให้กับเธอ”

เทวิกา: “……เศรษฐี!”

ให้เงินค่าใช้จ่ายก็สองแสนห้า

ยศพัฒน์เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงข้างกายของเธอ และโอบรอบเอวของเธอไว้อย่างรวดเร็ว และกระซิบที่หูของเธอด้วยเสียงแหบว่า: “ภรรยา เงินค่าใช้จ่ายวันนี้ ใช้ไม่หมด พรุ่งนี้จะเพิ่มเป็นสองเท่า”

เทวิกา: “…….”

เธอคิดว่าเป็นของหนึ่งเดือน

ไม่นึกเลยว่าจะเป็นหนึ่งวัน

คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ใช้เงินฟุ่มเฟือย ใช้เงินสองแสนห้าหมดในวันเดียวเหรอ?

เดือนหนึ่งเธอยังหาไม่ได้สองแสนห้าเลยนะ

เหมือนกับมองความคิดของเธอออก ยศพัฒน์บีบใบหน้าของเธอเบาๆอย่างหลงใหล และพูดอย่างตามใจว่า: “วางใจได้ สามีของเธอเนี่ยไม่มีอะไรเลย มีแต่เงิน เธอใช้ได้เต็มที่เลยนะ สามีหาเงินมาก็เพื่อให้ภรรยาใช้”

“ฉันไม่มีอะไรที่ต้องซื้อ”

ดังนั้นจึงไม่สามารถใช้เงินค่าใช้จ่ายสองแสนห้าได้

“คืนพรุ่งนี้พี่มีงานเลี้ยง เธอไปร่วมงานกับพี่ พี่จะแนะนำเพื่อนไม่หลายคนให้เธอรู้จัก”

เพื่อนในแวดวงของเขาก็ล้วนมาจากสังคมชนชั้นสูง แนะนำให้เธอได้รู้จัก ถ้าเกิดคุยกันไม่รู้เรื่องจะทำยังไง?

ตอนแรกเทวิกาต้องการพูดความกังวลออกมา คิดไปคิดมา เขาไม่ยอมหย่า เธอก็รู้สึกว่าแต่งงานกับเขา ไม่ได้เสียหายอะไร ตัดสินใจที่จะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต แวดวงของเขา เธอก็ต้องทำตัวให้เป็นแบบเดียวกัน

ก็เหมือนกับเขาที่พยายามอย่างมากที่จะเข้ากับแวดวงของเธอ

“โอเค”

เทวิกาไม่ลังเล และก็ไม่กลัวด้วย

หากคนอื่นปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจ เธอก็จะตอบกลับด้วยความจริงใจ ถ้าเยาะเย้ยว่าเธอไม่คู่ควรกับยศพัฒน์ เธอจะต้องด่ากลับอีกฝ่ายจนต้องหวาดระแวงโลกใบนี้

“วิกา เรื่องของคืนนี้……”

“ครั้งก่อนตอนที่พี่กลับไปเจอพ่อแม่ของฉันกับฉัน ฉันจำได้ว่าพี่บอกว่าพ่อแม่ของพี่ไปเที่ยว อีกสองเดือนถึงจะกลับมาได้”

ยศพัฒน์ยิ้ม“ใช่ แต่ปู่ย่าของพี่อยู่”

“ถ้าพี่คิดว่าคุณปู่คุณย่าของพี่จะรังเกียจฉันและคนในครอบครัวของฉัน ก็ไม่ต้องแจ้งให้พวกเขามาแล้ว หลีกเลี่ยงเกิดเรื่องไม่สบายใจ ทุกคนจะกินข้าวกินไม่ลง”

“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างแน่นอน คุณปู่คุณย่าของพี่ใจกว้างมาก ขอแค่พี่ชอบ พวกเขาก็สนับสนุนพี่โดยไม่มีเงื่อนไข”

ยศพัฒน์รีบพูดแทนคุณปู่คุณย่าของตัวเอง

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พี่ยังกังวลอะไร? ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้ ในไม่ช้าก็เร็วจะถูกเปิดเผยออกมา ใครให้พี่ปิดบังตัวตนของพี่กัน ตอนนี้กลัวจะทำให้แม่ยายของพี่กลัวเหรอ? หึ สมน้ำหน้า!”

เทวิกาก็มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นอีก

ยศพัฒน์อยากที่จะอุ้มภรรยาสุดที่รักของเขาที่ตั้งใจทำให้เขาโมโหกลับบ้านมากๆ และลงโทษเธอหลายสิบครั้ง

เทวิกา: หลายสิบครั้ง? พี่ไหวเหรอ?

ยศพัฒน์: …….ก็ต้อง……ไม่ไหวสิ!

ในท้ายที่สุด ยศพัฒน์ตัดสินใจแล้ว ตอนที่ทานข้าวกันคืนนี้ ก็ต้องขอโทษแม่ยายดีๆ

สารภาพฐานะของเขา

ดังนั้น เขาจึงโทรหาคุณย่า

หญิงชรารับสายของเขาอย่างรวดเร็ว

“คุณย่า”

หลังจากที่ยศพัฒน์เรียกคุณย่า ก็เริ่มหัวเราะ

หลานชายที่ตัวเองเลี้ยงมา แล้วก็เป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จที่ตัวเองอบรมสั่งสอนออกมากับมือ หญิงชราจะไม่รู้จักหลานชายได้อย่างไร หลานชายยิ้มระรื่นแบบนี้ จะต้องมีเรื่องมาขอร้องแน่ๆ

“ว่ามาสิ”

หญิงชราพูดอย่างราบเรียบว่า“อย่าได้ยิ้มจนฟันของแกร่วง ให้คนเห็นเข้า ยังจะทำให้คนอื่นตกตะลึงจนแว่นตาหลุดออกมา ครอบครัวของเราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมแว่นตา ไม่สามารถทำรายได้จากเงินก้อนนั้นได้”

หลานชายคนนี้ของเขา ก็เหมือนกับสวมหน้ากาก บางครั้งอ่อนโยนมากๆ บางครั้งก็เย็นชา บางครั้งก็หน้าทะเล้น อารมณ์ยากที่จะเข้าใจได้