รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 762

"ไปเทน้ำให้นายท่านกับนายหญิง ให้พวกเขาจิบเล็กน้อยเพื่อสงบสติอารมณ์ อย่าให้โกรธฉันจนตาย งานแต่งงานของวิกากำลังจะมาถึงแล้ว ไม่สามารถให้การตายของพวกเขาไปกระทบกับงานแต่งได้"

หญิงชราลุกพรวดขึ้นมา เดินไปอยู่ตรงหน้าประยสย์อย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้นแล้วเหวี่ยงแรงออกไป

ประยสย์ก้มศีรษะลง หลบการตบของเธอ

คนก็เปลี่ยนตำแหน่งที่ยืน จากนั้นสัมผัสใบหน้าอันหล่อเหลาของตัวเอง ยิ้มและพูดพร้อมกับหัวเราะว่า "ตบไม่โดน ตบไม่โดน"

“ไอ้สารเลว แน่จริงก็อย่าหนี ฉันจะสั่งสอนแทนพ่อแม่แกเดี๋ยวนี้แหละ”

หญิงชราไล่ตามประยสย์ อยากสั่งสอนประยสย์

ประยสย์กำลังวิ่งอยู่ในห้อง อย่างไรก็ตาม ห้องเพรสซิเดนนั้นใหญ่มาก และเหมาะสำหรับการไล่ตามกันของย่าหลานมาก

เขายังหนุ่มยังแน่น และยังเป็นคนที่ฝึกการต่อสู้ ดังนั้น เขาจึงวิ่งได้อย่างสบาย ๆ ส่วนหญิงชราอายุมากแล้ว การไล่ตามนั้นเห็นได้ชัดว่าเสียแรงอย่างมาก

หลังจากวิ่งไปหลายรอบ หญิงชราก็ไม่มีแรงที่จะวิ่งตามอีกต่อไป เธอหอบหนัก กลับไปที่โซฟาและนั่งลง เธอรู้สึกเหนื่อยมาก!

นายท่านรีบตบหลังภรรยาของเขาเบา ๆ สงบสติอารมณ์และปลอบโยนเธอ " เขาทำโดยเจตนา หากคุณโกรธ และจริงจังกับเขา คุณก็จะแพ้"

แม้ว่าเขาจะโกรธมากเช่นกัน แต่ก็ไม่ถึงขั้นลงไม้ลงมือ

ประยสย์เดินกลับมานั่งที่เดิมอย่างสงบและผ่อนคลาย

ท่าทางแบบนี้ของเขา ทำให้หญิงชราโกรธขึ้นอีกครั้ง แต่เธอไม่ต้องการทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นอีกต่อไป ตามคำพูดของชายชรา ไอ้สารเลวคนนี้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้

หญิงชราใช้เวลาสักพักเพื่อสงบสติอารมณ์ เธอจ้องมองที่ประยสย์ และพูดอย่างโกรธเคืองว่า "ปู่และย่ากำลังช่วยแกขอแต่งงาน เป็นเรื่องที่ดี ส่วนแกน่ะ ไม่รับความหวังดีก็ไม่เป็นไร เข้ามาก็ลากตัวลินน์ออกไป เธอยังเด็กอยู่นะ"

“ผมก็ยังเด็กอยู่เหมือนกันนี่ครับ”

หญิงชรา ".…..ไร้ยางอาย!แกอายุเท่าไหร่แล้ว ยังกล้าบอกว่าเด็กอยู่อีก"

ประยสย์พูดอย่างหน้าด้าน ๆ ว่า "สำหรับพ่อแม่ของผม ผมก็ยังเด็กอยู่"

“คุณย่าไปพูดเรื่องขอแต่งงานที่ตระกูลนนท์สัจทัศน์ เคยถามผมสักคำหรือยัง?เคยบอกผมไหม?คุณไม่ได้บอกพ่อแม่ของผมด้วยซ้ำ คนแต่งงานเป็นผมไม่ใช่เหรอ?พวกคุณไปพูดเรื่องนี้ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้บอกผม เคยนึกถึงความรู้สึกของผมบ้างไหม?”

“เคยพูดไปหมดแล้วว่า ผมไม่ชอบลูกสาวคนรองของตระกูลนนท์สัจทัศน์ คุณย่าเอาความตายมาบังคับขู่เข็ญเหรอ แม้ว่าผมจะเป็นไอ้สารเลว แต่ผมก็ไม่สามารถทำให้คุณโกรธจนตายได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ หลังจากงานแต่งงานของน้องสาวผม ถ้าคุณจะตายก็ตายไปเลย”

“ประยสย์！”

นายท่านดุประยสย์อีกครั้ง

ไอ้สารเลวนี้อยากจะทำให้พวกเขาสองคนโกรธจนตายจริง ๆ

ไม่คาดคิดเลยว่า จะมีวันที่หลานชายผู้เฉยเมยคนนี้ ปากคอเราะรายด้วย และยั่วโมโหคนอื่นเช่นนี้

ประยสย์แสยะยิ้ม

“แกมาโวยวายแบบนี้ เพราะปู่กับย่าไปพูดเรื่องแต่งงานของแกกับตระกูลนนท์สัจทัศน์เหรอ?”

"หรือผมจะโวยวายไม่ได้?พวกคุณไปพูดเรื่องแต่งงานที่ตระกูลนนท์สัจทัศน์โดยไม่ได้รับการยินยอมจากผม ให้ผมแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก ผมจะมาโวยวาย แล้วจะทำไม?"

หญิงชราพูดด้วยความโกรธ "แกสามารถแต่งงานกับณิศาได้ นั่นคือบุญชาติก่อนของแก คนอารมณ์แบบนี้อย่างแก ลูกสาวจากตระกูลไหนจะกล้ามาแต่งงานด้วย?แกไม่อนุญาตให้หญิงสาวอื่นที่ไม่ใช่ญาติของแก เข้ามาใกล้เกินระยะสามเมตร แกทำแบบนี้แล้วจะมีเมียได้อย่างไร?”

“ปู่กับย่าทำแบบนี้เพราะหวังดีกับแก ถ้าแกไม่สำนึกบุญคุณก็ไม่ว่าอะไร แถมยังจะทำให้เราสองคนโมโหจนแทบเป็นบ้า”

“ตอนที่อยู่บ้าน แกเคยรับปากกับย่าว่าจะแต่งงานกับณิศา ในเมื่อแกรับปากแล้ว ย่าแค่ช่วยแกไปขอแต่งงาน เพื่อที่จะขอแต่งงานให้แก ปู่ของแกและย่าได้เตรียมของขวัญมากมายไปให้ตระกูลนนท์สัจทัศน์ จะไม่เสียหน้านายน้อยตระกูลสาระทาของแกอย่างแน่นอน”

ประยสย์พูดอย่างตรงไปตรงมา "นั่นมันผมรับปากปลอม ๆ เพื่อไม่ให้คุณกระโดดลงมาจากตึกจริง ๆ ถ้าตายไปก็ไม่เป็นไร ผมจะช่วยคุณทำพิธีและฝังคุณอย่างยิ่งใหญ่ ทว่า ถ้าคุณไม่ตาย แต่พิการ ก็ต้องให้คนรุ่นหลานอย่างพวกผมดูแลคนป่วยติดเตียงอย่างคุณ นี่มันเป็นการทำร้ายกันชัด ๆ เลยไม่ใช่เหรอ?”

หญิงชรารู้สึกว่า ที่เธอไม่ได้โกรธประยสย์จนตาย เป็นเพราะความอดทนที่แข็งแกร่งของเธอ

พูดแต่ว่าเธอตาย ตาย แล้วก็ตาย!