รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 764

“ถ้าพวกคุณย่าปรึกษากันแล้วก็ดี ผมกลับก่อนนะครับ”

การแสดงของประยสย์จบลงแล้ว เขาไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไป

เขาพูดทิ้งท้ายไม่กี่คำ หันหลังและจากไป

“ลูก ลูกจะไปไหน?” ญาณินถามด้วยความเป็นห่วง

“แม่ไม่ต้องยุ่งกับผม”

คำพูดของประยสย์ที่ตอบแม่ของเขานั้น เย็นชาและแข็งกร้าวมาก

ทุกคนรู้ว่าเขาหัวเสียมาก เพราะหญิงชราบังคับให้เขาแต่งงาน

ประยสย์จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เขาไม่ได้กลับไปที่ตระกูลวาชัยยุง ไม่ได้เข้าไปในคฤหัสน์เมเปิล และยิ่งไม่มีทางที่จะอยู่ในโรงแรมเมเปิล เพราะหญิงชราและสามีของเธออยู่ที่นี่ เขาก็จะเจอกับหญิงชราบ่อย เขาเกรงว่าตัวเองจะกลั้นไม่ไหวจนหัวเราะออกมา

ดังนั้น เขาควรจะรีบหนีให้ห่างไว้จะดีกว่า

คืนนั้น นายน้อยแห่งตระกูลสาระทาได้เข้าพักที่โรงแรมแอคเซสซ์ ซึ่งเป็นโรงแรมในเครือของRA กรุ๊ป และเป็นหนึ่งในโรงแรมระดับไฮเอนด์ที่สุดในเมืองแอคเซสซ์

ถ้าเป็นในอดีต ประยสย์จะไม่มีทางเข้าพักในโรงแรมแอคเซสซ์

ตอนนี้นฤเบศวร์และพัฒน์ไม่ได้เป็นศัตรูกันแล้ว และนฤเบศวร์ก็ช่วยตระกูลสาระทา ประยสย์เข้าพักในโรงแรมของตระกูลเดชอุป จ่ายเงิรเข้ากระเป๋านฤเบศวร์ ซึ่งถือว่าตอบแทนนฤเบศวร์แล้วกัน

ท้องฟ้ายิ่งอยู่ยิ่งมืดลง

ประยสย์ยังคงดูทีวีอยู่ แต่จริง ๆ แล้วเขากำลังรอใครบางคนอยู่ รอณิศาของเขามาหา

เธอจะมาอย่างแน่นอน

อาจเป็นเพราะใจตรงกัน ตอนที่ประยสย์กำลังคิดถึงณิศาอยู่ในใจ ณิศาก็เปิดประตูเข้ามา

เมื่อประยสย์เห็นเธอเข้ามา เขาก็ปิดทีวี ยืนขึ้นต้อนรับเธอ และถามขึ้นว่า "คุณนั่งลิฟต์ขึ้นมา หรือขึ้นมาแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ"

“นั่งลิฟต์ขึ้นมาอย่างเปิดเผยเลยแหละ”

คืนนี้ กัญณิศายังถือกระเป๋ามาใบหนึ่ง ซึ่งเป็นเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เมื่อเธอออกไปข้างนอก

ประยสย์ยิ้ม "งั้นก็ดีแล้ว พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ใช่ไหม?"

"อยู่ พวกเขาจ้องดูฉันผลักประตูเข้ามาตาเป็นมันเลย"

ประยสย์ยิ้มมากขึ้น และหยิบกระเป๋าจากด้านหลังของเธอ "พวกเขานับถือคุณเป็นนายหญิงแล้ว"

ณิศาถอดหน้ากากสีเงินบนใบหน้าของเธอออก จ้องมองใบหน้าที่มีฝ้ากละนั้น และหลังจากฟังคำพูดของประยสย์ เธอยิ้มและพูดว่า "คุณยังไม่ได้ขอฉันแต่งงานเลย ก็อยากให้ฉันเป็นนายหญิงของคุณแล้วเหรอ"

"คุณใส่อะไรไว้ในกระเป๋า?"

"เสื้อผ้า"

ประยสย์ขานตอบ แขวนกระเป๋าของเธอให้เรียบร้อย จากนั้นก็กอดเธอแล้วเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง

ทันทีที่เขานั่งลง เขาก็ผลักณิศาพิงพนักเก้าอี้โซฟา เขามองณิศาด้วยความรักใคร่ จากนั้นค่อย ๆ ก้มศีรษะลงประทับริมฝีปากสีแดงของณิศา

หลังจากที่ทั้งสองสวมกอดกันอย่างดูดดื่ม ณิศาก็ผลักเขาออก นั่งตัวตรงและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วยความเขินอายเล็กน้อย "ใจร้อนจังเลย คิดถึงฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ?"

“คิดถึง ผมคิดถึงคุณแทบตาย ไม่เจอคุณหนึ่งวันก็เหมือนห่างกันไปเป็นปี คุณก็ใจร้าย ไม่โทรหาหรือส่งข้อความหาผมตลอดทั้งวันเลย”

“ฉันไม่ว่างนี่ วันนี้พี่สาวฉันกลับมาครั้งแรกหลังแต่งงาน จากนั้นคุณปู่คุณย่าของคุณก็มา หลังจากนั้นพี่สาวของฉันก็คุยกับฉันไม่หยุด ไม่มีเวลาส่งข้อความหรือโทรหาคุณเลย ตอนนี้ ฉันว่างก็มาหาคุณเลยนะ”

พี่สาวของเธอจะไม่ย้ายกลับมาจนกว่าจะผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ในช่วงสองสามวันนี้กัญณิศาเป็นอิสระมากและเธอไม่ต้องกังวลว่าพี่สาวของเธอจะรู้เรื่องที่เธอออกไปข้างนอกในตอนกลางคืน

“ปู่และย่าของคุณมาขอแต่งงานที่บ้านฉันด้วยตัวเอง คุณไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม?”

กัญณิศาเดาว่าประยสย์คงจะโวยวายแน่ ๆ ดังนั้น เธอจึงมาหาตอนดึก

ประยสย์นั่งตัวตรง ดวงตาของเขายังคงมองอย่างลึกซึ้งที่ริมฝีปากสีแดงสดของเธอ

"เป็นหลานอกตัญญูหนึ่งครั้ง แล้วเป็นหลานกตัญญูอีก ณิศา"

"ว่าไง?"

"ผมรักคุณ"

"ฉันรู้"