รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 783

เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูแย่ของสามี ญาณินก็ลดระดับเสียงของทีวีลงและพูดว่า: “นั่นเป็นพ่อแม่ของคุณเอง ยังไงก็ต้องทน”

“ลินน์ เด็กคนนั้นชักเหิมเกริมมากขึ้นเรื่อยๆ เธอบอกว่ากัญณิศาเสแสร้ง ฉันก็เลยลงโทษเธอให้เก็บกวาดโต๊ะและล้างจาน”

ตอนที่เขาแต่งงานกับญาณินในตอนนั้น พ่อกับแม่ของเขาไม่ได้ปกป้องตำแหน่งของเธอ ตอนนี้เขาเป็นพ่อตาแล้วและเขาจะไม่เดินตามรอยพ่อกับแม่ของเขาเด็ดขาด

หลังจากนี้กัญณิศาจะกลายเป็นคุณนายของครอบครัวสาระทา ซึ่งจะกลายเป็นหน้าเป็นตาของตระกูล แล้วจะให้คนอื่นมาหยามหน้าเธอแบบนี้ได้อย่างไร?

“ณิศา หลังจากนี้ถ้าใครกล้าพูดอะไรเกี่ยวกับหนู ก็ให้หนูทำตามที่คนของหนูพูด ตบหน้ามันซะ ไม่ว่าฟ้าจะถล่มหรือดินจะทลายประยสย์ก็จะอยู่ข้างหนูเสมอ ถ้าห้ามเด็กคนนั้นไม่อยู่ ก็ยังมีพ่อกับแม่อยู่ตรงนี้”

ไซม่อนรู้สึกว่าเขาควรสอนลูกสะใภ้รู้จักที่จะยืนหยัดด้วยตัวเอง เพื่อสร้างความสง่างามให้ดูเหมาะสมกับการเป็นคุณนาย

ญาณินยังพูดอีกว่า: “ณิศา พ่อของหนูพูดถูก ตอนนี้หนูเป็นหญิงสาวของตระกูลสาระทาของเราแล้ว ใครก็ตามที่กล้าดูถูกหนู หรือกล้าปากพล่อยใส่หนู หนูก็ตบหน้ามันซะ เป็นการสั่งสอนให้มันรู้จักที่จะเคารพคนอื่น!”

กัญณิศาราวกับถูกอบรมสั่งสอน “พ่อคะ แม่คะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ แต่หนูเกรงว่าถ้าหนูไปตบหน้าคนอื่นเข้า จะทำให้คนอื่นฟันร่วงเอาน่ะสิคะ”

“ทำตัวปากเก่งแบบนั้น ยังจะกลัวทำมันฟันหักอีกเหรอ ใครบอกให้พวกมันปากเสียก่อนล่ะ” ไซม่อนรู้สึกว่าลูกสะใภ้ของเขายังคงอ่อนโยนอยู่

เมื่อเห็นพ่อแม่ของเขาเดินออกมา ไซม่อนก็ทำหน้าบึ้งตึงอีกครั้ง

“คุณย่าคะ”

กัญณิศาเคยชินกับการแสดงแล้ว และเมื่อเห็นหญิงชรา เธอลุกขึ้นโดยสัญชาตญาณเพื่อให้หญิงชรานั่งลง

ญาณินไม่ต้องการนั่งกับหญิงชราคนนี้ ดังนั้นเธอจึงย้ายไปนั่งข้างสามีของเธอ

“ไซม่อน ลินน์ยังเด็ก ดังนั้นคราวนี้เราสอนบทเรียนให้เธอสักหน่อยก็พอ แล้วก็ลืมๆมันไปซะ มีฐานะเป็นถึงลุง ยังจะไปเถียงกับหลานสาวอีก? แล้วสีหน้าบึ้งตึงแบบนั้นทำให้ใครดู ให้แม่กับฉันดูเหรอ"

“ทำให้แม่ดู”

หญิงชรา: “……”

ไซม่อนพูดอย่างเย็นชา: “ลินน์ยังไม่โตแต่ก็ไม่เด็ก เธอไม่เคารพพี่สะใภ้คนโต และละเลยความสัมพันธ์ภายในครอบครัว เธอไม่เคารพภรรยาของนายน้อย ตามกฎของครอบครัว เธอจะถูกลงโทษ"

“คุณทำโทษเธอแล้วนี่”

“ก็แค่ล้างจาน ทำโทษอะไรกัน”

หญิงชรามองเขาแล้วพูด “แกคิดจะพูดอะไรก็พูดมาตรงๆ อยู่ต่อหน้าฉันไม่จำเป็นต้องพูดอ้อมมาอ้อมไป”

“พรุ่งนี้บ่ายๆตอนที่กลับถึงเมืองซูเพร่าแล้ว พวกเราแยกกันอยู่”

ไซม่อนพูดอย่างเย็นชา "คฤหาสน์เป็นที่ที่ครอบครัวของเราอาศัยอยู่ ในอดีตเห็นแก่พ่อกับแม่ ผมกับพี่สองและพี่สามต่างก็เป็นพี่น้องที่ดีกัน แต่พออยู่ร่วมกันในคฤหาสน์ ผลสุดท้ายเป็นไง พ่อกับแม่ก็เห็นแล้วนี่”

“ลูกผมเองก็แต่งงานแล้ว ถ้าในอนาคตผมมีหลานเพิ่มมาอีกสองสามคน แล้วพวกเขายังไม่ย้ายออกไป ผมเกรงว่าลูกๆ หลานๆ ของผมจะไม่มีที่อยู่ ทุกคนต้องมีความเห็นแก่ตัวอยู่แล้ว และแน่นอนว่าต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ส่วนตนเอาไว้ก่อน ผมเองก็เหมือนกัน ดังนั้นผมจึงต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ของลูกๆ หลานๆ ผมก่อน ไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องให้หลานสาวคนนั้นอยู่ด้วย แล้วก็ปล่อยให้หลานๆ ของผมไร้ที่อยู่”

“พ่อกับแม่ไม่ต้องย้ายไปไหน อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางเมือง อยู่กับพวกเรานี่แหละ และพ่อกับแม่สบายใจได้ ตราบใดที่ผมไม่ไปไหนก่อน ผมก็จะดูแลพ่อกับแม่ไปจนวันสุดท้ายของชีวิต”

“แน่นอนว่าถ้าพ่อกับแม่อยากอยู่กับหลาน ผมก็สามารถช่วยพ่อแม่เก็บข้าวเก็บของและส่งไปอยู่กับพวกเขาได้ ทุกๆ เดือนผมจะโอนค่าใช้จ่ายทุกอย่างของพ่อกับแม่ให้ เพื่อไม่ให้พวกเขาต้องออกค่าเลี้ยงดูพ่อกับแม่”

เมื่อหญิงชราได้ยินที่ลูกชายพูดเธอก็โกรธจนอยากจะอาเจียนเป็นเลือด