รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 790

หลังจากที่หมออัจฉริยะรู้ว่าเด็กในท้องของชุติภาคือใครแล้ว ก็ไม่รบกวนเวลาของเทวิกาอีก เขาพูดกับเทวิกาขึ้นมาว่า： “เทวิกา เธอให้คุณชายสี่พาฉันเดินเที่ยวในคฤหาสน์หน่อยได้ไหม”

เทวิกายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ท่านผู้เฒ่ารู้สึกว่าฉันเป็นไกด์ได้ไม่ผ่านเกณฑ์เหรอ？”

“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่อยากสนิทกับคุณชายสี่ให้มากขึ้น ทำความคุ้นเคยให้ดีกว่านี้ ต่อไปถ้าคุณชายสี่กับชุติภาแต่งงานกัน ฉันยังคาดหวังให้พวกเขาสองคนสามีภรรยาจัดงานศพให้ฉัน เธอคิดดูสิว่าต้องทำความรู้จักสนิทสนมกันมากขึ้นหรือเปล่า

“ท่านผู้เฒ่าคิดได้รอบคอบจริงๆ เดี๋ยวฉันให้ยศพัฒน์ช่วยคุณจัดการ”

เทวิกาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาสามี

ให้ยศพัฒน์เรียกณภัทรมาพาหมออัจฉริยะไปเที่ยวชมคฤหาสน์เมเปิลหน่อย

เพราะในอนาคตทั้งสองบ้านจะเป็นดองกัน

เมื่อยศพัฒน์ได้รับโทรศัพท์จากภรรยา คาดเดาสาเหตุที่แท้จริงออก เขาไม่ได้พูดออกมาต่อหน้าทุกคน แต่ส่งสัญญาณให้ณภัทณออกไปข้างนอกกับเขา

“พี่ใหญ่ มีอะไรเหรอ？”

ณภัทรสังเกตเห็นหลังจากพี่ชายรับโทรศัพท์พี่สะใภ้เสร็จ ถึงส่งสัญญาณให้เขา ให้เขาเดินตามออกมา

“ผู้หญิงคนนั้นคือชุติภาใช่ไหม？”

ณภัทรถามกัดฟันออกมา

นางผู้หญิงใจร้าย แสดงละครต่อหน้าเขาได้เก่งจริงๆ ！

เขาฉลาดขนาดนี้ยังถูกเธอหลอกเลย

“พี่สะใภ้นายบอกว่าเธอไม่ค่อยสบาย ให้ฉันหาคนไปพาอยู่เป็นเพื่อนหมออัจฉริยะหน่อย พาหมออัจฉริยะเที่ยวชมคฤหาสน์ของเราต่อ คนอื่นๆ ไม่มีใครอยู่ มีแต่นายคนเดียว ก็ต้องเรียกนายอยู่แล้ว”

ณภัทรพูดออกมาอย่างผิดหวังเล็กน้อย： “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ผมนึกว่าพี่สะใภ้ข่วยผมถามอะไรได้เสียอีก”

“พี่สะใภ้ทำไมเหรอ？”

ณภัทรหันไปถามถึงสถานการณ์ของพี่สะใภ้ด้วยความเป็นห่วง

“น่าจะเดินเหนื่อยแล้วมั้ง ไม่เป็นอะไรมากหรอก พวกเราไปหาพวกเขาตอนนี้กันดีกว่า”

ณภัทรเห็นพี่ชายไม่มีสีหน้ากังวลอะไร รู้ได้เลยทันทีว่าพี่สะใภ้ไม่เป็นไร

สองคนพี่น้องเดินออกไปพร้อมกัน

เมื่อเห็นสองพี่น้องเริ่มเดินเข้ามาใกล้แล้ว เทวิกาพูดล้อเล่นกับหมออัจฉริยะว่า： “ท่านผู้เฒ่า คนเรียกมาให้ท่านแล้ว ท่านค่อยๆ ศึกษาแล้วกันนะ”

“ฉันเชื่อในวัฒนธรรมประเพณีของตระกูลอริยชัยกูล”

หมออัจฉริยะพูดออกมาอย่างพึงพอใจ

ขอแค่ครอบครัวที่มีลูกสาวอยู่ในวัยแต่งงาน มีใครบ้างที่ไม่อยากแต่งงานกับลูกชายของตระกูลอริยชัยกูล？

“ท่านผู้เฒ่า วิกา”

ยศพัฒน์เดินเข้าไปในศาลา แล้วเดินไปหาภรรยาที่กำลังนั่งอยู่

หมออัจฉริยะพูดออกมาอย่างเกรงใจว่า： “คุณชายใหญ่ ต้องโทษผม ที่ลืมไปว่าคุณนายน้อยกำลังตั้งท้องอยู่ ให้คุณนายน้อยเดินเป็นเพื่อนผมไกลขนาดนี้ จนทำให้คุณนายน้อยต้องเหนื่อย ต้องขอโทษจริงๆ”

“ท่านผู้เฒ่า ฉันไม่เป็นไรหรอก ก็แค่เหมื่อยขาเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

ยศพัฒน์มองดูสีหน้าของภรรยา เชื่อว่าภรรยาไม่เป็นไร เขาจึงพูดขึ้นว่า： “ท่านผู้เฒ่าอย่าโทษตัวเอง วิกาพักผ่อนสักพักก็ดีขึ้นเอง”

หมออัจฉริยะจะช่วยเทวิกาจับชีพจรตรวจอาการดู เทวิการู้สึกดีใจมาก และหลังจากที่เขาช่วยเทวิกาจับชีพจรแล้วได้พูดขึ้นว่า： “นอกจากอ่อนเพลียเล็กน้อยแล้ว ไม่เป็นอะไรมาก เรื่องอาหารการกินให้กินรสชาติจืดหน่อยก็พอ”

“ขอบคุณท่านผู้เฒ่ามาก”

“ไม่ต้องเกรงใจ”

หมออัจฉริยะหยิบนามบัตรตัวเองออกมา นามบัตรของเขาไม่มีชื่อ มีแค่เบอร์โทรศัพท์ เขายื่นนามบัตรใบนั้นให้ยศพัฒน์ แล้วพูดขึ้นว่า： “คุณชายใหญ่ นี่เป็นเบอร์โทรติดต่อของผม ต่อไปถ้าคุณนายน้อยมีปัญหาเรื่องสุขภาพ ให้โทรหาผมได้ตลอดเวลา”

“ขอบคุณท่านผู้เฒ่า”

ยศพัฒน์รับนามบัตรมาอย่างซาบซึ้งใจ

คุณปู่บอกว่าหมออัจฉริยะถอนตัวออกจากวงการแพทย์แล้ว เมื่อกี้อยู่ในห้อง ท่านผู้เฒ่าก็ได้พูดถึง นอกจากเพื่อนสนิทขอความช่วยเหลือ มิฉะนั้นเขาไม่ช่วยคนอื่นดูอาการและรักษาเด็ดขาด การที่เขาให้เบอร์โทรติดต่อเอง และยืนยันรับปากออกมา แสดงว่าเป็นเพราะความโชคดีของเทวิกาทั้งนั้น

“คุณชายใหญ่ คุณรีบพาคุณนายน้อยไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวให้คุณชายสี่พาผมเดินเที่ยวเองก็พอ”

ยศพัฒน์หันหน้าไปสั่งน้องชาย： “ณภัทร นายพาท่านผู้เฒ่าเดินเที่ยวนะ”

“พี่ใหญ่ ผมรู้แล้ว”

ณภัทรคิดในใจ ตอนที่ได้อยู่ด้วยกันเองสองคนนั้น เขาควรถามออกมาตรงๆ ดีไหม？

หลังจากพี่ชายกับพี่สะใภ้เดินออกไปแล้ว หมออัจฉริยะเก็บรอยยิ้มกลับไปทันที กลายเป็นคนขรึมขึ้นมา ทำให้ณภัทรตัวหดไม่กล้าถาม

เพราะคนที่มาเป็นแขก แถมท่านผู้เฒ่ายังเป็นแขกผู้ทรงเกียรติอีกด้วย

ในระหว่างที่อย่างไม่รู้แน่ชัดถึงการมาของท่านผู้เฒ่านั้น ณภัทรรู้สึกว่าตัวเองเป็นไกด์นำเที่ยวก่อนดีกว่า

“เคอๆๆ”

ท่านผู้เฒ่ากระแอมไปหลายที

ณภัทรถามออกมาอย่างเป็นห่วงว่า： “ท่านผูเฒ่าเป็นไรไหม？”

“ฉันแก่แล้ว กระดูกเฒ่าของฉันเดินได้ไม่นานก็เหมือนขาจะไม่ใช่ของฉันแล้ว แต่ฉันก็ยังอยากเดินเที่ยวที่คฤหาสน์ของพวกคุณต่อนี้”

ณภัทรคิดอยู่ในใจ ดูแลตัวเองได้ดีขนาดนี้ แถมมองภายนอกแล้วอายุใกล้เคียงกับพ่อเขา ก็ว่าตัวเองแก่แล้ว คุณปู่อายุปูนนั้นแล้ว ปรกติยังสามารถเดินเล่น เป็นเพื่อนคุณย่าได้ครึ่งหนึ่งของคฤหาสน์เลย

เขายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ท่านผู้เฒ่านั่งพักผ่อนอยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวผมกลับไปขี่จักรยานมา แล้วค่อยพาท่านผู้เฒ่าซ้อนท้ายเที่ยวชม ผมขี่ไม่เร็วหรอก ท่านสามารถชื่นชมวิวและทิวทัศน์ของคฤหาสน์พวกเราได้ แถมไม่ทำให้ท่านผู้เฒ่าเหนื่อยอีกด้วย”

คฤหาสน์เมเปิลของพวกเขาเป็นที่พักส่วนตัว ไม่ใช่สถานที่สาธารณะ ไม่มีรถสำหรับพาแขกเที่ยวชม ปรกติถ้าใครไม่อยากเดินก็

จะปั่นจักรยาน เที่ยวคฤหาสน์สักสองรอบ ได้ชื่นชมทางทิวทัศน์ และออกกำลังกายไปด้วย

“คุณชายสี่คิดได้รอบคอบจริงๆ”

ใบหน้าของท่านผู้เฒ่ามีรอยยิ้มเล็กน้อย

แล้วส่งสัญญาณให้ณภัทรรีบไปขี่จักรยานมาแล้วพาคนแก่อย่างเขาเที่ยวชมทิวทัศน์ของคฤหาสน์

ณภัทรตอบอืมออกมา จากนั้นพูดกำชับสองสามคำ ก็เดินออกไปจากศาลา อย่างรวดเร็ว

หมออัจฉริยะมองตามแผ่นหลังที่สง่างามของณภัทรแล้ว รู้สึกพึงพอใจมาก แต่ปากกลับบ่นศิษย์รักของตัวเองออกมาว่า： “ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ ก็ไม่รู้จักคว้าไว้ กลับพาลูกในท้องหนีไป แถมไม่ให้พ่อเด็กรู้อีกด้วย”

ถ้าไม่มีเขา ชุติภาต้องเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวไปตลอดชีวิตแน่

ด้วยความสามารถของชุติภาแล้ว ถ้าเขาไม่อยากให้ณภัทรรู้เรื่องของเด็ก ถึงตายณภัทรก็ไม่มีทางรู้เรื่องนี้ได้

“กริ่งๆๆ ……

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ลูกศิษย์ตัวเองโทรมานั่นเอง

หมออัจฉริยะรับโทรศัพท์ของชุติภาขึ้นมาอย่างใจเย็น

“อาจารย์ สวัสดีปีใหม่！”

ไม่มีอาจารย์ค่อยเฝ้าเธออยู่ที่บ้าน ทำให้ชุติภาใช้ชีวิตได้อย่างอิสรเสรี แถมเป็นช่วงตรุษจีนอีกด้วย ไม่ต้องรักษาหรือผ่าตัดให้คนไข้ นอนอิ่มและตื่นโดยธรรมชาติ สบายจริงๆ

เธอก็ยังรู้จักกตัญญูอยู่ จำได้ว่าต้องโทรศัพท์สวัสดีปีใหม่กับอาจารย์

“นางหนู สวัสดีปีใหม่！ยังไม่ตื่นอีกเหรอ？”

“เพิ่งกินอิ่ม นั่งชื่นชมหิมะอยู่ในศาลาอยู่”

“ใส่เสื้อผ้าหนาๆ หน่อย อย่าปล่อยให้ตัวเองเป็นหวัด ตอนนี้เธอไม่ใช่ตัวคนเดียว ต้องดูแลสุขภาพดีๆ

ชุติภายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “อาจารย์ หนูเป็นหมอนะ รู้จักร่างกายตัวเองดี”

“หมอยากที่จะรักษาตัวเองอยู่แล้ว ถึงแม้เธอจะรู้ดี แต่ถ้ามีปัญหาขึ้นจริงๆ อาจารย์ไม่อยู่บ้าน เธอจะทำยังไง？”

“ได้ๆๆ หนูจะดูแลตัวเองดีๆ อาจารย์เองก็อย่าเที่ยวจนลืม ก่อนเทศกาลหยวนเซียวต้องกลับมานะ”

หมออัจฉริยะยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “พ่อเฒ่าแม่เฒ่าแก๊งนี้ของพวกเรา จะไม่เที่ยวให้สุดเหวี่ยงได้ยังไง？วางใจได้ อาจารย์รู้ว่าควรทำยังไง”

“ถ้างั้นอาจารย์ไปเล่นต่อเถอะ เดี๋ยวหนูเข้าไปดูทีวีในห้องละ อยู่คนเดียวเงียบเกิน รู้สึกน่าเบื่อมาก