รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 791

“คิดถึงอาจารย์หล่ะสิ ตอนอาจารย์อยู่บ้าน ก็ชอบพูดว่าอาจารย์ขี้บ่น เร่งรัดให้เธอแต่งงานอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้ไม่มีคนบ่นเธอ

เธอรู้สึกไม่คุ้นชินหล่ะสิ”

“อาจารย์คิดมากไปแล้ว หนูคุ้นชินมาก ไม่รู้ว่าดีใจมากแค่ไหน ที่ไม่มีอาจารย์มาบ่นหนู ไม่มีคนมาเร่งรัดให้หนูรีบแต่งงาน และสบายหูมาก แต่ละวันกินอิ่มก็เล่น เล่นเหนื่อยก็นอน ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขจะตาย”

ชุติภาไม่มีทางยอมรับว่าตัวเองเป็นห่วงและคิดถึงอาจารย์เด็ดขาด

อาจารย์และลูกศิษย์ทั้งสองอยู่ด้วยกันมายี่สิบกว่าปี เธอเป็นห่วงอาจารย์ ก็เป็นเรื่องปรกติไม่ใช่เหรอ？

“ถ้าอย่างนั้นหลังตรุษจีนฉันค่อยกลับไปนะ ถ้าหลังเทศกาลหยวนเซียวเธอต้องไปทำงาน ก็ล็อกประตูหน้าตาให้ดี บ้านของเรา

ไม่มีคนกล้าบุกเข้าไปหรอก”

อินทรีเงินได้หาคนค่อยเฝ้าดูคฤหาสน์หลังนั้นของพวกเขาอยู่

ไม่มีคนกล้าบุกเข้าไปหรอก

“รู้แล้วค่ะ

ตอนแรกชุติภายังรู้สึกเป็นห่วงอาจารย์อยู่ แต่เมื่อถูกอาจารย์บ่น ทำให้เธอไม่เป็นห่วงละ แล้วรีบวางสายลง เพื่อให้หูตัวเองได้พักผ่อน

จากนั้นไม่นาน วีแชทของเธอก็มีข้อความส่งเข้ามา

เธอเปิดดู เป็นอั่งเปาปีใหม่ที่อาจารย์ส่งมาให้เธอ

หลังจากกดรับอั่งเปาแล้ว ถึงรู้ว่าเป็นเงินแค่199 เธออดไม่ได้ที่จะส่งข้อความกลับไป： “อาจารย์ อาจารย์ขี้เหนียวเกินไปหรือเปล่า ให้อั่งเปาตรุษจีนหนูแค่199เหรอ”

“ก็เธอยังโสดอยู่ ก็เลยให้อั่งเปาเลขขี่กับเธอไง”

ชุติภา： “……”

แม้แต่แจกอั่งเปาก็สามารถกลายเป็นเรื่องเร่งรัดให้แต่งงานไปได้

199 ก็199 ดีกว่าเขาให้แค่ 1.99

ชุติภาแจกอั่งเปาในกลุ่มทีมงานตัวเอง ปล่อยให้ทุกคนแย่งอั่งเปาตามโชคตัวเอง

หลังจากที่หมออัจฉริยะแจกอั่งเปา199ให้ลูกศิษย์ตัวเองเสร็จแล้ว ลุกขึ้น แล้วเดินออกไปจากศาลาพักผ่อน เดินไปดูสวนดอกไม้พื้นใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ นั่นเป็นสวนดอกกุหลาบทั้งพื้น ปลูกได้ดีมาก และออกดอกแล้วไม่น้อย

หลังจากชื่นชมดอกไม่ได้สักพักแล้ว ณภัเกมถึงได้ขับจักรยานเข้ามาหา

“ท่านผู้เฒ่า ขอโทษด้วยที่ปล่อยให้รอนาน”

ณภัทรจอดไว้ข้างถนน สองเท้าดันพื้นอยู่ แล้วพูดออกมาอย่างมีมารยาทว่า： “ท่านผู้เฒ่า เชิญขึ้นรถครับ”

หมออัจฉริยะพอใจกับท่าทีของณภัทรมาก หันหน้า แล้วเดินไปที่จักรยาน หลังจากขึ้นนั่งท้ายจักรยานเรียบร้อยแล้ว ยังไม่ลืมที่จะถามออกมาว่า： “คุณชายสี่ คุณขี่จักรยานคล่องหรือเปล่า？”

“ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์หล่ะก็ ผมอีกขี่ไม่เก่งเท่าคุณชุติภาลูกศิษย์ของท่าน แต่ถ้าจักรยานหล่ะก็ผมขี่คล่องกว่าเธอแน่นอน”

“ถ้างั้นฉันก็ค่อยสบายใจหน่อย”

ณภัทรปั่นจักรยาน ค่อยๆ พาท่านผู้เฒ่าเที่ยวชม โชคดีที่ปรกติเขาเป็นคนออกกำลังกายอยู่แล้ว หลังจากเที่ยวชมแล้วหนึ่งรอบ

เขายังคงรู้สึกเหนื่อยเลย

หมออัจฉริยะพอใจกับผลงานของเขามาก

ที่สำคัญคือร่างกายของเขาแข็งแรงมาก！

เพราะเป็นการปั่นจักรยาน ให้คนซ้อนท้าย และหลังจากปั่นเที่ยวไปแล้วหนึ่งรอบ ก็ยังไม่รู้สึกเหนื่อยอะไรเลย

“คุณชายสี่”

“ท่านผู้เฒ่า ท่านเรียกผมว่าณภัทรเถอะ หรือเรียกภัทรก็ได้”

หมออัจฉริยะก็ไม่เกรงใจเหมือนกัน เปลี่ยนมาเรียเขาภัทร แล้วถามเขาออกมาว่า： “ภัทร อายุของคุณก็น้อยแล้วสินะ มีแฟนหรือยัง？”

“ยังไม่มีเลย ผมรู้สึกว่าตัวเองอายุยังน้อยอยู่ อีกสักสองสามปีค่อยคิดเรื่องแต่งงาน”

“พ่อแม่คุณไม่เร่งให้คุณรีบแต่งงานเหรอ？”

“เร่งสิ เร่งก็ทำอะไรไม่ได้ แม้แต่แฟนผมก็ยังไม่มีเลย อยากแต่งงาน แล้วจะไปแต่งกับใครหล่ะ？”

หมออัจฉริยะถอนหายใจออกมา แล้วพูดขึ้นว่า： “หนุ่มสาวอย่างพวกคุณไม่เข้าใจความรู้สึกของพ่อแม่เลย นางหนูของฉันก็เหมือนกัน ฉันเร่งให้เธอรีบแต่งงาน เธอก็หาว่าฉันขี้บ่น ไม่เห็นใจฉันที่เป็นอาจารย์ของเธอเลยสักนิด”

“เฮ้อ น่าสงสารคนเป็นพ่อแม่จริงๆ ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่พ่อแม่ของนางหนู แต่หนึ่งเป็นอาจารย์ ก็คือเป็นอาจารย์ทั้งชีวิต พวกเราสองคนลูกศิษย์และอาจารย์อยู่ด้วยกันมายี่สิบกว่าปี ผูกพันเหมือนพ่อลูก เรื่องแต่งงานของเธอฉันก็เป็นห่วงเป็นกังวลมาก”

ณภัทรรำพึงในใจ：ชุติภาเก่งขนาดนั้น แถมเป็นคนโหดเหี้ยมอีก นอกจากจะมีคนเก่งกว่าเธอ ร้ายกาจกว่าเธอ ไม่งั้นคงไม่มีใครกล้าไปจีบเธอหรอก？

เมื่อลองคิดดูอีกที ผู้หญิงที่ตัวเองตามหาอาจเป็นชุติภา เมื่อนึกถึงตัวเองสู้ชุติภาไม่ได้ ทะเลาะก็เถียงสู้เธอไม่ได้ ทำให้ณภัทรรู้สึกสลดใจเล็กน้อย

หวังว่า ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ใช่ชุติภา

แต่ก็เหมือนเป็นการหลอกตัวเอง

ตามหามาหลายเดือน ณภัทรก็เห็นด้วยกับการวิเคราะห์ของพี่สะใภ้ นอกจากชุติภาที่มีความสามารถนี้ ปล่อยให้เขาตามหาตั้งหลายเดือนก็ตามหาไม่เจอ นอกจากเธอแล้วจะมีใครอีก？

“คุณชุติภาเก่งขนาดนั้น ท่านผู้เฒ่าไม่ต้องเป็นกังวลหรอก เรื่องแต่งงาน บางครั้งก็ต้องดูพรหมลิขิตด้วย”

“ใช่สิ ต้องดูพรหมลิขิตด้วย นางหนูของฉัน เหมือนพรหมลิขิตจะอยู่ในเมืองแอคเซสซ์”

ณภัทณไม่กล้าพูดต่อทันที

หมออัจฉริยะถอนหายใจแล้วพูดออกมาว่า： “ภัทร ฉันขอพูดกับคุณตามตรง ที่ฉันมาที่นี่ครั้งนี้ ก็เพื่อยตามหาพรหมลิขิตของนางหนู”

“จะตามหายังไงเหรอ？ท่านผู้เฒ่าไม่ได้พาคุณชุติภามาด้วย คนที่ท่านชอบ เธออาจไม่ชอบก็ได้”

“ครั้งที่แล้วที่เธอกลับไปจากเมืองแอคเซสซ์ของพวกคุณ ได้พา“ลูกบอล”กลับไปด้วย”

ณภัทรคิดตามไม่ทัน เลยถามออกมาด้วยความสงสัยว่า： “คุณชุติภาพา“ลูกบอล”กลับไปด้วยทำไมเหรอครับ？”

“ไม่รู้ว่าผู้ชายคนไหนยัดใส่ท้องของเธอ”

พูดจบ ณภัทรชนเข้ากับต้นไม้ริมถนนเข้าอย่างจัง จากนั้นคนกับรถล้มลงไปกับพื้นพร้อมกัน

คนที่ล้มมีแค่ณภัทรคนเดียว

เพราะระหว่างที่รถจะล้มลงไปนั้น หมออัจฉริยะได้กระโดดลงทันที

“ภัทร”

หมออัจฉริยะมียังอาการเหมือนตกใจมาก แล้วรีบเข้าไปพยุงรถจักรยาน จากนั้นดึงณภัทรให้ลุกขึ้น แล้วถามออกมาอย่างเป็นห่วงว่า： “ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า？”

“ไม่เป็นไร ท่านผู้เฒ่า ผมไม่เป็นไร”

ณภัทรตกใจกับข่าวที่ชุติภาท้อง

หมออัจฉริยะมองสำรวจเขา เมื่อแน่ใจว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บแล้ว ถึงถามออกมาว่า： “ไหนคุณบอกว่าคุณขี่จักรยานได้คล่องมาก เกือบปั่นขึ้นไปบนต้นไม้แล้วไหมหล่ะ”

ณภัทร： “……”

“ท่านผู้เฒ่า โชคดีมาก ที่ท่านไม่หกล้มไปด้วย”

“ฉันกระโดดลงมาจากรถได้เร็ว”

ณภัทรคิดในใจ คุณทำให้ผมตกใจจนไปชนกับต้นไม้ ส่วนตัวเองก็กระโดดลงมาจากรถก่อน

“ท่านผู้เฒ่า คุณชุติภาท้องจริงเหรอ？ตอนที่เธออยู่เมืองแอคเซสซ์ไม่เห็นเธอมีความรักกับผู้ชายคนไหนเลย”

หมออัจฉริยะแสดงท่าทางปวดหัวออกมา “ฉันเองก็เพิ่งรู้ ก็เลยต้องรีบมา อยากรู้ว่าพ่อของเด็กคือใคร ที่ฉันให้พี่สะใภ้ของเธอเดินเป็นเพื่อนฉัน ก็เพื่อต้องการหาโอกาสถามเธอ ว่านางหนูของฉันตอนอยู่เมืองแอคเซสซ์สนิทกับผู้ชายคนไหนมากเป็นพิเศษหรือเปล่า”

หลังจากใคร่ครวญดีแล้วณภัทรถามออกมาว่า： “ท่านผู้เฒ่า คุณชุติภาท้องได้กี่เดือนแล้ว？”

“ก็บอกแล้วว่าตอนเธอกลับไปก็ท้องแล้ว ตอนนั้นน่าจะเพิ่งท้องได้หนึ่งเดือนมั้ง ตอนนี้นับดูแล้วน่าจะได้สามสี่เดือนแล้ว”

ณภัทรคำนวณเวลาดู จำนวนเดือนที่ชุติภาท้องตรงกับเวลาที่เขาโดนหลอกล่อพอดี

ชุติภาก็คือหญิงสาวกลิ่นหอมสมุนไพรคนนั้น！

นอนกับเขา ก็ได้ ตอนนั้นเขาโดนคนหลอกล่อ ส่วนชุติภาก็ถือว่าเป็นการช่วยเขา แต่เธอรู้ทั้งรู้ว่าเขากำลังตามหาเธออยู่ เธอกลับสามารถแสดงแสร้งเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นต่อหน้าเขาได้

หลังจากแน่ใจแล้วว่าหญิงสาวกลิ่นหอมสมุนไพรคือชุติภาแล้ว แล้วย้อนนึกดูตอนที่ชุติภาอยู่เมืองแอคเซสซ์นั้น ท่าทีที่เธอมีต่อเขาทำ

ให้ณภัทรเข้าใจขึ้นมาได้ทันที

เธอรู้สึกผิดต่อเขา

ถึงมีเรื่องกับเขาแต่ก็ไม่โหดเหี้ยมกับเขามากนัก