รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 8

หลังจากรอให้ยศพัฒน์เดินออกไปแล้ว กนกอรจึงเอ่ยถามเพื่อนสนิท “เทวิกา เขาเป็นสามีของแกจริงๆ เหรอ? พวกแกไปแต่งงานกันตอนไหน? ปรากฏว่าไม่มีข่าวเล็ดลอดออกมาสักนิด”

“แต่ เมื่อกี้นี้สามีของแกโคตรเด็ดขาดเลยจริงๆ หล่อโคตร สุดยอดเลยแหละ แถมยังดีกว่าไอ้ผู้ชายสารเลวอย่างนายตาณคนนั้นตั้งเยอะ”

เทวิกากลับมานั่งตรงแคชเชียร์คิดเงิน

กนกอรก็เดินตามมา

“เพิ่งจะไปจดทะเบียนกันมาหมาดๆ จริงๆ คือ...”

เทวิกาประกบข้างหูเพื่อกระซิบพูด “แม่ฉันชอบจัดการเรื่องนัดบอดให้ฉัน เบื่อจะตายชัก ฉันเลยว่าจ้างให้พี่พัฒน์ มาเป็นแฟนของฉันเอง เพื่อหลอกแม่ฉัน จะได้เปลี่ยนให้ฉันสบายหูขึ้นหน่อย”

กนกอรตาถลนอ้าปากค้าง “จ้างเหรอ? แค่จ้างยังต้องจดทะเบียนด้วยเหรอ?”

“พี่พัฒน์พูดว่าจะได้เนียนก้าวขึ้นอีกขั้นแหละ เขาหล่อขนาดนั้น แถมเป็นเพื่อนของพี่ชายสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ฉันรู้จักเขามาสิบเอ็ดปี เรื่องจดทะเบียน ฉันไม่ขาดทุนอะไรหรอก ก็เลย จดทะเบียนทันที”

กนกอรยื่นมือออกมาจิ้มหน้าผากของเทวิกา และกระซิบคุยกับเธอ “แกก็เหลวไหลเกิน ไม่กลัวโดนหลอกเหรอ? คนเราจะมองแต่รูปลักษณ์ภายนอกอย่างเดียวไม่ได้ แกรู้จักเขามาสิบเอ็ดปี ก็เข้าใจในตัวเขาแล้วจริงๆ เหรอ?”

“ไม่เข้าใจอะไรเลย สุดท้ายก็เป็นคนรู้จักกัน”

กนกอร “…แต่ก็หวังว่าแกจะไม่โดนหลอก”

เธอเดินออกจากแคชเชียร์เก็บเงิน “ฉันขออยู่เงียบๆ เพราะตกใจกับความเหลวไหลของแก”

เทวิกายักไหล่

วิวาห์สายฟ้าแลบมันน่ากลัวขนาดนั้นมั้ย?

เธอว่าจ้างไม่ใช่เหรอ แถมยังมีข้อตกลงอยู่นะ

“ครืด ครืด ครืด –”

โทรศัพท์ของเทวิกามีข้อความเข้า

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ยศพัฒน์ส่งมาหาเธอ เพื่อบอกเธอ ว่าเขาขอตัวกลับไปคืนห้องเช่าก่อน จากนั้นก็จะรีบกลับมาก่อนอาหารเย็น และจะเลี้ยงข้าวเย็นเธอเพื่อเป็นการฉลองเรื่องที่พวกเขาจดทะเบียนสมรส

เทวิกาหัวเราะร่วน

มันก็ไม่ใช่เรื่องจริงนี้ และจะฉลองไปเพื่ออะไร?

แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธแผนของยศพัฒน์ที่ได้เตรียมเอาไว้

……

คอนโดกรีนทาวน์เป็นชุมชนแห่งการผสมผสานคอนโดสูงและวิลล่า สภาพแวดล้อมวิจิตรงดงาม การเดินทางสะดวกสบาย

ยศพัฒน์อาศัยอยู่ที่ตึกที่เป็นวิลลาที่เป็นหนึ่งในวิลล่าที่เป็นชื่อของเขา เพราะว่าอยู่ใกล้กับบริษัท โดยปกติแล้วเขาจึงอาศัยอยู่ที่นี่

บ้านที่แท้จริงของเขาก็คือคฤหาสน์ของตระกูลอริยชัยกุล คฤหาสน์ของตระกูลอริยชัยกุลมีชื่อเสียงที่สุดในเมืองแอคเซสซ์และคฤหาสน์เมเปิลยังเป็นสถานที่อันลึกลับที่สุด ซึ่งเป็นการก่อสร้างวิลล่าโดยเลียนแบบสไตล์บ้านสวน สวยงามตระการตาอย่างยิ่ง

แต่ตรงนั้นห่างจากตัวเมือง หากขับรถจากตัวเมืองไป ต้องใช้เวลาในการเดินทางชั่วโมงกว่า

ระบบรักษาความปลอดภัยขั้นสูงสุด หากไม่ได้รับการยินยอมจากคนในตระกูลอริยชัยกุล ก็แทบไม่สามารถย่างเท้าเข้าสู่คฤหาสน์เมเปิลได้สักคืบ

ได้ข่าวมาว่า คฤหาสน์เมเปิลยังมีค่ายกลด้วย ถึงแม้คนนอกเข้าไปได้ ก็จะหลงทาง จนไม่สามารถเดินออกมาได้

“ปริ๊น ปริ๊น –”

ยศพัฒน์ขับรถยนต์กลับมาที่วิลล่าและจอดหน้าประตู จึงบีบแตร พริบตาเดียวก็มีคุณป้ารูปร่างอวบวัยกลางคนคนหนึ่งออกมาต้อนรับ

“คุณชายใหญ่”

คุณป้ารูปร่างอวบเปิดประตูวิลล่า พร้อมทั้งยิ้มร่าและเอ่ยถามทันที “คุณชายใหญ่กลับมามีอะไรหรือเปล่าคะ?”

ยศพัฒน์ขับรถเข้าไปที่โรงรถ จากนั้นก็ออกมาจากโรงรถ ถึงได้ตอบคำถามของคุณป้าอวบอ้วน “ป้ามะนาว ผมกลับมาเอาเสื้อผ้าหลายชุดหน่อย ระยะนี้ผมจะไม่กลับมานอนนะ”

ป้ามะนาวคุ้นชินจึงปฏิบัติตัวตามปกติ “คุณชายใหญ่จะไปดูงานอีกแล้วเหรอคะ?”

บริษัทย่อยของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปมีเยอะมาก ถึงแม้จะพูดว่าทุกบริษัทย่อยจะให้คุณชายท่านอื่นดำเนินงานก็ตาม บางครั้งก็จะเจอปัญหาที่ไม่สามารถจัดการได้ จึงจำต้องให้คุณชายใหญ่ในฐานะคนกุมบังเหียนออกไปจัดการด้วยตนเอง

“ไม่ใช่ครับ”

“งั้น?”

ยศพัฒน์เป็นคนที่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว อารมณ์ดีเป็นพิเศษ จึงไม่ได้ถือสาที่จะพูดเพิ่มเติมอีกหลายประโยค เขาเดินเข้าบ้านและพูดออกมาพร้อมกัน “ป้าครับ มีคนรับเลี้ยงดูผมแล้วนะครับ”

ฝีเท้าป้ามะนาวค้างเติ่งทันที และหลุดหัวเราะออกมา “คุณชายใหญ่ คุณอย่ามาล้อกันเล่น ใครจะไปรับเลี้ยงดูคุณคะ? กล้าขนาดนั้นเชียวเหรอคะ?”

คุณชายใหญ่เป็นถึงคุณชายคนโตของตระกูลอริยชัยกุล เพียงแต่ใช้นามสกุลของมารดาเท่านั้นเอง แถมยังเป็นคนกุมบังเหียน บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปอีกด้วย

ยศพัฒน์หัวเราะร่วน แต่ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม

เขาขึ้นชั้นบน เพื่อเข้าไปในห้อง พร้อมทั้งจัดการเลือกชุดในห้องแต่งตัว แต่ก็เลือกชุดที่เหมาะสมไม่ได้สักที

เขาจึงหันหลังกลับ และเดินออกนอกห้อง

“ป้าครับ”

ป้ามะนาวปรากฎตัวตรงปากทางบันไดอย่างรวดเร็ว

“ป้าครับ ช่วยเรียกติณห์ให้ผมที”