รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 9

ป้ามะนาวจึงรับรู้มาตั้งนานแล้วว่ามีเด็กสาวอยู่คนหนึ่ง ที่สลักอยู่ในหัวใจทั้งดวงของคุณชายใหญ่อย่างเงียบเชียบ อีกทั้งการมีตัวตนอยู่ตลอดเวลาสิบปี!

“ป้าครับ ผมไปก่อนนะ”

ยศพัฒน์ขี่จักรยานออกไป

เทวิกาเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ในที่สุดเขาก็มีโอกาสได้เดินเข้าไปอยู่ในโลกของเธอ จึงต้องปล่อยวางฐานอันดรของตนเองเป็นเรื่องปกติ เพื่อผสมโรงเข้าไปอยู่ในชีวิตของเธอโดยการใช้สถานะคนธรรมดา แล้วค่อยจับเธอเป็นเชลยทีละเล็กทีละน้อย

ป้ามะนาวยืนมองคุณชายใหญ่ของตนเองที่อยู่ไกลๆ อย่างเงียบเชียบ

จนเธอตั้งสติได้ พลันตบหน้าขาฉาดใหญ่ อยากจะวิ่งไปถามให้ชัดเจน แต่ก็ไม่เห็นเงาของคุณชายใหญ่มานานแล้ว

“คุณชายใหญ่ไม่ถูกต้องนะ! ไม่ถูกต้อง!”

ป้ามะนาวเดินวนไปมาอย่างร้อนรน

ข่าวคราวที่ทิ้งท้ายไว้ให้ แถมยังพูดไม่ชัดเจนอีก มากระตุกหัวใจของเธอ จนคันคะเยอ แต่กลับไร้วิธีแก้ไขปัญหา!

“ต้องบอกกับคุณหญิงแล้ว คุณหญิงเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องการแต่งงานของคุณชายใหญ่ที่สุด”

ป้ามะนาวบ่นรำพึงรำพันกับตนเอง และเตรียมจะแจ้งข้าวให้กับทางคฤหาสน์ทางนั้น โดยต่อสายเรียบร้อย ทว่าเธอกลับตัดสายทิ้ง

“เรื่องส่วนตัวของคุณชายใหญ่ เขาไม่พูด ฉันก็พูดไม่ได้ เรื่องงานสำคัญที่สุด!”

ป้ามะนาวกลัวว่าการที่ตนเองคาบข่าวไปบอก จะโดนคุณชายใหญ่ไล่ออก

เธอจะไปหางานที่สบายแถมเงินเดือนสูงขนาดนี้ได้ที่ไหนอีก?

……

เครื่องบินลำหนึ่งเดินทางจาก ประเทศ Mค่อยๆ ลดระดับลงและจอดยังสนามบินนานาชาติเมืองแอคเซสซ์

เมื่อประตูห้องโดยสารเปิด ผู้โดยสารบนเครื่องบินก็ทยอยลงจากเครื่องบิน และแยกย้ายกันไปตามวิถีของตนเอง

เปรมาใส่กระโปรงยาวสีพื้น ปล่อยผมยาวหยักศก ใส่แว่นกันแดดสีดำ หลังจากลงเครื่อง จึงสำรวจบริเวณรอบๆ มุมปากประดับรอยยิ้มเล็กน้อย

เมืองแอคเซสซ์ เธอกลับมาแล้วนะ!

พัฒน์ ฉันกลับมาแล้ว!

เปรมาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า พร้อมทั้งเดินมุ่งหน้า และกดโทรศัพท์หานฤเบศวร์ไปด้วย

นฤเบศวร์กับยศพัฒน์ยังมีเปรมาอีกคน รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เคยเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข

เพียงแต่ อายุเพิ่มขึ้นตามวันเวลา นฤเบศวร์กับยศพัฒน์ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นศัตรูไม้เบื่อไม้เมา

เปรมาไม่ได้เข้าข้างเรื่องที่ทั้งสองคนกลายเป็นศัตรูกัน ในทางกลับกันเธออยากจะอาศัยความสามารถของตนเองเพื่อปลดล็อกความแค้นเคืองของผู้ชายทั้งสองคน

“นฤเบศวร์”

เปรมาพูดพร้อมขณะยิ้มอยู่ “ฉันกลับมาแล้ว เพิ่งลงจากเครื่อง นายมารับฉันได้มั้ย?”

นฤเบศวร์ที่กำลังยุ่งหัวหมุน เมื่อได้ยินเปรมากลับมาแล้ว ใบหน้าอันหล่อเหลาก็แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม “เธอกลับมาแล้วเหรอ? ทำไมไม่บอกฉันก่อน ฉันจะได้ไปรอเธอที่สนามบินก่อน ไม่มีปัญหา ฉันจะไปรับเธอเดี๋ยวนี้เลย”

“ฉันก็แค่อยากจะเซอร์ไพรส์พวกนายไง”

นฤเบศวร์ละเลยกับคำว่า “พวกนาย” โดยอัตโนมัติ

“ฉันขอหาอะไรกินที่สนามบินก่อน นายค่อยๆ ขับรถมานะ”

อาหารบนเครื่องไม่อร่อยเลย เปรมาไม่ยอมกิน ตอนนี้เริ่มหิวแล้ว

“ได้ เธอกินอะไรรองท้องไปก่อน อย่าเพิ่งกินจนจุกนะ อีกสักพัก ฉันจะพาเธอไปกินข้าวที่โรงแรมฉัน”

นฤเบศวร์ลุกขึ้นพร้อมทั้งเดินอ้อมออกจากโต๊ะทำงาน

เอกสารที่กองเป็นภูเขาเหล่ากา ยังไม่สำคัญเท่ากับเปรมา

เปรมาลังเลเล็กน้อย จากนั้นจึงลองสอบถามนฤเบศวร์ดู “นฤเบศวร์ ถ้านายอยากจะฉลองต้อนรับฉันจริงๆ ไปที่โรงแรมเมเปิลได้มั้ย? ฉันจะชวนพัฒน์อีกคน”

สีหน้านฤเบศวร์เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แต่ไม่ได้ฝีเท้า

“ยศพัฒน์ไม่มาหรอก ถึงแม้ฉันจะไปจัดงานฉลองต้อนรับเธอที่โรงแรมเมเปิล เธอก็ไม่เจอเขาโดยบังเอิญหรอกน่า”

ยศพัฒน์แทบไม่เคยรักเปรมาเลยสักนิด ซึ่งที่ผ่านเปรมารักเขาข้างเดียวมาตลอด คนในวงในต่างคิดเองเออเองกันทั้งนั้น

ใช่ว่าชายหญิงที่เติบโตมาด้วยกันทุกคนจะกลายเป็นคนรัก หรือสามีภรรยาเสมอไปนี่

คนในวงใน เข้าใจในตัวยศพัฒน์ ยังไม่สู้คู่แข่งอย่างเขาคนนี้เลย

“งั้น ก็ได้ ไปที่โรงแรมนายแล้วกัน”

เปรมาได้ยินคำพูดของนฤเบศวร์ที่ดูไม่สบายใจ จึงไม่ได้ยืนกรานต่อ

เธอไม่ได้กลับประเทศมานานมาก ความขุ่นเคืองของผู้ชายสองคนคงเพิ่มหนักขึ้นแล้วมั้ง

หรือว่าเธอต้องอยู่ข้างกายพวกเขาให้นานๆ หน่อย ถึงสามารถปลดล็อกความแค้นเคืองของพวกเขา