รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 16

“ซือเฉิน แม่ของคุณโทรหาคุณเหรอคะ...”

เย่เชี่ยนควงแขนของเขา เธอสังเกตว่าช่วงนี้เขามักจะได้รับโทรศัพท์จากจูนเชิงหย่าบ่อยๆ และทุกครั้งที่ยี่ซือเฉินคุยจบ สีหน้าของเขาก็ดูซับซ้อนและเคร่งเครียดมาก

“แม่ของคุณพูดถึงฉันกับลูกบ้างไหมคะ” ทั้งสองเดินเข้าไปในศูนย์การค้าที่ใหญ่ที่สุดทางตะวันออกของเมืองพร้อมกัน เย่เชี่ยนดึงแขนเสื้อเขาอย่างประหม่า และพูดอย่างน้อยใจ “... เฉียวป่าวเอ๋อร์คงจะพูดใส่ร้ายฉันต่อหน้าแม่ของคุณแน่ๆ เลยค่ะ”

บทที่ยี่ซือเฉินได้ยินเธอเอ่ยชื่อเฉียวป่าวเอ๋อร์ ฝีเท้าของเขาก็ชะงักไปทันที

“ซือเฉินคะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ”

สีหน้าของยี่ซือเฉินดูไม่ค่อยดีนัก เขามองลงไปที่เด็กน้อยที่เขาจูงมือไว้ แล้วหายใจเข้าลึก ๆ “ไม่มีอะไร” เขาไม่อยากพูดอะไรต่อหน้าลูกสาวมากนัก

ก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์ของห้างสรรพสินค้า “เย่เชี่ยน พาลูกไปเดินซื้อของก่อน ผมจะไปรอคุณที่จุดสูบบุหรี่...” สีหน้าของเขาดูอารมณ์เสียมาก

เย่เชี่ยนสังเกตได้ว่าช่วงนี้เขามีท่าทางผิดปกติ และคิดว่าคืนนี้กลับไปถามค่อยถามเขา แต่ว่า...

“คุณพาลูกไปเล่นที่สนามเด็กเล่นบนชั้นห้าด้วยกันนะคะ ซีนซีนอยากไปเล่นกับพ่อมาตลอด...”

เย่เชี่ยนเหลือบมองไปทางเด็กน้อยข้างกาย เด็กสาวดูเหมือนจะกลัวเย่เชี่ยนมาก เธอรีบเดินไปหายี่ซือเฉิน มือเล็กจับแขนเสื้อของเขาไว้ และกระซิบพูด “คุณพ่อ หนูอยากไปสนามเด็กเล่นกับคุณพ่อค่ะ”

ยี่ซือเฉินลูบศีรษะลูกสาว และนิ่งคิดอยู่สักพัก “งั้นเราไปที่ชั้นห้ากันเถอะ”

หญิงวัยกลางคนเดินผ่าน จึงชำเลืองมองเด็กน้อยกับยี่ซือเฉิน แล้วกล่าวชมเชย “สามีกับลูกของคุณหน้าตาดีมาก...”

เย่เชี่ยนดูพึงพอใจมาก เธอไม่ลืมที่จะตะโกนเรียกทั้งสอง “ซีนซีน อย่าให้คุณน้าพวกนั้นเข้าใกล้คุณพ่อนะลูก...”

ก่อนจะได้ยินเสียงตอบรับของเด็กสาวดังมาจากระยะไกล “ได้ค่ะ” เธอรีบพยักหน้าอย่างหวาดกลัว

เย่เชี่ยนเดินไปที่แผนกเสื้อผ้าบนชั้นสอง เธอเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์เสื้อผ้าของผู้ชายแบรนด์ดังของอิตาลี

“ชุดสูทที่ฉันสั่งให้สามีของฉันมาถึงหรือยัง” เย่เชี่ยนเดินไปที่เคาน์เตอร์ และวางบัตรสมาชิกลงบนโต๊ะด้วยท่าทางหยิ่งยโส

“ผู้หญิงไร้ยางอายเรียกสามีของคนอื่นว่าสามีอย่างเปิดเผย หน้าไม่อายจริงๆ …” ด้านซ้ายของเคาน์เตอร์ เสียงของเฉียวป่าวเอ๋อร์ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

พอศัตรูได้มาพบกัน ตามปกติแล้วพวกเขาจะอารมณ์ไม่ดีนัก

เย่เชี่ยนได้ยินเสียง จึงรีบหันกลับมา พอเห็นว่าเป็นเฉียวป่าวเอ๋อร์ก็อยู่ในร้านนี้เช่นกัน สีหน้าจึงเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “เฉียวป่าวเอ๋อร์ เธอเรียกใครว่าผู้หญิงไร้ยางอาย!”

พนักงานที่เคาน์เตอร์กลัวว่าพวกเธอจะทะเลาะกันในร้าน ดังนั้นเธอจึงเดินไปหาเย่เชี่ยนและพูดเกลี้ยกล่อม “คุณเย่ ชุดที่คุณสั่งมาถึงแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปดูนะคะ..”

พอเทียบกับสีหน้าที่โกรธจัดของเย่เชี่ยนแล้ว สีหน้าของเฉียวป่าวเอ๋อร์ดูไร้เดียงสามาก “กางเกงฉีกเป็นรูขนาดใหญ่ตรงเป้ากางเกง นี่ฉันแค่ดึงมันเบาๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้”

พอพูดจบ เฉียวป่าวเอ๋อร์ก็กางเกงราคาแพงที่มีรูโยนให้เย่เชี่ยนซึ่งอยู่ตรงข้าม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กางเกงขาดๆ แบบนี้เหมาะกับยี่ซือเฉินที่สุด สินค้าบกพร่อง เธออยากได้ก็เอาไปเถอะ”

เย่เชี่ยนถูกโยนกางเกงฉีกใส่หน้า สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ

“คุณคะ การกระทำของคุณถึงว่าจงใจก่อเรื่อง!”

ผู้จัดการร้านรีบเดินเข้ามาดุว่าเฉียวป่าวเอ๋อร์ด้วยสีหน้าจริงจัง

เฉียวป่าวเอ๋อร์ยืนนิ่ง และมองไปที่พนักงานร้าน “ฉันก่อเรื่องอะไร! ก็แค่เผลอทำกางเกงตัวนั้นฉีก ฉันเคยบอกว่าจะไม่จ่ายเงินชดใช้หรือไง! ...”

ในขณะที่เธอพูด เธอก็มองไปรอบๆ ก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อซื้อกางเกงซับในให้สามีของฉัน!!”

หึ มีเสียงหัวเราะดังขึ้น

ฝั่งตรงข้ามของร้านมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนหัวเราะเบาๆ เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขที่คุ้นเคย

“จือมู่ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ศูนย์การค้าทางตะวันออกของเมือง นายเดาสิว่าฉันเจอใคร ฮ่าฮ่าฮ่า... เฉียวป่าวเอ๋อร์บอกว่าเธอมาซื้อกางเกงซับในให้นาย...” ลู่ฉีหนานหัวเราะอย่างมีเลศนัย