รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 17

ผู้ชายที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์ เดิมทีไม่อยากสนใจเขา แต่พอได้ยินชื่อของเฉียวป่าวเอ๋อร์ สีหน้าที่เคร่งขรึมของเขาก็กระตุก

“เธออยู่กับใคร” จูนจือมู่ถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ลู่ฉีหนานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขานึกว่าจูนจือมู่จะวางสายทันทีถ้าได้ยินเรื่องไร้สาระพวกนี้

“เธอเพิ่งตรวจสุขภาพเสร็จออกมาจากโรงพยาบาล แต่คงไม่อยากกลับไปที่ตระกูลจูนเร็วเกิน ดังนั้นเธอจึงมาเดินเล่นที่นี่ และบังเอิญพบกับศัตรูตัวฉกาจของเธออย่างเย่เชี่ยน ทั้งเกือบจะลงไม้ลงมือกันแล้ว ...”

“บาดเจ็บไหม?” จูนจือมู่ ถามแปลกๆ ออกมา

“ไม่เลย”ลู่ฉีหนานหัวเราะเบาๆ “แต่ฉันเห็นท่าทางของพวกเธอแล้ว...”

“นายคิดเอาเอง!”

จูนจือมู่งานยุ่งมาก เขาจึงพูดทิ้งท้ายอย่างเย็นชา และกดวางสายทันที

ลู่ฉีหนานตกตะลึง หมายความว่ายังไง!

ถ้าเฉียวป่าวเอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บ คงไม่โทษฉันใช่ไหม!!

“คุณชายลู่...” แฟนสาวคนใหม่ที่อยู่ข้างๆ เขาเรียกชื่อของเขาอย่างหึงหวง “คุณชายลู่ทำไมคุณถึงจ้องมองผู้หญิงคนนั้นตลอดเลยคะ คุณคงไม่ได้สนใจเธอใช่ไหม”

“ที่รัก คุณไปร้านนั้น...” ลู่ฉีหนานสั่งการแฟนสาวของเขาเล็กน้อย

ในตอนแรกผู้หญิงคนนี้รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย แต่พอเธอได้ยินคำพูดของลู่ฉีหนานสีหน้าของเธอก็ตกใจทันที “เข้าใจแล้วค่ะ” เธอใส่รองเท้าส้นสูง และก้าวเดินไปอย่างสง่างาม

“เธอพูดว่าอะไรนะ!”

“คุณหมายความว่ายังไงที่บอกว่าไม่ยืนยันข้อมูลการเป็นสมาชิกของฉัน!” ห้านาทีต่อมา เย่เชี่ยนถลึงตามองไปที่ผู้จัดการร้านด้วยความโกรธ “คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร กล้ามีปัญหากับฉัน!”

“ต้องขอโทษจริงๆ ครับ” ผู้จัดการร้านไม่ได้อธิบาย แค่กล่าวขอโทษตามมารยาท

“วันนี้คุณต้องพูดกับฉันให้ชัดเจน!”

เฉียวป่าวเอ๋อร์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเหลือบมองไปที่นางแบบสาวสวยที่เพิ่งเดินขึ้นมา จากนั้นก็มองไปเย่เชี่ยนพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ “นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ พวกเขาไม่อยากขายเสื้อผ้าให้เธอแล้วไงล่ะ!”

“รอก่อนเถอะ!” เย่เชี่ยนจ้องไปที่ เฉียวป่าวเอ๋อร์อย่างโกรธเคือง จากนั้นก็หันหน้าไปมองทางผู้จัดการร้านอย่างดุร้าย “ฉันจะไปเรียกสามีของฉันลงมาเดี๋ยวนี้…”

เฉียวป่าวเอ๋อร์รู้ว่าสามีที่เธอพูดถึงก็คือยี่ซือเฉิน ในตอนนั้นก่อนที่เธอจะหย่า ผู้หญิงคนนี้ก็เรียกยี่ซือเฉินว่าสามีเต็มปากเต็มคำแล้ว ทำให้ฟังแล้วขัดใจมาก!

หน้าด้านจริงๆ!!

เฉียวป่าวเอ๋อร์รูดบัตร ซื้อกางเกงซับในของผู้ชายหนึ่งโหล ก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้าน

เย่เชี่ยนมองไปที่ถุงช้อปปิ้งในมือของเธอ แล้วพูดเหน็บแนมเธอด้วยความโกรธ “เฉียวป่าวเอ๋อร์ ยี่ซือเฉินไม่ต้องการเธออีกต่อไปแล้ว!”

“กางเกงซับในนี่ไซส์ใหญ่” เฉียวป่าวเอ๋อร์มองกลับมาที่เธอ แล้วพูดอย่างเย็นชา “...ฉันคิดว่ายี่ซือเฉินคงใส่ไม่ได้หรอก”

“มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ” นอกจากกินข้าวเช้ากับนายท่านจูนแล้ว เธอแทบไม่เห็นเขาเลย

ส่วนจูนจือมู่ก็หายตัวไปสองสามวันแล้ว ได้ยินว่าเขาเดินทางไปทำธุระ เฉียวป่าวเอ๋อร์แอบดีใจ เธอหวังว่าเขาจะไม่กลับมา เธอจะรู้สึกสบายใจมากกว่า

พอเธอเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของตระกูลจูน เธอก็ได้ยินเสียงที่หนักแน่นและดังกังวาน “เจ้าหลานบ้านั่นแต่งงานแล้วก็ทิ้งอีกฝ่ายไว้ที่บ้านไม่สนใจเลย!”

“คุณท่านครับ คุณชายเดินทางไปทำธุระที่เบอร์ลินได้ยินมาว่าจะกลับวันพรุ่งนี้ครับ”

“จูนจือมู่เจ้าหลานบ้านี่สบายจริงๆ เพิ่งจดทะเบียนสมรสก็เดินทางไปทำธุระทันที” นายท่านจูนตะคอกด้วยความโมโห “ช่วงนี้บรรดาป้าน้าของเขามาหาฉันทุกวัน ฉันรำคาญจะตายอยู่แล้ว!”

“คุณท่านครับ คุณชายอุตส่าห์สนใจคุณหญิงน้อย นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้ว” พ่อบ้านชราชงชาให้ และพยายามปลอบใจเขา

ในอดีตพวกเขาเอาแต่กังวลใจว่าจูนจือมู่จะไม่แต่งงานกับใคร แต่โชคดีที่คุณชายของพวกเขาตกลงที่จะแต่งงานกับเฉียวป่าวเอ๋อร์ในครั้งนี้

พอได้ยินสิ่งที่เขาพูด สีหน้าของนายท่านจูนก็บูดบึ้งทันที “หลายปีมานี้บอกให้เขาแต่งงานและแนะนำหญิงสาวตระกูลดังให้เขามาตลอดหลายปี แต่เขากลับรักเพียงเหล่วยียีนักแสดงอายุสั้นคนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเฉียวป่าวเอ๋อร์บังเอิญหน้าตาคล้ายกับผู้หญิงคนนั้น ฉันคิดว่าเขาคงจะปล่อยให้ตระกูลจูนไร้ทายาทสืบทอดตระกูลอย่างแน่นอน!”

นายท่านจูนด่าว่าด้วยความโมโห แต่ในเวลานี้ เฉียวป่าวเอ๋อร์ยืนตะลึงตัวแข็งอยู่อีกฝั่งของประตู เธอไม่ได้ตั้งใจแอบฟังความลับพวกนี้

ตึก—

เธอหวาดหวั่น ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของเธอก็ตกลงบนพื้น

นายท่านจูนกับพ่อบ้านได้ยินเสียงก็หันกลับมามอง...