รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 22

คราวนี้เฉียวป่าวเอ๋อร์ไม่ได้ต่อต้านอีก แต่ทั้งร่างเกร็งขณะถูกเขาอุ้มลงบันได

หน้าอกจูนจือมู่กว้างและแข็งแรง เธอซุกในอ้อมแขนเขาไม่กล้าขยับ รู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจเขาเต้นอย่างทรงพลัง แถมยังมีกลิ่นอายเย็นๆ ของเขาที่เป็นเอกลักษณ์ด้วย

ผู้ชายคนนี้คบหายากจริงๆ ……

“คุณชาย”

นอกอพาร์ทเม้น คนขับตระกูลจูนกำลังจะขึ้นตึกไปตามหาเฉียวป่าวเอ๋อร์ แต่เห็นจูนจือมู่อุ้มเธอออกมา จึงทำสีหน้าตื่นตกใจมาก

“เปิดประตูรถ” จูนจือมู่สั่งด้วยเสียงเย็นชา

เฉียวป่าวเอ๋อร์ถูกจูนจือมู่ยัดเข้าไปภายในรถ สีหน้าเธอไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง

โดยเฉพาะตอนที่เขาโน้มตัวมารัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ร่างทั้งสองแนบชิดกัน เฉียวป่าวเอ๋อร์กระอักกระอ่วนมาก เธอบิดร่างโดยไม่รู้ตัว

“เฉียวป่าวเอ๋อร์!”

จูนจือมู่เงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าหมองคล้ำ เสียงเข้มแฝงไปด้วยการเตือน เรียกชื่อเธอด้วยความหงุดหงิด

เฉียวป่าวเอ๋อร์ตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับตัวเองโดยสัญชาตญาณ

ไม่รู้ว่าอารมณ์ไหน ถูกชายคนนี้เรียกชื่อตัวเอง จู่ๆ เธอก็หน้าแดง

“ไปส่งเธอลับตระกูลจูน ให้พ่อบ้านดูอาการบาดเจ็บที่เท้าเธอ”

จูนจือมู่สั่งคนขับด้วยเสียงเยือกเย็น กระแทกปิดประตูรถอย่างแรง สุดท้ายก็มองผู้หญิงด้านในรถอย่างคลุมเครือ “ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนพิการ!”

เฉียวป่าวเอ๋อร์โดนเขาสั่งสอน ก็เม้มปากแน่นไม่กล้าโต้แย้ง

รถเฉียวป่าวเอ๋อร์ขับแล่นออกมาโดยปลอดภัย จูนจือมู่ยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน มองรถค่อยๆ หายไป สายตาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่……

“จือมู่ นายขึ้นไปจับชู้ คงไม่ได้โมโหจนทำร้ายเธอพิการหรอกนะ?”

ทันใดนั้นอีกด้านหนึ่ง ลู่ฉีหนานทำหน้าหัวเราะต่อกระซิก ก้าวเท้าเดินมาทางนี้ ทำให้เขาเห็นกับตาตัวเองว่าจูนจือมู่อุ้มผู้หญิงลงมา เขาเรียนรู้การเอาใจใส่ผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไร

“ตรวจสอบเรื่องรูปเป็นยังไงบ้าง?” จูนจือมู่ไม่สนใจที่เขาหยอกล้อ ถามกลับด้วยสีหน้าเข้มงวด

ลู่ฉีหนานเห็นสีหน้าเขาเป็นแบบนี้ก็ไม่กล้าเร่งรีบ เอ่ยตามความจริง “รูป mms ที่ส่งมาจากซิมการ์ดที่ไม่ได้ลงทะเบียน ตอนนี้ยังไม่มีข่าวคราว……”

ขณะที่พูด ลู่ฉีหนานก็หลุบตามองหน้าจอโทรศัพท์ในมือจูนจือมู่……

บนหน้าจอโทรศัพท์นั้น เป็นมุมหนึ่งที่พิเศษ ถ่ายรูปชายหญิงคู่หนึ่งกำลังกอดกันอย่างอ้อยอิ่ง ซึ่งก็คือเฉียวป่าวเอ๋อร์กับยี่ซือเฉิน

ลู่ฉีหนานชี้ไปที่กล้องวงจรปิดบนตึกอพาร์ทเม้น “นี่ถ่ายได้อะไรบางอย่าง”

“ก่อนนายจะได้รับรูป mms ยี่ซือเฉินมาที่นี่จริง แต่พวกเขาคงไม่กอดกันอ้อยอิ่งเหมือนในรูปหรอก” ขณะที่พูด จู่ๆ ลู่ฉีหนานก็หันไปมองจูนจือมู่ที่อยู่ตรงหน้า แล้วยิ้มร้ายกาจ “เพราะยี่ซือเฉินน้องนายถูกแบกออกมา……”

จูนจือมู่ฟังถึงตรงนี้ ใบหน้าเย็นชาก็อึ้งเล็กน้อย