รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 21

จูนจือมู่ไม่ได้ทำพฤติกรรมแย่ๆ กับเธอ หยิบผ้าพันแผลกับสารเหลวไฮโดรเจนเฟอร์โรไชด์ออกมาจากกล่องยาขนาดเล็กเพื่อพันแผลเรียบง่ายให้กับเธอ

เพราะบาดแผลนี้ค่อนข้างลึก เมื่อสารเหลวไฮโดรเจนเฟอร์โรไชด์สัมผัสบาดแผล เฉียวป่าวเอ๋อร์จึงขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

จูนจือมู่เหลือบมองเธอ ยังคงทำหน้าขรึมไม่พูดอะไรมาก แต่การเคลื่อนไหวที่มือนุ่มนวลขึ้นมาก

สุดท้ายจูนจือมู่ก็หันไปเก็บกล่องยาและของใช้ เฉียวป่าวเอ๋อร์ก็รีบสวมเสื้อเชิ้ตกลับทันที

เมื่อจูนจือมู่เก็บเรียบร้อย หันไปมองเธอ เธอก็สวมเสื้อโค้ตแล้ว มองหน้าเขาด้วยความประหม่า

“ขอบคุณค่ะ” เฉียวป่าวเอ๋อร์กล่าวขอบคุณด้วยเสียงแข็งทื่อ

จูนจือมู่ไม่สนใจเธอ แต่สายตามองสำรวจเธออย่างจดจ่อสักพัก เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“กลับไป”

จู่ๆ เขาก็เอ่ยปาก ขณะที่เท้าเดินไปทางประตู

แต่เฉียวป่าวเอ๋อร์ไม่ได้ตามไป เมื่อจูนจือมู่เดินไปที่ประตู หันกลับมามองเธอด้วยความไม่พอใจ แล้วพูดซ้ำอีกครั้ง “กลับตระกูลจูน”

เฉียวป่าวเอ๋อร์นั่งเก้าอี้ไม้ตัวนี้ แววตาแปลกใจและซับซ้อน “คือ ฉัน ฉันต้องรอป้าฉันกลับมา ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” เธอนั่งเก้าอี้ไม่ยอมขยับ

“ช่วงนี้น้าเธอได้รับยาตัวใหม่ ตอนนี้หล่อนยังอยู่ที่สถานพักฟื้น ยังกลับไม่ได้” จูนจือมู่บอกเธอด้วยเสียงเยือกเย็น

เฉียวป่าวเอ๋อร์รู้สึกตกตะลึง ไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ด้วย

เธอไม่มีข้ออ้างแล้ว หลุบสายตามองข้อเท้าตัวเอง เฉียวป่าวเอ๋อร์ขบปากแน่น ยืนขึ้นอย่างกล้ำกลืนฝืนทน แล้วค่อยๆ เดินไปใกล้เขา

จูนจือมู่เหมือนกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ เห็นเธอเดินมา ก็ไม่ได้สนใจเธอมากนัก

ทั้งสองเดินตามกันมา……

เนื่องจากอพาร์ทเม้นเก่านี้ไม่มีลิฟต์ เฉียวป่าวเอ๋อร์จึงต้องเดินลงจากชั้นห้า

ทุกย่างก้าวเฉียวป่าวเอ๋อร์รู้สึกปวดข้อเท้าอย่างรุนแรง เธออดทนไว้ สีหน้าค่อนข้างซีดเซียว

จูนจือมู่เดิมทียาขาวเดินได้เร็วมาก เมื่อเขาเดินออกมาจากตึกอพาร์ทเม้นก็หันกลับไปทันที แต่ไม่เห็นร่างเฉียวป่าวเอ๋อร์

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ยืนที่เดิมเป็นเวลานาน แล้วมองไปที่บันไดอย่างรำคาญนิดหน่อย

ทันทีที่จูนจือมู่เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเย็นชาก็ตะลึงทันที

สีหน้าเขาอึมครึม พร้อมก้าวเท้ายาวขึ้นไปทีละสองขั้น ก็เห็นเธอนั่งบนขั้นบันไดบริเวณหัวมุมบันไดชั้นสอง

“เธอใบ้หรือไง เจ็บเท้าแล้วไม่พูด!” เสียงเยือกเย็นของเขาเผยความโกรธอย่างชัดเจน

เดิมทีเฉียวป่าวเอ๋อร์เจ็บเท้ามาก พอโดนเขาตะคอกใส่แบบนี้ ในก้นบึ้งจิตใจก็น้อยใจอย่างบอกไม่ถูก

เขามีสิทธิ์อะไรมาด่าฉัน “ฉันบาดเจ็บ มันไม่เกี่ยวกับนาย!”

สีหน้าจูนจือมู่หมองคล้ำแล้ว

เขาทำหน้ารำคาญ เห็นเธอทำสีหน้าไม่พอใจและอวดดี ก็โน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมาในลักษณะแนวนอน