ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 128

หลินเมิ่งหวันยกริมฝีปากขึ้นอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นท่าทางที่ดูตกใจของหลินซ่างซู

ภาพสะท้อนของหลินซ่างซู เห็นได้ชัดว่ารู้สึกอับอายที่นางจะไปเข้าร่วมในเทศกาลดอกไม้ ว่ากันว่าคนครอบครัวจะไม่รังเกียจคนในครอบครัว แต่แม้แต่หลินซ่างซูก็ไม่มั่นใจในตัวนาง หลินเมิ่งหวันสามารถจินตนาการได้ว่าคนอื่นๆ จะตกใจขนาดไหน เมื่อเห็นว่านางเข้าร่วมการแข่งขันในเทศกาลดอกไม้

เช่นหลี่เล่อหย่า หนานมู่ชิง และคนอื่นๆ จะต้องเยาะเย้ยนางอย่างแน่นอน คงจะอับอายขายหน้าใช่หรือไม่?

เช่นนี้ก็ดี!

ยิ่งผู้คนดูถูกนางมากเท่าไหร่ ตอนที่นางได้ที่หนึ่งก็จะยิ่งโด่งดัง!

หลินเมิ่งหวันพยักหน้าให้หลินซ่างซู และกล่าวอย่างมั่นใจ “แต่ก่อนข้าไม่เคยสนใจเรื่องประเภทนี้ แต่ตอนนี้หลินเป้ยเหยาทำความผิดใหญ่หลวง และส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของข้า ดังนั้นจวนหลินยังต้องพึ่งพาข้า เพื่อสนับสนุนฉัน หากข้าเป็นที่ประจักษ์ในเทศกาลดอกไม้ คิดว่าความประทับใจของฝ่าบาทและฮองเฮาที่มีต่อข้าก็คงจะดีขึ้นไม่น้อย "

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเมิ่งหวัน หลินซ่างซูก็เกือบสำลักน้ำลายตัวเองตาย

หลินเป้ยเหยาทำความผิดใหญ่หลวงจริงๆ แต่หลินเมิ่งหวันจะเป็นที่ประจักษ์ในเทศกาลดอกไม้ได้อย่างไร?

เขามองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง แอบถอนหายใจ และอดไม่ได้ที่จะทำลายความกระตือรือร้นของหลินเมิ่งหวัน

หลินซ่างซูตั้งสติ พยักหน้าและกล่าวว่า “เจ้าคิดได้เช่นนี้พ่อก็ดีใจ บรรดาลูกพี่ลูกน้องของเจ้าล้วนเป็นมังกรหงส์ในฝูงชน ต้องการมาสอนวิชาให้เจ้า เจ้า......จะต้องก้าวหน้าอย่างแน่นอน”

หลินซ่างซูไม่กล้าขอให้หลินเมิ่งหวันประสบความสำเร็จ แต่ลูกพี่ลูกน้องทั้งหลายของหลินเมิ่งหวันล้วนมีชื่อเสียง หากหลินเมิ่งหวันขอคำแนะนำจากพวกเขาอย่างนอบน้อม อย่างน้อยก็จะไม่ขายหน้าในเทศกาลดอกไม้ไม่ใช่หรือ?

หลินเมิ่งหวันมองเห็นความกังวลและความลำบากใจของหลินซ่างซู จึงไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกมากนัก เพียงแค่ยิ้มกริ่มให้หลินซ่างซูแล้วคำนับ

“เช่นนั้นเมิ่งหวันต้องขอบคุณท่านพ่อ ดึกมากแล้ว ท่านพ่อรีบพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ เมิ่งหวันขอตัวกลับไปที่ห้องก่อน”

หลินซ่างซูพยักหน้า หลินเมิ่งหวันออกไปจากห้องรับประทานอาหารพร้อมกับสาวใช้ของตนเอง

แต่เมื่อกลับไปถึงสวนแสงอรุณ และเห็นกล่องผ้าที่วางอยู่บนโต๊ะ หลินเมิ่งหวันก็จำสิ่งที่ฉู่โม่หยวนบอกกับนางก่อนจะจากไปได้ในทันที

ฉู่โม่หยวนบอกว่าพรุ่งนี้เขาจะมาตรวจการบ้านของนาง คงจะไม่มาตรวจสมุดคัดลายมือของนางใช่หรือไม่? !

เมื่อคิดถึงการฝึกคัดลายมือ หลินเมิ่งหวันก็สะดุ้งโหยงโดยไม่รู้ตัว

มีการแข่งขันฝึกคัดลายมือในเทศกาลดอกไม้ แต่หลินเมิ่งหวันไม่ได้อยากชนะเลย

ไม่มีเหตุผลอื่นใด เหตุผลหลักคือการฝึกคัดลายมือนั้นยากเกินไป และไม่มีวิธีลัด

ดังนั้นภายในระยะเวลาที่จำกัด จึงเป็นไปไม่ได้ที่หลินเมิ่งหวันจะฝึกคัดลายมือ ไม่ว่าคำในสมุดคัดลายมือนี้จะดูดีแค่ไหน เมื่ออยู่กับนางก็มีแต่แขวนไว้บนหิ้งเท่านั้น

“เฉินเซียง เจ้าเอาสมุดคัดลายมือไปเก็บเถอะ เจินจู เฝ่ยชุ่ย ไปเตรียมน้ำอุ่นให้ข้า ข้าอยากอาบน้ำ”

หลินเมิ่งหวันเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ยังไม่ทันได้นั่งลงก็ยื่นมือไปปิ่นปักผมบนหัวของตนเอง

เจินจูเข้าไปช่วยในทันที เฝ่ยชุ่ยออกไปจากประตู และสั่งให้คนรับใช้นำน้ำอุ่นเข้าไปในห้องอาบน้ำ

แต่เฉินเซียงหยิบกล่องผ้า และมองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยความลำบากใจ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางก็กล่าวว่า “เจ้านาย บ่าวคิดว่าท่านฝึกฝนจะดีกว่า มิเช่นนั้นเกรงว่าจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยจะทรงโกรธ”

“คงไม่ขนาดนั้นหรอก......” หลินเมิ่งหวันหาวและหันไปมองเฉินเซียง

นางเอาปิ่นปักผมออกแล้ว และผมที่ม้วนๆ ก็สยายลงมาข้างหลัง ราวกับผ้าไหมเนื้อดีที่ส่องแสงเป็นประกายอ่อนๆ ใต้แสงเทียน

หลินเมิ่งหวันหยิบหวีไม้มาหวีผมเบาๆ “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยทรงรู้ดีว่าลายมือของข้าไม่ค่อยดีนัก และไม่ได้คาดหวังว่าข้าจะเป็นนักคัดลายมืออย่างแน่นอน”