รักที่เจ็บปวดของฉัน

ตอนที่30 แม่จะหนีไปกับคนอื่นแล้ว

“นี่…” นันทนาทำบากใจ

สายตาก้องเต็มไปด้วยความขุ่นมัว พูดด้วยความน้อยใจ“ไม่เป็นไรฮะ ถ้าคุณแม่ไม่อยากก็ไม่เป็นไร ก้องเข้มแข็งอยู่แล้ว”

ณ ตอนนั้นราวกับว่านันทนาได้ทำบางอย่างผิดพลาดมหันต์

“ผมไปส่งนะ”สุพจน์ตอบ

“คุณค้างบ้านฉันไม่ได้”นันทนาคัดค้าน

สุพจน์เลิกคิ้ว“ตกลง”

ด้วยเหตุนี้ ทั้งสามคนก็ได้มาถึงที่พักของนันทนา ที่นันทนาอาศัยอยู่เป็นบ้านหลังเล็กหลังหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะมีขนาดเล็ก แต่ก็สะดวกครบครัน สุพจน์เข้าไปข้างใน มีรอยยิ้มขีดบนใบหน้า อารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ เขาตรงไปนั่งที่โซฟาทันที อีกทั้งอุ้มลูกชายตนเองมานั่งหยอกล้อ

“พวกคุณดื่มอะไรกันบ้าง?”

“น้ำเปล่าครับ”

นันทนาไปรินน้ำเปล่าสองแก้วมาเสิร์ฟให้ สุพจน์มองดูอยู่ชั่วครู่ จึงถามคำถาม“คุณอาศัยอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว?”

“สองปีค่ะ”นันทนาตอบ

แล้วก่อนหน้านั้นทำอะไรมาบ้างครับ?”สุพจน์ซักถาม เกรงว่าจะไม่สุภาพ“ผมก็ถามเรื่อยเปื่อย คุณจะตอบหรือไม่ตอบก็แล้วแต่สะดวกนะ”

“ก่อนหน้านั้นทำอะไรบ้างฉันก็ไม่รู้ เหมือนกับว่าฉันหลับไปนานมาก หลังจากตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง”

ภายในใจสุพจน์รู้สึกตื่นเต้น ถ้าเป็นอย่างที่ว่า แสดงว่าจันทรัตร์นั้นได้ลืมเรื่องราวในอดีตไปหมดแล้วเธอต้องเป็นจันทรัตร์แน่นอน เป็นภรรยาของเขา

ในปีนั้นหลังจากที่จันทรัตร์เสียชีวิต สุพจน์ไม่ได้จัดงานศพให้กับจันทรัตร์ คนที่โรงพยาบาลบอกว่าร่างที่หลงเหลืออยู่ของจันทรัตร์ถูกคนนำไปแล้ว เขาจึงไปถามชวนี ชวนีบอกว่าเธอเป็นคนนำร่างไปจัดงานฌาปนกิจเรียบร้อยแล้ว ในตอนนั้น สุพจน์ที่กำลังตกอยู่ในความเศร้าเสียใจจึงเชื่อคำบอกเล่าของชวนี

“แม่ฮะ ผมหิวแล้ว”ก้องลูบท้องอันหิวโซ

นันทนารีบเข้าครัวทันที“เดี๋ยวฉันไปทำข้าวให้ทานกันนะ”

ก้องกระพริบตาส่งให้กับสุพจน์ นักฆ่าตัวน้อยของเขายังคงไว้ใจได้เสมอ แค่ไม่กี่นาทีก็เอาแม่อยู่หมัดซะแล้ว สุพจน์แท็กมือกับก้อง ภายในใจรู้สึกยินดี ก้องเป็นดั่งแสงสว่างของเขา ที่เขาสามารถมานั่งตรงนี้ได้ยังลาภปากอีกด้วย

“พ่อฮะ ผมร้ายกาจไหมล่ะ ถ้าหากแม่ยินยอมกลับมา นั่นก็ต้องเป็นเพราะผม”ก้องทำหน้าโอ้อวด

“ผิดแล้ว ยังมีอีกอย่างก็คือแม่ยังรักพ่ออยู่ไงล่ะ”สุพจน์จิ้มไปที่จมูกของก้อง

ก้องบ่นพึมพำ“พ่อหลงตัวเอง”

นันทนาทำกับข้าวสามอย่างมาเสิร์ฟที่โต๊ะ แล้วกวักมือเรียกพวกเขาสองพ่อลูก เป็นครั้งแรกที่สุพจน์ทานกับข้าวฝีมือเธอ ตัวตนจันทรัตร์ในความประทับใจของเขาไม่ใช่แม่ศรีเรือน คิดไม่ถึงว่ายังสามารถได้กินกับข้าวที่เธอทำ สุพจน์ซาบซึ้งใจ ดวงตาอันอบอุ่นของเขาจ้องมองไปที่นันทนาอยู่นาน

“คุณสุพจน์ คุณมองฉันมีปัญหาอะไรคะ?”นันทนารับรู้ถึงสายตาสุพจน์จึงถามออกไปอย่างสงสัย

สุพจน์ถามต่อด้วยเสียงแหบดังก้อง“แล้วสองปีมานี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”

“สบายดีมากๆ ร้านดอกไม้ร้านนั้นก็เป็นของฉัน ชีวิตทั่วไปก็ธรรมดา ไม่ได้วุ่นวายอะไร ก็นับว่าดีนะคะ”นันทนากล่าวอย่างร่าเริง

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”สุพจน์หรี่ตา มองอารมณ์เขาไม่ออก

มีเพียงก้องที่ตั้งหน้าตั้งตาพุ้ยข้าว ชื่นชมฝีมือทำกับข้าวของนันทนาไม่ขาดปาก พอมีแม่เขาก็ลืมพ่อไปเลย เกาะติดนันทนาไม่ปล่อย นันทนาเองก็เป็นคนใจอ่อน แค่ถูกก้องออดอ้อนนิดๆหน่อยๆเธอก็ทนไม่ไหวแล้ว เวลาที่ลูบหัวก้อง เหมือนกับได้วางตัวเองในฐานะที่เป็นแม่ดูแลเขาอยู่จริงๆ

หลังจากทานข้าวเสร็จ สุพจน์ก็ควรจะกลับได้แล้ว เขาทิ้งก้องไว้ที่นี่และไม่บังคับนันทนาให้รับปากเขา เขากลับไปอย่างวางใจ

หลังจากสุพจน์กลับไป นันทนาถอนหายใจไปหนึ่งที ไม่รู้ว่าทำไมเวลาพูดคุยกับสุพจน์แล้วทำให้เธอรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี ประหม่าและไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

“แม่ฮะ แม่ชอบหรือไม่ชอบพ่อฮะ?”ก้องเอ่ยถามด้วยดวงตาใสซื่อ

“เพิ่งจะรู้จักพ่อของหนูได้ไม่นาน จะพูดว่าชอบก็ไม่ได้หรอก”นันทนาตอบ“พรุ่งนี้หนูไม่ควรตามฉันไป ถ้าหากคนอื่นเห็นว่าฉันพาเด็กไปด้วย เขาจะคิดว่าฉันเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว”

“แต่ผมเป็นลูกแม่นี่ฮะ”เพียงประโยคเดียวของก้องทำเอานันทนาอับจนคำพูด

“ไม่ใช่ว่าแม่มีแฟนแล้วหรอฮะ? ทำไมถึงไม่ชอบพ่อล่ะ ออกจะเพอเฟ็คซะขนาดนั้น สาวๆอยากแต่งกับพ่อตั้งเยอะแยะ”ก้องตามตื๊อถามต่อไม่เลิกไม่รา

นันทนาไม่รู้ว่าจะตอบก้องอย่างไร อึกอักอยู่นาน“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ทำไมจะต้องมีเหตุผลด้วย ไม่ต้องถามแล้ว รีบเข้านอนเถอะจ่ะ”

“ฮะ ก้องพยักศีรษะ แล้วพูดต่อ“แต่พ่อรักแม่นะ ก้องรู้ ก็ก้องเห็นพ่อมาจีบแม่ทุกวัน ถึงแม้ก้องจะไม่รู้ว่าพ่อทำผิดอะไร แต่พ่อเขาเสียใจจริงๆนะฮะ แม่ฮะ แม่ให้อภัยพ่อเถอะนะ ไม่งั้นก้องก็ไม่มีแม่น่ะสิ”

นันทนาอึ้งไปเล็กน้อย มองไปในแววตาจริงใจของก้อง เหมือนมีภาพหลอนชั่วครู่ รู้สึกว่าตนเองคือจันทรัตร์ที่เป็นแม่ของก้อง แต่ว่าเธอไม่ใช่นี่นา ถึงแม้ว่าคนที่สุพจน์ตกหลุมรักเป็นภรรยาของเขาก็ตามเธอกับสุพจน์เดิมทีก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์ใดๆ

นันทนาอุ้มก้องไปเข้านอน“รีบนอนได้แล้ว มีเรื่องอะไรไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะคะ”

สุพจน์ค่อนข้างงานยุ่ง และอยากจะให้ก้องอยู่เป็นเพื่อนนันทนามากๆเข้าไว้ ช่วงนี้ไม่มีเสียงข่าวคราวอะไร แต่เขาก็ยังเชื่อว่านันทนาจะดูแลก้องได้เป็นอย่างดี นันทนาและก้องอยู่กันอย่างสมานฉันท์ และเขาก็รู้สึกว่ามันควรจะต้องเป็นเช่นนั้น ไปรับ-ไปส่งก้องทุกวัน อย่างไรร้านดอกไม้ของเธอก็ตั้งอยู่แค่ฝั่งตรงข้าม เวลาทำงานก็ยังอยู่เป็นเพื่อนก้องได้ด้วย ไม่เห็นมีตรงไหนน่าเสียหาย

แต่วิกฤตมักจะมาหาเสมอ ก้องทำการบ้านอยู่ในร้านดอกไม้ ทันใดนั้นก็เห็นชายคนหนึ่งเข้ามาทำสนิทสนมกับนันทนา สองคนนั้นดูเหมือนจะรู้จักคุ้นเคยกันอย่างมาก สมาธิในการทำการบ้านของก้องไม่อยู่แล้ว จึงแอบมองชายคนั้นด้วยความระมัดระวัง โกรธจนแก้มป่องเมื่อเห็นว่าจะเลี้ยงข้าวแม่ของเขา