รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 12

เมื่อรถสปอร์ตคันหรูแล่นออกมาจากบ้านของเดย์ ใบพลูเอาแต่เงียบตลอดทาง เธอไม่รู้ว่าออสตินกำลังจะพาไปที่ไหน ซึ่งหญิงสาวได้ปล่อยให้เขาขับรถมุ่งหน้าอออกไปตามอำเภอใจ มันคงเป็นเวรกรรมนำพาให้เธอต้องมาพบกับผู้ชายอย่างเขา ซึ่งหญิงสาวคงต้องยอมรับสภาพหลังจากที่เธอตกเป็นหนี้ชีวิตออสติน

ขณะเดียวกันนัทตี้และวาวาได้พูดถึงคนทั้งคู่มาตลอดทาง เพราะสองสาวกำลังคิดว่าออสตินคงไม่ได้พาใบพลูไปส่งที่บ้านแน่ๆ และที่สำคัญเพื่อนของเธอก็ได้ขออนุญาตบิดามารดามานอนค้างกับพวกเธอแล้วด้วย ถ้าหากว่าคืนนี้ใบพลูหายไปที่บ้านคงไม่สงสัย แต่ที่สองสาวกำลังกลุ้มใจเพราะว่าเพื่อนรักได้หายไปกับออสติน

“เอาไงดีคราม นายว่าออสตินจะพาใบพลูไปค้างที่ไหนอ่ะ พวกเราไปตามหาใบพลูกันดีไหม” นัทตี้เอ่ยถามแฟนหนุ่มของเธออกมาด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล พลางมองไปที่ใบหน้าคมด้วยใจจดจ่อ เพื่อรอฟังคำตอบจากคราม

“พวกเขาสองคนโตแล้วนะ ไอ้ออสมันไม่มีทางทำร้ายใบพลูหรอก อย่าห่วงเลยน่า เผลอๆ คืนนี้อาจจะมีเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้สองคนปรับความเข้าใจกันก็ได้”

“จริงด้วย ออสตินกับใบพลู ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง บวกกับแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป อาจจะทำให้พวกเขาได้ระบายความในใจออกมา เฮ้ย! แต่ถ้าเกิดว่าออสตินหน้ามืดปล้ำใบพลูขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไงอ่ะ” วาวาถึงกับเอามือขึ้นมาป้องปาก หลังจากที่คิดว่าออสตินอาจจะทำในสิ่งที่พวกเธอคาดไม่ถึงก็เป็นได้

“เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ ถ้าใบพลูไม่ยอมเสียอย่าง ผู้ชายอย่างไอ้ออสมันไม่มีทางฝืนใจผู้หญิงอย่างแน่นอน” ครามพูดยืนยันถึงความเป็นลูกผู้ชายในตัวออสตินออกมาเสียงเข้ม จนทำให้หญิงสาวทั้งสองคนสบายใจขึ้นมาบ้าง

“ฉันก็หวังว่าพวกเขาสองคนจะรู้ใจตัวเองสักที” นัทตี้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หลังจากที่เธอกับเพื่อนๆ พยายามเชียร์ให้ออสตินกับใบพลูคบกัน แต่คนทั้งคู่กลับยืนกรานว่าไม่มีทางที่จะคบกันได้ ทั้งที่ผู้ใหญ่จะให้หมั้นหมายกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้แล้ว

เมื่อรถสปอร์คันหรูแล่นเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้านสวน ซึ่งอยู่ชานเมืองห่างไกลจากความวุ่นวาย เพราะออสตินอยากพาใบพลูมาดื่มด่ำกับธรรมชาติ ที่รายล้อมไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับและอากาศที่บริสุทธิ์ ถ้าใบพลูได้เห็นชายหนุ่มเชื่อว่าเธอต้องชอบมากๆ

“ลงมาได้แล้ว” เมื่อออสตินจอดรถได้ เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้กับใบพลู พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าที่เคย แต่ทว่าหญิงสาวกลับมีท่าทีงอนๆ เมื่อเธอเอาแต่นั่งเหม่อไม่ยอมลงไปจากรถตามคำบอกของชายหนุ่ม เมื่อเขาได้ขโมยจูบแรกไปจากเธอ อย่างเห็นแก่ตัวที่สุด

“ถ้าไม่ลงมา ฉันจะเป็นคนอุ้มเธอเข้าไปในบ้านนะใบพลู จะลงมาเองหรือให้ฉันอุ้มเข้าไป หืม” ออสตินไม่พูดเปล่า เขาได้โน้มใบหน้าเข้าไปในรถ จนใบพลูรีบเขยิบออกห่าง เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ซึ่งมีกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ โชยมาแตะปลายจมูก พลอยทำให้เธอนึกถึงรสจูบที่แสนจะดูดดื่มไม่ได้

“ที่นี่ที่ไหน ฉันจะกลับบ้าน” หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ พร้อมกับบอกถึงจุดประสงค์ที่เธอไม่ยอมลงไปจากรถให้เขาได้ทราบ

“มันดึกแล้ว ฉันขับรถไม่ไหว เมาจนคอพับแล้วเนี่ย ลงมา!” ออสตินพูดออกมาด้วยถ้อยคำที่ฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด ถ้าหากว่าเขาเมาจนคอพับแล้วจะพาเธอขับรถมาถึงที่นี่ได้ยังไง ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์ชะมัดเลย

“นายเอาคำพูดพวกนี้ไปหลอกเด็กเถอะ หรือถ้านายเมาจริงๆ ฉันขับเองก็ได้” ใบพลูเริ่มพูดจาต่อรองเขาออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะยอม เมื่อเธอกำลังกลัวว่าความใกล้ชิด อาจจะทำให้ขาดสติพลั้งเผลอใจไปกับอารมณ์ชั่ววูบ ซึ่งถ้ามีโอกาสออสตินอาจจะทำกับเธอมากกว่าจูบก็เป็นได้

“เธอนี่มันดื้อจริงๆ เลยนะใบพลู”

หมับ!!

“ว้าย!! ไอ้ออสตินบ้า! ปล่อยฉันเลยนะ” ใบพลูถึงกับร้องโวยวายออกมาเสียงดัง เมื่อออสตินก้มลงไปอุ้มเธอออกมาจากรถ แล้วจับหญิงสาวขึ้นมาพาดบ่าเอาไว้ แม้ว่าเธอจะดิ้นแค่ไหนกลับสู้แรงของออสตินไม่ได้

“ปล่อยนะ ช่วยด้วย! ช่วยด้วยค่ะ!”

“หนวกหู! เงียบเลยนะ ไม่อย่างนั้นเธอเจอดีแน่”