ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 101

วันต่อมา ภายในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง กรได้จัดให้ทั้งสองนอนห้องเดียวกันตามคำสั่งของเจ้านาย

เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา วินาทีแรกอิงฟ้าก็นึกถึงภาพชายที่เธอรักอย่างกวิน โอบผู้หญิงที่เธอเกลียดเข้าไส้ ปกป้องและยัดเยียดสิ่งที่หล่อนทำมาให้เธอเป็นแพะรับบาปแทน

นั่นทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจและรู้สึกเจ็บใจเป็นอย่างมาก ขณะเดียวกัน ความเกลียดแค้นและความอิจฉาริษยาที่มีต่อนับหนึ่งก็ทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ

เธอนอนแน่นิ่งด้วยความปวดใจ น้ำตาใสๆไหลอาบแก้มลงมาอย่างช้าๆ ในใจเต็มไปด้วยความแค้น ความรักและความเสียใจเคล้ากันไปอย่างทำอะไรไม่ได้

ในตอนนี้ มีเพียงน้ำตาที่สามารถระบายความเจ็บแค้นในใจได้ดีที่สุด

เพราะเธอรักกวินมาก มากจนแทบจะขาดเขาไม่ได้แล้ว สำหรับเธอ เขาคือผู้ชายที่รวยที่สุด และเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟกต์ที่สุดในทุกด้าน

เป็นผู้ชายในแบบที่เธอไฝ่หา เป็นผู้ชายในอุดมคติ ทั้งรูปร่าง หน้าตา ฐานะ รวมถึงความเร่าร้อนชวนสยิวใจในเวลาที่อยู่บนเตียง

นอกจากเธอจะหลงในฐานะเขาแล้วก็ลุ่มหลงในเรือนกายอันแข็งแกร่งของเขาจนไม่อยากเสียเขาไปให้ใคร โดยเฉพาะกับนับหนึ่ง

แต่เมื่อนึกถึงภาพที่เขาโอบไหล่นับหนึ่ง ปกป้องราวกับยอดดวงใจ ทำให้แรงริษยาในใจระเบิดออกมาพร้อมที่จะเผาผลาญทุกคนที่ขวางทางเธอให้มอดไหม้

เธอลอบพึมพำในใจอย่างเงียบๆด้วยความโกรธแค้นพร้อมกับกำผ้าปูที่นอนแน่นจนมือที่กำสั่น

[ อีนับหนึ่ง แกอย่าคิดว่าจะแย่งคุณกวินไปจากฉันได้ อะไรที่เป็นของฉันแล้วฉันจะไม่ยอมเสียให้แกไปเด็ดขาด ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตฉันจะไม่ยอมเสียเขาไปให้แก ฉันจะไม่ยอมให้แกแย่งอะไรไปจากชีวิตฉันแล้ว ]

เธอมีปมที่ฝังใจเธอมาตลอดคือ ตอนเด็กเธอไม่สามารถบอกใครได้ว่าพ่อของตัวเองเป็นใคร

ทำให้เธอเกลียดการมีพ่ออย่างหลบๆซ่อนๆที่สุด เลยเกลียดนับหนึ่งที่แย่งพ่อของเธอไป

เกลียดนับหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกด้อยค่าตัวเอง เกลียดนับหนึ่งที่แย่งความรักของพ่อไปจากเธอจนหมด

ดังนั้นเธอจะไม่ยอมให้นับหนึ่งแย่งคุณกวินไปจากเธออีก

ทิวที่นอนบนเตียงแล้วหันหน้ามามองผู้หญิงที่ตัวเองรัก เมื่อเห็นว่าเธอกำลังกำผ้าปูแน่น ก็รู้ทันทีว่าเธอโกรธแค้นผู้เป็นน้องสาวต่างแม่ เลยเอ่ยถามขึ้นเสียงเรียบแฝงไปด้วยความไม่พอใจ

" อิงฟ้า คุณโกรธแค้นน้องสาวคุณหรือกำลังเสียใจที่นายกวินสนใจน้องสาวคุณกันแน่ "

อิงฟ้าที่นอนบนเตียงได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจึงหันไปมองตามเสียง พอเห็นว่าทิวนอนเตียงข้างๆ เธอ เธอจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

" ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ "

ทิวยังไม่ทันได้ตอบ กรที่นั่งอยู่บนโซฟาก็เอ่ยแทรกขึ้นเสียงเย็นด้วยสีหน้านิ่งเฉย

" ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ที่นี่เป็นโรงพยาบาล พวกคุณสองคนเป็นคนไข้ที่ท่านประธานดูแลค่าใช้จ่ายให้ ก็ต้องอยู่ห้องเดียวกันอยู่แล้ว จะได้สะดวกในการดูแล อีกอย่างคุณอิงฟ้ากับคุณทิวก็มีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แบบนั้นก็ยิ่งต้องอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอครับ "

อิงฟ้าลุกขึ้นมานั่ง แล้วมองไปยังกรด้วยแววตาไม่พอใจแต่ก็ได้แค่มอง เธอไม่กล้าเอ่ยอะไร เพราะเธอรู้สถานะของกรดี ว่าเขาสำคัญกับคุณกวินแค่ไหน หากเธอทำให้กรไม่พอใจ ก็เท่ากับทำให้คุณกวินหงุดหงิดใจด้วย

เธอจึงเลือกที่จะเงียบ จากนั้นก็เอ่ยปฏิเสธขึ้นพร้อมกับดึงผ้าห่มออกจากตัวเตรียมลงจากเตียง

" คุณกรเข้าใจผิดแล้ว ฉันกับทิวเราเป็นแค่เพื่อนสมัยเรียนเท่านั้น ไม่ได้มีความสัมพันธ์อื่นแอบแฝงอย่างที่คุณกรเข้าใจเลย อีกอย่างฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเรื่องที่เขาจับตัวนับหนึ่งเลยค่ะ "

เธอปัดความรับผิดชอบในสิ่งที่ทำร่วมกันลงไปด้วยสีหน้านิ่งๆอย่างไม่แคร์ความรู้สึกของทิวเลย

ทิวมองอิงฟ้าด้วยความผิดหวัง ไม่คิดว่าเธอจะเอาตัวรอดคนเดียวแล้วโยนความผิดมาให้เขาคนเดียวแบบนี้

เขารู้สึกเสียใจที่รักเธอจนยอมทำตามที่เธอต้องการทุกอย่าง แต่สุดท้าย เธอกลับเห็นเขาเป็นหมา ไม่มีความหวังดีหรือจริงใจต่อเขาเลยสักนิด

ตอนนี้เขาตาสว่างแล้ว ทำให้ไม่มีความรู้สึกผิดในใจอีกเลยที่เลือกหักหลังเธอแล้วไปร่วมมือกับน้องสาวต่างแม่ของเธอ

กรได้ยินอิงฟ้าเอ่ยแบบนั้นก็ยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย จากนั้นก็จ้องมองอิงฟ้าด้วยสายตาดูถูกแล้วลุกจากโซฟาก้าวเข้ามาหยุดลงตรงหน้าของเธอแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเย็น

" หึ เข้าใจผิดงั้นเหรอ มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังไม่ยอมรับความจริงอีกเหรอ

คุณคิดว่าผมกับท่านประธานโง่หรือไง ที่จะไม่รู้ว่าคุณไปสมสู่กับใคร

ผมจะบอกให้นะ ที่ท่านประธานไม่จัดการกับคุณ เป็นเพราะท่านประธานเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต และอีกเหตุผลหนึ่ง คือ คุณเป็นพี่สาวของคุณนับหนึ่ง

หากไม่ได้คุณนับหนึ่ง คุณคิดว่าท่านประธานจะปล่อยคุณไปง่ายๆเหรอ ดังนั้น คุณควรจะสำนึกบุญคุณให้เป็น

ไม่ใช่มาตีเนียน โกหกอย่างหน้าไม่อายแบบนี้ เข้าใจมั้ย "

กรสั่งสอนอิงฟ้าเป็นชุดด้วยสีหน้าเหยียดๆอย่างรังเกียจ

เมื่อก่อนเขาให้เกียรติอิงฟ้า เพราะเธอเป็นคนโปรดของท่านประธาน

แต่ตอนนี้ คนที่ท่านประธานของเขาต้องการได้กลับมาแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเธออีก

อิงฟ้าจ้องหน้าผู้ช่วยกรด้วยความตะลึงอึ้ง ไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องของนับหนึ่งกับเรื่องของเธอมากขนาดนี้ ทำให้เธอพูดอะไรไม่ออกอีก

กรเหยียดยิ้มมุมปากด้วยแววตาเย็นชาอย่างน่ากลัวแล้วเอ่ยต่อ

" ทางที่ดี คุณควรอยู่ในห้องอย่างสงบเสงี่ยมนะ ไม่งั้นผมจะไม่รับประกันความปลอดภัยของคุณเพราะตอนนี้ในสายตาท่านประธานคุณไม่ได้มีประโยชน์อะไรแล้ว รู้ตัวด้วย "

กรเอ่ยเตือนออกมาเสียงต่ำอย่างเยือกเย็น ก่อนจะหลุบตาลงอย่างเย็นชา แล้วหันหน้าหมุนตัวเดินออกไปนั่งลงที่เดิม

อิงฟ้ามองตามหลังกรด้วยแววตาแข็งกร้าว จากนั้นก็กระเถิบกลับขึ้นไปนั่งบนเตียงดังเดิมอย่างเชื่อฟัง ในใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ทางด้านนับหนึ่ง ตอนนี้เธอกำลังทำเรื่อง ขอบ้านเลขที่และย้ายชื่อที่อยู่ออกจากทะเบียนบ้านเดิม ไปยังบ้านเลขที่ใหม่ ที่ที่ว่าการอำเภอ พอทำเรื่องเสร็จเธอกับมีมี่ก็เดินทางกลับไปยังร้านนั่งชิลล์ต่อ