ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 32

เช้าวันรุ่งขึ้น ธีร์มารอรับนับหนึ่งที่หน้าหอแต่เช้า พอเห็นนับหนึ่งเดินออกจากหอ

เขาก็ลงจากรถแล้วมายืนเปิดประตูรถรอให้นับหนึ่งขึ้นมานั่ง พร้อมกับเอ่ยออกคำสั่งด้วยท่าทีสุขุม

" ขึ้นรถ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปซื้อยา "

นับหนึ่งจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" ไม่เป็นไรค่ะ ใกล้จะหายแล้ว ซื้อยาไปก็เปลืองตังค์เปล่าๆค่ะ "

เขารู้ว่าที่เธอไม่ยอมซื้อยาก็เพราะไม่มีเงิน แล้วเมื่อวานเขาโมโหตัวเองมากที่ลืมซื้อยาให้เธอ

" คุณอย่าปฏิเสธได้มั้ย ผมซื้อด้วยเงินผม ไม่ได้ซื้อด้วยเงินคุณ สบายใจได้เลย ผมไม่หักเงินเดือนคุณหรอก ขึ้นรถ อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สาม "

พอเขาเอ่ยเสียงเย็นอย่างเด็ดขาด นับหนึ่งก็ทำได้แค่เข้าไปนั่งในรถ

แล้วธีร์ก็ปิดประตูให้เธอ จากนั้นก็เดินอ้อมไปฝั่งคนขับ แล้วขึ้นมานั่งในรถหลังจากปิดประตูเรียบร้อยแล้ว ก็ขับออกจากบริเวณหน้าหอไป

พอเจอร้านขายยา ก็ขับชิดเข้าไปจอดหน้าร้านแล้วลงไปซื้อยากับผ้าพันให้นับหนึ่ง เสร็จแล้วก็เดินกลับมาที่รถแล้วขับไปยังร้านกาแฟต่อ

พอมาถึงร้าน เขาลงมาจับแขนนับหนึ่งประคองเข้าไปในร้านด้วยความเป็นห่วง

" คุณ ฉันเดินเองได้ค่ะ คุณเดินนำเข้าไปเลย "

" ได้ยังไง คุณเจ็บขาอยู่ หากปล่อยให้เดินเอง เกิดล้มแล้วข้อเท้าพลิก ข้อเท้าแพลงขึ้นมาแล้วบวมช้ำหนักกว่าเดิม จะทำยังไง "

นับหนึ่งไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ได้แต่ทำเฉยและไม่ปฏิเสธอะไรเขาอีก

[ หวังว่าจะไม่มีใครเห็นเรากับเจ้าบอสนะ ]

เธอคิดว่าไม่น่าจะมีใครมาหกโมงเช้าเหมือนเธอ

ที่เธอออกมาเช้าเพราะคิดว่าต้องใช้เวลาในการเดินเกือบสองชั่วโมงเลยออกมาก่อนเวลา

แต่นึกไม่ถึงว่าพอเดินออกมานอกหอแล้วจะเจอเจ้านายมารอรับที่หน้าหอ

" คุณนั่งลงบนเก้าอี้นะ เดี๋ยวผมจะทายาให้ "

ธีร์เอ่ยสั่งเสียงเรียบพร้อมกับขยับเก้าอี้ให้นับหนึ่งนั่ง

" ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทายาเองได้ คุณเอามาให้ฉันเถอะ "

เธอเอ่ยอย่างเกรงใจด้วยความเกร็งๆ ธีร์นั่งลงตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยเสียงเรียบด้วยสีหน้านิ่งๆ

" ผมรู้ ว่าคุณทายาเองได้ แต่มันอาจจะไม่สะดวกในตอนพันผ้า และอาจเสร็จช้ากว่าที่ผมทำให้

ตอนนี้ผมหิวข้าวแล้ว ถ้าทายาให้คุณเสร็จคุณก็ช่วยตอบแทนผมโดยการทานข้าวเป็นเพื่อนผมแล้วกัน "

นับหนึ่งได้ยินดังนั้นก็ถึงกับขมวดคิ้วหรี่ตามองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย แล้วเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมคุณถึงชวนฉันทานข้าวเป็นเพื่อนทุกวัน คุณ...มีเรื่องอะไรเก็บไว้ในใจหรือเปล่า "

เธออยากจะถามตรงๆว่า { เขารู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอหรือเปล่า } แต่ก็ไม่กล้า

กลัวว่า หากถามไปตรงๆ จะกลายเป็นเธอเอง ที่ทำให้เขามาสงสัยในตัวเธอ เลยถามไปอ้อมๆ

ธีร์ จับขาเธอเบาๆ แล้วก้มหน้าทายาให้พร้อมกับเอ่ยตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ

" เปล่า ผมแค่รู้สึกเหงาๆ เบื่อๆ เบื่อที่จะทานข้าวคนเดียว หากคุณไม่เต็มใจ ผมจ้างคุณก็ได้

มื้อละห้าร้อย พอมั้ย ทุกเช้าเย็นคุณต้องทานข้าวกับผม ส่วนกลางวันก็ทานข้าวกับเพื่อนไป "

" คุณแน่ใจนะ ว่าไม่มีอะไรจริงๆ "

เธอถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอแล้วเอ่ยตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย

" อือ ตามที่ผมบอก หากคุณรับทานข้าวกับผม มันไม่มีอะไรน่าเกลียดหรือเสียหายเลย ก็เหมือนกับทานข้าวกับเจ้านายทั่วๆไป

ไม่เหมือนคุณอิงฟ้า ที่ไปทานข้าวกับผู้ชายคนนั้น คุณรู้มั้ยว่าการทานข้าวแบบนั้น เขาไม่สามารถเปิดเผยให้ใครรู้ได้เลยนะ

แม้กระทั่งผู้ชายคนนั้นยังปิดบังใบหน้าไว้เลยเพราะกลัวคนจะรู้ตัวตน ดูจากการแต่งตัวของชายคนนั้นแล้ว น่าจะไม่ใช่คนรวยทั่วๆไป "

พอได้ยินชื่ออิงฟ้ากับผู้ชายคนนั้นนับหนึ่งก็เผลอกำกระโปรงแน่นอย่างลืมตัว

ธีร์ที่กำลังพันเท้าให้เธออยู่ก็ทำเป็นไม่เห็นอาการที่เธอแสดงออกแต่กลับลอบพึมพำในใจด้วยความสงสัย

[ ทำไมพอพูดถึงสองคนนั้น นับหนึ่งถึงมีอารมณ์โกรธจนลืมตัวขนาดนี้นะ เธอมีความเกี่ยวข้องอะไรกับสองคนนั้นหรือเปล่านะ ]

เขาพึมพำกับตัวเองในใจขณะที่กำลังพันผ้าให้นับหนึ่งอยู่

จากนั้นนับหนึ่งก็แสร้งถามขึ้นโดยไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเธอรู้หมดแล้วว่าเธอกับอิงฟ้ารู้จักกัน

" คุณอิงฟ้าเป็นใครเหรอคะ ทำไมคุณพูด เหมือนว่ารู้จักเธอดีเลย "

ธีร์ยิ้มอ่อนที่มุมปากแล้วเงยหน้าขึ้นมามองนับหนึ่ง แล้วเอ่ยเปลี่ยนเรื่องเพื่อดูท่าทีของนับหนึ่ง

" พันให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว วันสองวันเท้าของคุณน่าจะดีขึ้น "

นับหนึ่งจ้องหน้าเขานิ่งด้วยแววตาจริงจังแล้วเอ่ยถามซ้ำด้วยความอยากรู้อย่างร้อนใจ

" คุณยังไม่ตอบฉันเลยว่าใครคืออิงฟ้า เธอเป็นกิ๊กคุณเหรอคะ "

เธออยากรู้ว่าเขารู้จักอิงฟ้าได้ยังไง เพราะคนที่รู้จักอิงฟ้าเป็นการส่วนตัว มันไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ

ธีร์ลุกขึ้นแล้วเดินไปล้างมือพร้อมกับเอ่ยตอบเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

" เธอไม่ใช่กิ๊กผมครับ เธอเป็นดาราชื่อดัง ตอนนี้นอกจากคุณแล้ว ในประเทศ คงไม่มีใครไม่รู้จักเธอแล้วมั้ง

แต่ผมรู้สึกว่ามันแปลกๆนะ ทั้งที่คุณดูสนใจเรื่องเธอ แต่กลับไม่รู้จักเธอเลย คุณมีอะไรบิดบังหรือเปล่า "

เมื่อรู้ว่าอิงฟ้าประสบความสำเร็จเป็นดาราชื่อดังที่ทุกคนรู้จัก นับหนึ่งก็นิ่งเงียบไปโดยไม่สนใจที่จะตอบอะไรธีร์อีก

[ อิงฟ้าประสบความสำเร็จขนาดนั้นได้ยังไงกัน หรือว่าจะเป็นผู้ชายคนนั้นที่คอยซัพพอร์ตเธอ จนโด่งดัง ]

ลึกๆเธอก็แอบอิจฉาที่อิงฟ้ามีชีวิตที่ดีมาตลอด แต่เธอกลับมีชีวิตที่รันทดถึงขนาดไม่มีข้าวกิน เธอรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเอามากๆ

ธีร์หันมามองเธอที่นั่งนิ่งเงียบไปแล้วเอ่ยถามต่อ

" คุณไม่เคยเห็นเธอผ่านโซเชียลบ้างเลยเหรอ "