ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 38

หลังจากสิ้นสุดการรับมือกับชายสวมหน้ากากแล้ว ธีร์ก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ

แล้วมองไปยังนับหนึ่งที่นั่งหลับรอบนโซฟาด้วยความรู้สึกเอ็นดู

" ผมทำงานเสร็จแล้ว ขอโทษนะนับหนึ่ง ที่ทำให้คุณรอนานเลย "

น้ำเสียงทุ้มที่เจือไปด้วยความนุ่มนวลดังขึ้น นับหนึ่งจึงลืมตาขึ้นมาแล้วมองมาทางเจ้าของเสียงที่บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

เธอเม้มปากยิ้มออกมาอย่างขัดเขินที่เผลอหลับไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อน

" ไม่เป็นไรเลยค่ะ "

" คุณคงจะเหนื่อยมากเลยสินะ งั้นวันนี้เราสั่งข้าวมาทานที่ห้องดีมั้ย ทานเสร็จแล้วคุณจะได้นอนหลับพักผ่อนเลย "

เขารู้ว่าเธอเหนื่อย แต่แค่ไม่พูดออกมาให้เขารู้สึกเกรงใจจนไม่กล้าชวนไปไหน

ได้ยินเขาถามแบบนั้นแล้วนับหนึ่งก็ยิ้มออกมาพร้อมกับส่ายหน้า

" ไม่ได้เหนื่อยค่ะ แค่นั่งรอคุณเฉยๆแล้วมันรู้สึกง่วงนิดหน่อย เลยหลับตารอแค่นั้นเองค่ะ ไม่ได้เผลอหลับเลย

อีกอย่างแรงฉันยังเหลือเฟือ หากคุณอยากจะไปทานข้าวข้างนอกก็ไปได้ค่ะ ฉันสบายมาก คุณไม่ต้องกังวลเลย ฉันไม่ลางานแน่นอนค่ะ "

ธีร์ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมานั่งลงข้างๆเธอ สบตากับดวงตาหงส์คู่งามอย่างลึกซึ้งแล้วเอ่ยขึ้นเสียงอ่อน

" ผมไม่ได้กลัวคุณจะลางานหรอก คนเราทำงานมันก็ต้องมีลาพักบ้างเป็นธรรมดา

อีกอย่างร่างกายคุณ ไม่ใช่เครื่องจักรสักหน่อย คุณไม่ต้องเข้มแข็งตลอดก็ได้

คุณเป็นผู้หญิง อ่อนแอให้คนอื่นเขาได้ทะนุถนอมบ้าง มันไม่เสียฟอร์มหรอก

แล้วก็ ไม่คิดถึงใจคนอื่นจนลืมคิดถึงใจตัวเอง ถ้าเหนื่อยก็พัก ไม่ต้องเกรงใจผม เข้าใจมั้ย "

คนอื่นในที่นี้เขาหมายถึงตัวเอง เขาอยากจะพูดออกมาตรงๆว่า

อยากจะดูแลทะนุถนอมเธอ แต่ก็ไม่กล้า กลัวพูดออกไปแล้วมันจะทำให้เธอจะอึดอัดจนไม่อยากอยู่ใกล้เขาอีก

ฟังเขาเอ่ยแบบนั้นแล้วนับหนึ่งหลบตาแล้วยิ้มเจื่อนออกมาอย่างทำตัวไม่ถูกพร้อมกับขยับห่างออกมาเล็กน้อยแล้วเอ่ย

" ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้เหนื่อยเลยจริงๆ ไม่จำเป็นต้องมีใคร มาทะนุถนอมหรอกค่ะ

ฉันจัดการตัวเองได้ ตอนเหนื่อยฉันก็นั่งพักจนหายเหนื่อยไปแล้ว ตอนนี้สบายมาก ไม่ได้ฝืนเลย "

เธอเป็นลูกจ้าง แม้เจ้านายจะใจดี มีเมตตามากแค่ไหน แต่เธอก็รู้ตัวดีว่าควรวางตัวให้อยู่ในระดับไหน

แม้จะเหนื่อยแค่ไหน แค่ได้เงินดีเธอก็ยินดีเหนื่อยเพื่อที่จะได้ใช้เงินตัวเองด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ

ดีกว่าใช้เงินคนอื่นด้วยความไม่สบายใจ เหมือนที่เคยใช้เงินของชายสวมหน้ากาก

มันเป็นเงินที่เธอรู้สึกรังเกียจเพราะเป็นเงินที่แลกมาด้วยความอัปยศอดสู แต่ก็จำเป็นต้องใช้มันอย่างไร้ทางเลือก ด้วยความไม่สบายใจ

ตั้งแต่นั้นมาเธอสาบานกับตัวเองเลยว่าจะหาเงินด้วยหนึ่งสมองสองมือและสองเท้าของตัวเอง

แล้วปล่อยให้ทุกอย่างในอดีตเป็นเพียงความฝันอันเลวร้ายที่สุดในช่วงชีวิตหนึ่ง

ยังไง คนทุกคนก็ล้วนมีอดีตที่แตกต่างกันออกไป เธอจะไม่ให้เรื่องในอดีต มาทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ในปัจจุบันอีกเด็ดขาด จะไม่ให้เป็นปมที่มันฝังใจอีกต่อไป

ธีร์เห็นเธอขยับห่างออกไปแล้วฟังที่เธอเอ่ยแบบนั้นแล้ว เลยเอ่ยขึ้นว่า

" อื้อ วันนี้มันก็ดึกมากแล้ว ผมเองก็ขี้เกียจจะขับรถออกไปแล้ว ก็สั่งมาทานนี่แล้วกัน "

" ได้ค่ะ "

จากนั้นทั้งสองก็นั่งเลือกเมนูที่ตัวเองชอบผ่านแอป ไม่นานพนักงานส่งอาหารก็นำอาหารมาส่ง

แล้วทั้งสองก็นำอาหารไปที่โต๊ะทานข้าว ช่วยกันจัดใส่จานแล้วนั่งทานด้วยกันจนอิ่ม

จากนั้นก็ช่วยกันล้างถ้วยล้างจาน เสร็จแล้วนับหนึ่งก็ไปเช็ดโต๊ะต่อ

หลังจากเช็ดโต๊ะทานข้าวเสร็จแล้ว นับหนึ่งก็เดินลงไปส่งธีร์ไปขึ้นรถ

" กลับขึ้นไปถึงห้องแล้วส่งข้อความมาบอกผมด้วย "

" โอเคค่ะ "

นับหนึ่งเอ่ยตอบแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้ามาในร้าน พอเล็อกประตูเสร็จก็เดินขึ้นข้างบนไป

ธีร์นั่งอยู่ในรถ รอข้อความจากเธออย่างเงียบๆ พอเธอขึ้นไปถึงบนห้อง ก็ส่งข้อความมาให้ธีร์ทางแชท

( ถึงห้องอย่างปลอดภัยแล้วค่ะบอส )