จากนั้น ธีร์ก็ยื่นขวดพลาสติกขนาดเล็กให้มีมี่ ข้างในบรรจุของเหลวใสๆคล้ายน้ำธรรมดา
มีมี่มองหน้าบอสของตัวเองด้วยแววตาสงสัยแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างอยากรู้
" มันคืออะไรคะบอส "
" ยานอนหลับ "
ธีร์เอ่ยตอบเสียงเรียบด้วยสีหน้านิ่งเฉย
ดวงตามีมี่เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างตะกุกตะกัก
" ยานอนหลับ แล้ว แล้วบอสเอามาให้มีมี่ทำไมคะ "
ธีร์มองหน้าพนักงานคนสนิทด้วยแววตาสุขุมแล้วเอ่ย
" ผมให้คุณเอาไปผสมลงในเครื่องดื่มของนับหนึ่ง พอคุณลงไปก็ทำนมอุ่นๆให้เธอสักแก้ว
หยดยานอนหลับใส่ลงไปสักสองหยด แล้วคุณจะใช้วิธีไหนก็ได้ให้เธอดื่มให้หมด
หลังจากที่เธอหลับไปแล้ว ผมจะให้ช่างมาลบรอยสักบนแผ่นหลังของเธอออก "
มีมี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วเอ่ยอย่างเข้าใจ
" อ๋อ ค่ะ จริงๆบอสน่าจะบอกก่อนนะคะ อยู่ๆมายื่นให้อย่างหน้านิ่งๆแบบนี้ มีมี่ก็นึกว่าบอสจะเลิกหวังดีกับนับน้องหนึ่งซะแล้ว ใจหายใจคว่ำหมด "
แล้วมีมี่ก็รับขวดยามาใส่ในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนแล้วเอ่ยต่อ
" ถ้าบอสไม่มีอะไรแล้ว มีมี่จะลงไปข้างล่างแล้วนะคะ เดี๋ยวมีมี่จะหาโอกาสทำนมให้น้องดื่มค่ะ "
" อือ "
จากนั้นมีมี่ก็หมุนตัวเดินออกไปผลักประตูห้องบอส แล้วลงไปยังชั้นล่าง
พอเห็นนับหนึ่งนั่งพักอยู่ หล่อนเลยถือโอกาสนี้ทำนมอุ่นๆแล้วหยดยาลงไปในแก้ว จากนั้นก็ยื่นไปให้นับหนึ่งพร้อมกับเอ่ยขึ้น
" อ่ะ นมอุ่นๆ ฟองนุ่มๆ "
นับหนึ่งเงยหน้ามองหล่อนแล้วเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆด้วยความแปลกใจ
" อารมณ์ไหนของพี่คะ อยู่ๆเอานมมาให้ มีอะไรหรือเปล่า วางยาน้องหรือเปล่าเนี่ย "
เธอเอ่ยแซวเล่นอย่างไม่คิดอะไร ทำเอามีมี่ถึงกับกะพริบตาปริบๆแล้วเอ่ย
" เปล่านะ พี่ พี่แค่อยากกินนมอุ่นๆ เลยทำเผื่อน้องด้วย ช่วยกินเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ กินคนเดียวละมันบะฟินเลยอ่ะ "
มีมี่เอ่ยพร้อมกับทำกน้าทำตาอ้อนๆในตอนท้าย นับหนึ่งยิ้มแล้วเอ่ยอย่างกลัวพี่มี่ของเธอจะเสียใจ
" ก็ได้ค่ะ "
เธอยิ้มหวานพร้อมกับรับนมจากมือมีมี่แล้วยกขึ้นมาดื่ม
มีมี่เองก็ยกนมขึ้นมาดื่มเช่นกันแล้วเอ่ยกำชับนับหนึ่งว่า
" ต้องกินให้หมดแก้วนะ ไม่งั้นพี่เสียใจแย่เลย ที่อุตส่าห์ทำเผื่อ "
" อื้อ ได้ค่ะ นับหนึ่งจะไม่ทำให้พี่เสียใจเลยค่ะ "
นับหนึ่งพยักหน้าเอ่ยแล้วดื่มนมลงไปจนหมดแก้ว มีมี่เห็นอย่างนั้นก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างพอใจแล้วเอ่ยขึ้น
" น้องสาวพี่ หากพี่ได้ล่วงเกินโดยไม่ได้บอกล่วงหน้าอย่าโกรธพี่นะ "
" พี่มี่พูดอะไรน่ะ "
นับหนึ่งขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย
มีมี่ส่ายหน้าแล้วยิ้มละมุนออกมา โดยไม่เอ่ยอะไรอีก จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปเก็บโต๊ะ
ยี่สิบนาทีต่อมา นับหนึ่งเริ่มหาวออกมาถี่ขึ้น เธอรู้สึกง่วงจนตาปรือ ลืมแทบไม่ขึ้นแล้วตอนนี้
ระบบประสาทเธอเริ่มทำงานช้าลง เวลาเดินรู้สึกเหมือนตัวลอยเหนือพื้นเลย
[ นี่เราเป็นอะไรอ่ะ ทำไมอยู่ๆก็รู้สึกง่วงเหงาหาวนอนขึ้นมาแบบนี้ เมื่อคืนก็หลับอิ่มหนิ ]
" นับหนึ่ง น้องเป็นอะไรหรือเปล่า เอายาดมมั้ย "
ครีมเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง แล้วมีมี่ก็เดินเข้ามาหานับหนึ่งพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น
" นับหนึ่งน้องไม่สบายหรือเปล่า กลับขึ้นไปพักบนห้องก่อนมั้ย "
นับหนึ่งที่หนังตาหนักอึ้งจนลืมแทบไม่ขึ้นได้แต่เอ่ยเสียงงัวเงียด้วยสติที่เหลือเพียงน้อยนิด
" พี่มี่ หลังจากที่กินนมพี่ไป นับหนึ่งก็รู้สึกง่วงเลย พี่ พี่วางยาฉันหรือเปล่า "
เพราะเธอจำคำที่หล่อนเอ่ยก่อนหน้านี้ได้ดี เธอเลยสงสัยว่าตัวเองถูกวางยานอนหลับจริงๆ
ได้ยินน้องเล็กเอ่ยถามแบบนั้น เจนกับครีมก็จ้องหน้ามีมี่ด้วยแววตาดุดันอย่างสงสัย
" อีมีมี่ เธอจะอธิบายยังไง "
เจนเอ่ยถามออกมาเสียงต่ำอย่างห้าวๆจ้องมีมี่แบบไม่กะพริบ
มีมี่ยิ้มเจื่อนกึ่งๆยอมรับด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อยแต่แล้วก็ทำใจแข็งรีบปฏิเสธทันที
" ไม่ ไม่ใช่นะ พี่จะไปทำแบบนั้นกับน้องทำไม น้องสงสัยพี่แบบนี้ พี่น้อยใจนะ "
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ริษยาร้ายซ่อนรัก