ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 58

จากนั้น ธีร์ก็ยื่นขวดพลาสติกขนาดเล็กให้มีมี่ ข้างในบรรจุของเหลวใสๆคล้ายน้ำธรรมดา

มีมี่มองหน้าบอสของตัวเองด้วยแววตาสงสัยแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างอยากรู้

" มันคืออะไรคะบอส "

" ยานอนหลับ "

ธีร์เอ่ยตอบเสียงเรียบด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ดวงตามีมี่เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างตะกุกตะกัก

" ยานอนหลับ แล้ว แล้วบอสเอามาให้มีมี่ทำไมคะ "

ธีร์มองหน้าพนักงานคนสนิทด้วยแววตาสุขุมแล้วเอ่ย

" ผมให้คุณเอาไปผสมลงในเครื่องดื่มของนับหนึ่ง พอคุณลงไปก็ทำนมอุ่นๆให้เธอสักแก้ว

หยดยานอนหลับใส่ลงไปสักสองหยด แล้วคุณจะใช้วิธีไหนก็ได้ให้เธอดื่มให้หมด

หลังจากที่เธอหลับไปแล้ว ผมจะให้ช่างมาลบรอยสักบนแผ่นหลังของเธอออก "

มีมี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วเอ่ยอย่างเข้าใจ

" อ๋อ ค่ะ จริงๆบอสน่าจะบอกก่อนนะคะ อยู่ๆมายื่นให้อย่างหน้านิ่งๆแบบนี้ มีมี่ก็นึกว่าบอสจะเลิกหวังดีกับนับน้องหนึ่งซะแล้ว ใจหายใจคว่ำหมด "

แล้วมีมี่ก็รับขวดยามาใส่ในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนแล้วเอ่ยต่อ

" ถ้าบอสไม่มีอะไรแล้ว มีมี่จะลงไปข้างล่างแล้วนะคะ เดี๋ยวมีมี่จะหาโอกาสทำนมให้น้องดื่มค่ะ "

" อือ "

จากนั้นมีมี่ก็หมุนตัวเดินออกไปผลักประตูห้องบอส แล้วลงไปยังชั้นล่าง

พอเห็นนับหนึ่งนั่งพักอยู่ หล่อนเลยถือโอกาสนี้ทำนมอุ่นๆแล้วหยดยาลงไปในแก้ว จากนั้นก็ยื่นไปให้นับหนึ่งพร้อมกับเอ่ยขึ้น

" อ่ะ นมอุ่นๆ ฟองนุ่มๆ "

นับหนึ่งเงยหน้ามองหล่อนแล้วเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆด้วยความแปลกใจ

" อารมณ์ไหนของพี่คะ อยู่ๆเอานมมาให้ มีอะไรหรือเปล่า วางยาน้องหรือเปล่าเนี่ย "

เธอเอ่ยแซวเล่นอย่างไม่คิดอะไร ทำเอามีมี่ถึงกับกะพริบตาปริบๆแล้วเอ่ย

" เปล่านะ พี่ พี่แค่อยากกินนมอุ่นๆ เลยทำเผื่อน้องด้วย ช่วยกินเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ กินคนเดียวละมันบะฟินเลยอ่ะ "

มีมี่เอ่ยพร้อมกับทำกน้าทำตาอ้อนๆในตอนท้าย นับหนึ่งยิ้มแล้วเอ่ยอย่างกลัวพี่มี่ของเธอจะเสียใจ

" ก็ได้ค่ะ "

เธอยิ้มหวานพร้อมกับรับนมจากมือมีมี่แล้วยกขึ้นมาดื่ม

มีมี่เองก็ยกนมขึ้นมาดื่มเช่นกันแล้วเอ่ยกำชับนับหนึ่งว่า

" ต้องกินให้หมดแก้วนะ ไม่งั้นพี่เสียใจแย่เลย ที่อุตส่าห์ทำเผื่อ "

" อื้อ ได้ค่ะ นับหนึ่งจะไม่ทำให้พี่เสียใจเลยค่ะ "

นับหนึ่งพยักหน้าเอ่ยแล้วดื่มนมลงไปจนหมดแก้ว มีมี่เห็นอย่างนั้นก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างพอใจแล้วเอ่ยขึ้น

" น้องสาวพี่ หากพี่ได้ล่วงเกินโดยไม่ได้บอกล่วงหน้าอย่าโกรธพี่นะ "

" พี่มี่พูดอะไรน่ะ "

นับหนึ่งขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

มีมี่ส่ายหน้าแล้วยิ้มละมุนออกมา โดยไม่เอ่ยอะไรอีก จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปเก็บโต๊ะ

ยี่สิบนาทีต่อมา นับหนึ่งเริ่มหาวออกมาถี่ขึ้น เธอรู้สึกง่วงจนตาปรือ ลืมแทบไม่ขึ้นแล้วตอนนี้

ระบบประสาทเธอเริ่มทำงานช้าลง เวลาเดินรู้สึกเหมือนตัวลอยเหนือพื้นเลย

[ นี่เราเป็นอะไรอ่ะ ทำไมอยู่ๆก็รู้สึกง่วงเหงาหาวนอนขึ้นมาแบบนี้ เมื่อคืนก็หลับอิ่มหนิ ]

" นับหนึ่ง น้องเป็นอะไรหรือเปล่า เอายาดมมั้ย "

ครีมเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง แล้วมีมี่ก็เดินเข้ามาหานับหนึ่งพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น

" นับหนึ่งน้องไม่สบายหรือเปล่า กลับขึ้นไปพักบนห้องก่อนมั้ย "

นับหนึ่งที่หนังตาหนักอึ้งจนลืมแทบไม่ขึ้นได้แต่เอ่ยเสียงงัวเงียด้วยสติที่เหลือเพียงน้อยนิด

" พี่มี่ หลังจากที่กินนมพี่ไป นับหนึ่งก็รู้สึกง่วงเลย พี่ พี่วางยาฉันหรือเปล่า "

เพราะเธอจำคำที่หล่อนเอ่ยก่อนหน้านี้ได้ดี เธอเลยสงสัยว่าตัวเองถูกวางยานอนหลับจริงๆ

ได้ยินน้องเล็กเอ่ยถามแบบนั้น เจนกับครีมก็จ้องหน้ามีมี่ด้วยแววตาดุดันอย่างสงสัย

" อีมีมี่ เธอจะอธิบายยังไง "

เจนเอ่ยถามออกมาเสียงต่ำอย่างห้าวๆจ้องมีมี่แบบไม่กะพริบ

มีมี่ยิ้มเจื่อนกึ่งๆยอมรับด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อยแต่แล้วก็ทำใจแข็งรีบปฏิเสธทันที

" ไม่ ไม่ใช่นะ พี่จะไปทำแบบนั้นกับน้องทำไม น้องสงสัยพี่แบบนี้ พี่น้อยใจนะ "