ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 72

สองวันต่อมา เคธี่มาหานับหนึ่งที่ร้านกาแฟแต่เช้า พอมาถึงแกก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในร้าน

แล้วเดินเข้ามาสอบถามสองพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ พอครีมกับเจนเห็นแกแล้วก็ยกมือไหว้ทันที

" สวัสดีค่ะคุณเคธี่ "

ครีมเอ่ยอย่างสุภาพนอบน้อม

" สวัสดีจ้ะ "

เคธี่ยกมือรับไหว้ของสองสาว จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

" พอดี พี่มาหาน้องนับหนึ่งน่ะค่ะ น้องๆพอจะมีใครว่าง พาพี่ไปที่ห้องของน้องนับหนึ่งบ้างมั้ย "

" หนูว่างค่ะ เดี๋ยวหนูพาไปเอง "

เจนรีบยกมือขึ้นมาอาสาจะพาเคธี่ไปหานับหนึ่งบนห้อง เคธี่ยิ้มแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

" ขอบคุณมากเลยค่ะ "

เจนยิ้มแล้วเอ่ยออกมาอย่างเป็นมิตร

" เรื่องเล็กน้อย ตามฉันมาเลยค่ะ "

เอ่ยจบเจนก็เดินนำเคธี่ขึ้นบันไดเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับเอ่ยถึงเรื่องราวชีวิตของนับหนึ่งไปด้วย

" พี่รู้มั้ยคะ ว่า น้องนับหนึ่งน่ะ มีชีวิตลำบากมากเลยค่ะ น้องเป็นคนขยัน อดทน ไม่ย่อท้อ สู้ชีวิตมากค่ะ

นอกจากน้องจะมีหน้าตาที่สวยสดใส ผิวขาวจั๊วะประดุจพวกลูกคุณหนูไฮโซแล้ว

น้องยังเป็นคนที่เก่งมากคนหนึ่ง ฉลาด มีไหวพริบ จริงใจกับทุกคนมาก พวกเราทุกคนรักน้องกันมากๆเลยค่ะ "

เจนพูดเหมือนไม่เลยเหนื่อยเลยในขณะที่เคธี่เริ่มเหนื่อยหอบแล้ว พอขึ้นมาถึงชั้นสาม เคธี่ก็รู้สึกเหนื่อยมากจนได้นั่งพัก

เพราะแกอายุขึ้นเลขสี่แล้วและไม่เคยเดินขึ้นตึกถึงสามชั้นมาก่อนเลยเหนื่อยง่ายกว่าคนอื่น พอนั่งพักได้สักพักแกก็เอ่ยถามขึ้น

" นี่น้องนับหนึ่งเดินขึ้น เดินลง แบบนี้ทุกวันเลยเหรอคะ "

แกเอ่ยถามขึ้นอย่างอยากรู้ เจนพยักหน้าแล้วเอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ

" ใช่ค่ะ แต่เธอไม่ใช่แค่เดินขึ้นเดินลงอย่างเดียวนะคะ เธอเป็นคนดูแล คอยทำความสะอาดทั้งตึกเลยค่ะ "

" หะ หา! ถะ ทั้ง ทั้งสามชั้นเลยเนี่ยนะ "

เคธี่อุทานออกมาแล้วเอ่ยถามอย่างตกใจ เจนยิ้มแล้วเอ่ยตอบ

" ถูกต้องค่ะ น้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย ตื่นแต่เช้ามืดทุกวัน แต่นอนดึกกว่าคนอื่นทุกคืน บางครั้งไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืนเลยก็มีค่ะ "

ได้ยินเจนเอ่ยยืนยันชัดเจนแบบนั้น เคธี่ถึงกับอ้าปากค้างด้วยความรู้สึกทึ่งในตัวนับหนึ่ง

" โอ้...กว่าน้องจะเรียนจบ กว่าจะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาครอง สำหรับน้องมันไม่ง่ายเลย

น้องต้องทุ่มเทมากกว่าคนอื่น เป็นสิบๆเท่าเลย เกียรตินิยมของเธอ ช่างมีคุณค่ามากจริงๆ

คนอื่นแค่ตั้งใจเรียนก็ได้มาอย่างง่ายดายแล้ว แต่ของเธอมันพิเศษ ดูมีค่า น่าภาคภูมิใจกว่าใคร ฉันเลือกคนไม่ผิดจริงๆ "

เคธี่รู้สึกภาคภูมิใจในตัวนับหนึ่งมาก เจนเม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เอ่ยขึ้น

" อื้อ ถูกต้องค่ะ คุณเลือกคนไม่ผิด พวกเราทุกคนชื่นชมคุณมากค่ะ ที่เห็นแววในตัวน้อง

ฉันน่ะ อยากจะเห็นน้องมีชีวิตที่ดี มีอนาคตที่สดใส รุ่งเรือง น้องจะได้สุขสบายเหมือนคนอื่นบ้างค่ะ "

เคธี่ยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยถามพร้อมกับชะเง้อหาห้องของนับหนึ่ง

" ห้องของน้อง ห้องไหนล่ะคะ "

" ห้องที่สองค่ะ ไปค่ะ เดี๋ยวเจนไปเคาะประตูให้ "

เคธี่พยักหน้าให้เธอเบาๆ

แล้วเจนก็หมุนตัวเดินนำออกไป หยุดลงตรงหน้าห้องของนับหนึ่งแล้วยกมือขึ้นมาเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก

มีมี่เดินออกมาเปิดประตู พอเห็นว่าเป็นเจนกับเคธี่หล่อนก็รีบยกมือไหว้ด้วยความประหลาดใจ

" อ้าว พี่เคธี่ พี่เจน สวัสดีค่ะ "

" หวัดดีจ้ะ "

เคธี่รับไหว้ด้วยสีหน้ายิ้มๆ

เจนก็หันไปมองเคธี่แล้วเอ่ย

" เจนมาส่งคุณเคธี่เรียบร้อยแล้ว ขอตัวลงไปทำงานก่อนนะคะ "

" จ้ะ ขอบใจมากนะ "

เคธี่เอ่ยขอบใจด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

" ค่ะ "

เอ่ยตอบรับคำแล้วเจนก็หมุนตัวเดินออกไป จากนั้นมีมี่ก็เอ่ยขึ้น

" เชิญคุณเคธี่เข้ามาในห้องก่อนค่ะ "

เคธี่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับค่อยๆกวาดสายตามองเฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นที่ตั้งอยู่ในห้องใช้สายตาสำรวจไปอย่างช้าๆ

[ ห้องนี้ก็กว้างขวางดีนี่ อยู่ได้สบายเลย เฟอร์นิเจอร์ก็แพง ไม่ธรรมดาเลย ]

นับหนึ่งที่ล้างหน้าอยู่ในห้องน้ำก็เอ่ยถามขึ้น

" พี่มี่ ใครมาคะ บอสเหรอ "

มี่มี่ยังไม่ทันได้ตอบ เธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว แล้วเธอก็รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นเคธี่นั่งในห้อง

" อ้าว พี่เคธี่ สวัสดีค่ะ พี่มาได้ไงคะ "

เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยความประหลาดใจกับการมาของพี่เคธี่ในครั้งนี้มาก

" อะไรกันคะ ทำไมทำหน้ากันแบบนั้นล่ะ ไป รีบๆไปไดร์ผม แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน เดี๋ยวจะไม่สบายเอาค่ะ "