ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 81

บนดาดฟ้าของตึกสูงซึ่งเป็นร้านอาหารสุดหรูที่ราคาแพงหลักแสนขึ้นไป

นอกจากขายอาหารแล้ว ก็เน้นขายวิว ทิวทัศน์สวยๆ ที่มีลมพัดมาเอื่อยๆตลอดเวลา

ทำให้ลูกค้าที่มาทานข้าว ได้สัมผัสกับบรรยากาศเย็นสบายจากลมธรรมชาติ

ให้ความรู้สึกราวกับกำลังนั่งทานข้าวบนยอดเขาสูง ผิวกายสัมผัสสายลมบางเบา ที่คอยพัดผ่านตัวในยามค่ำคืน

ท่ามกลางแสงเทียนในขวดแก้วที่ส่องสว่างสีนวลอบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความโรแมนติก

สองหนุ่มสาวนั่งทานข้าวใต้แสงจันทร์ ท่ามกลางบรรยากาศเย็นสบายเจืออบอุ่น ให้รู้สึกอุ่นผิวกายด้วยแสงเทียนสีนวล

นับหนึ่งก้มหน้าทานข้าวอย่างเงียบๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าและไม่เอ่ยปากพูดคุยอะไรกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว

เธอรีบทานสิ่งที่เขาสั่งมาให้หมดๆโดยไม่สนใจภาพลักษณ์หรือมารยาทใดๆ

ตอนนี้เธอสนใจเพียง ความปลอดภัยของตัวเองเท่านั้น

กวินเห็นว่าเธอเอาแต่ก้มหน้าทานเอาๆ โดยไม่แตะน้ำเลย กลัวเธอจะสำลักจึงเอ่ยขึ้น

" ดื่มน้ำด้วย "

นับหนึ่งส่ายหัว กวินจึงเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมล่ะ มันไม่เย็นเหรอ จะสั่งใหม่มั้ย "

นับหนึ่งไม่ตอบ แต่กลับตักคำสุดท้ายเข้าปากอย่างเงียบๆ ราวกับจะไม่ให้ว่างตอบคำถามคนตรงหน้า

กวินไม่ได้ถือสาเธอ เขานั่งจ้องใบหน้าขาวใสอย่างเงียบๆพร้อมกับพึมพำในใจ

[ เธอช่างสวย สดใส น่ารักจริงๆ ใบหน้าเร็วเล็กแววตาเหวี่ยงๆ ดูเซ็กซี่น่ามองจนไม่รู้สึกเบื่อ

แถมยังฉลาด เย่อหยิ่ง น่าสนใจ เหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกเรามากที่สุดแล้ว ]

พอกลืนคำสุดท้ายลงคอแล้ว นับหนึ่งก็หยิบขวดน้ำเล็กๆ ขนาดห้าบาท ออกมาจากกระเป๋า แล้วบิดฝาเปิดดื่มโดยไม่สนใจคนที่นั่งมองเลย

หลังจากดื่มน้ำจนหมดขวด เธอก็มาสนใจกวินที่นั่งจ้องเธออยู่ แล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

" ฉันทานที่คุณสั่งมาหมดแล้ว ทีนี้จะให้ฉันกลับได้หรือยังคะ "

ประโยคแรกที่เธอเอ่ยออกมา ทำกวินรู้สึกอึ้งมาก นับว่าเป็นครั้งแรกสำหรับเขา

ที่ผู้หญิงมาทานข้าวด้วยแล้วเอาแต่สนใจอาหารบนโต๊ะ โดยไม่สนใจเขาเลย

และที่เธอเอาแต่ก้มหน้าทานอย่างเงียบๆ ก็เพื่อจะรีบทานให้หมดๆ จะได้รีบกลับ ไม่ใช่เพราะหิวจัดอย่างที่เขาเข้าใจ

นับหนึ่งเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ตอบอะไร เอาแต่จ้องหน้าเธออยู่อย่างนั้น

เธอจึงเอ่ยถามขึ้นเสียงเรียบด้วยท่าทางมั่นๆอย่างเย่อหยิ่งแฝงไปด้วยความเย็นชา

" ฉันสวยมากเหรอคะ ถึงทำให้คุณเอาแต่จ้องหน้าฉันแบบนี้น่ะ "

กวินที่จ้องหน้าเธออยู่ พอได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มออกที่มุมปากเบาๆแล้วเอ่ยตอบออกมาเสียงอ่อนอย่างเจ้าเล่ห์

" ใช่ คุณสวยมาก สวยกว่าผู้หญิงทุกคน ที่ผมเคยเจอเลย "

นับหนึ่งจึงเอ่ยขึ้นอย่างไม่หลงกลในถ้อยคำหวานหูของเขา

" ฉันรู้ค่ะ ว่าฉันสวยและเก่งมาก ตอนนี้ฉันทานข้าวกับคุณ ตามที่คุณต้องการเรียบร้อยแล้วขอตัวนะคะ "

เอ่ยจบเธอก็ลุกขึ้นยืน แต่ยังไม่ทันได้หมุนตัวเดินออกไป เสียงของชายตรงหน้าก็ดังขึ้นอย่างสุขุม

" ผมยังไม่อนุญาตให้คุณไป "

เธอหันกลับมามองชายหน้าหล่อไร้ที่ติด้วยแววตาเหวี่ยงๆแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างเย็นชา

" คุณมีอะไรอีกคะ "

กวินมองไปยังแก้วน้ำที่สั่งให้เธอแล้วย้ายสายตากลับมามองเธอพร้อมกับเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

" คุณยังไม่ได้ดื่มน้ำเลย จะออกไปได้ยังไง การที่คุณทำแบบนี้ มันเป็นการไม่ให้เกียรติผมเกินไปนะ "

ได้ยินดังนั้นนับหนึ่งก็ขมวดคิ้วเรียวสวย จ้องเขาด้วยแววตาลุ่มลึกอย่างไม่ค่อยพอใจ

กวินเห็นดังนั้นก็อมยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจ แล้วเอ่ยต่อ

" อืม...ในเมื่อผมให้เกียรติคุณขนาดนี้ คุณก็ต้องให้เกียรติผมบ้างสิ ถูกมั้ย "

นับหนึ่งละสายตาจากชายตรงหน้า มองไปที่แก้วน้ำของตัวเอง