ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 90

ในขณะที่ทั้งสองนั่งเงียบ โดยที่คนหนึ่งมองแรงด้วยสีหน้าขุ่นเคือง แต่อีกคนกลับอมยิ้มด้วยสีหน้าหล่อละมุน จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก

กฤษที่ยืนอยู่หน้าห้อง เมื่อเคาะประตูตามมารยาทแล้ว เขาก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง ในมือถือถาดไม้ที่วางถ้วยข้าวต้มร้อนๆ แล้วเดินเข้ามาในห้อง มาหยุดลงข้างเตียงเจ้านายด้วยสีหน้านิ่งเฉยอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึก

กวินจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุม

" วางลงบนโต๊ะแล้วไปพักผ่อนได้เลย "

" ครับ "

กฤษวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงเสร็จเขาก็หมุนตัวเดินออกไปด้วยสีหน้านิ่งๆ

หลังจากที่กฤษออกไปแล้ว นับหนึ่งจึงยกถ้วยขึ้นมา เริ่มป้อนข้าวให้กวินตามที่เขาร้องขอด้วยสีหน้านิ่งอย่างเงียบๆ

ส่วนกวินจ้องมองใบหน้างดงามตรงหน้าพร้อมกับเคี้ยวข้าวไปอมยิ้มไปอย่างเพลินๆด้วยความพอใจ เขาทานจนข้าวต้มหมดถ้วย นับหนึ่งจึงวางถ้วยลงบนโต๊ะแล้วเอ่ยเสียงเรียบด้วยสีหน้านิ่ง

" ดูเหมือนอาการของคุณจะดีขึ้นแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ "

พอได้ยินดังนั้นกวินก็รีบคว้ามือนับหนึ่งมาจับไว้แล้วจ้องหน้าเธอพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าออดอ้อน

" คุณนอนค้างที่นี่ได้มั้ย แค่คืนเดียว นะครับ ผมต้องการให้คุณดูแลจนกว่าจะหายดีจริงๆ "

นับหนึ่งเลิกคิ้วขึ้นถามด้วยความไม่เข้าใจ

" ทำไมจะต้องเป็นฉันด้วยคะ คุณกฤษก็อยู่ไม่ใช่เหรอ "

" ก็ผมอยากอยู่ใกล้คุณไง อยู่กับคุณแล้วทำให้ผมรู้สึกสบายตา สบายใจกว่าอยู่กับกฤษ

ผมสัญญา ว่าจะไม่แตะต้องคุณมากไปกว่าจับมือแน่นอน นะครับ อยู่ดูแลผมคืนเดียว นะ "

นับหนึ่งจ้องหน้าเขาด้วยสีหน้านิ่งแล้วเอ่ยตอบเสียงเรียบ

" ได้ค่ะ คืนเดียวเท่านั้นนะคะ "

ได้ยินดังนั้น กวินก็รีบพยักหน้ายิ้มอย่างดีใจที่นับหนึ่งยอมค้างคืน

เขารู้สึกได้ ว่านับหนึ่งเริ่มใจอ่อนให้เขาบ้างแล้ว ทุกอย่างเป็นไปตามแผน สำหรับผู้หญิงอย่างนับหนึ่ง

จะต้องใช้ไม้อ่อนและต้องพูดคุยกับเธออย่างให้เกียรติเท่านั้น แค่นี้ก็สามารถทำให้เธอยอมเขาอย่างง่ายดายแล้ว

ในขณะที่กวินยิ้มอย่างดีใจ นับหนึ่งกลับเริ่มสับสนขึ้นมาในใจ

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่สามารถปฏิเสธกวินได้เลย เวลาเขาขออะไรเธอก็ตอบตกลงอย่างง่ายดายราวกับต้องมนตร์สะกด

ใบหน้าหล่อเหลากับน้ำเสียงอ้อนวอนของเขานั้น ทำให้เขาดูอ่อนโยนจนน่าเห็นใจ

จนเธอปฏิเสธไม่ได้ ลึกๆในใจเธอก็กลัวใจตัวเองจะถลำลึก ใจอ่อนจนเกิดรู้สึกดีๆกับเขาอย่างลึกซึ้งในแบบที่ยากจะถอนตัว

เธอแพ้ความสุภาพอ่อนโยนของเขาเข้าแล้ว แต่เธอก็พยายามดึงสติตัวเองกลับมาไม่ให้รู้สึกดีจนลืมนิสัยที่แท้จริงของเขา

เธอจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" งั้นคุณนอนเถอะ พรุ่งนี้ฉันมีถ่ายละครแต่เช้า ต้องรีบพักผ่อนเหมือนกัน "

" ได้ งั้นผมขอไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวแม่บ้านจะเอาเสื้อผ้ามาให้คุณ แล้วคุณค่อยเข้ามาอาบต่อจากผม "

" ได้ค่ะ ว่าแต่เสื้อผ้าที่ว่าเป็นของใครคะ "

" ของคุณไงครับ "

" ของฉัน "

นับหนึ่งเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างไม่อยากเชื่อ กวินมองหน้าเธอด้วยสีหน้ายิ้มอ่อนแล้วเอ่ยอธิบายขึ้นอย่างอ่อนโยน ด้วยสีหน้าจริงใจ

" เมื่อเช้า ระหว่างที่รอคุณในรถ ผมไม่มีอะไรทำเลยเลื่อนดูเสื้อผ้าฆ่าเวลา พอเห็นว่าชุดมันเหมาะกับคุณดี เลยสั่งให้ ไม่คิดว่าคุณจะได้ใช้คืนนี้เลย คุณรอรับเสื้อผ้าจากแม่บ้านแล้วกันนะ ผมจะเข้าไปอาบน้ำแล้ว "

" ได้ค่ะ "

เธอเอ่ยตอบรับด้วยความรู้สึกอึ้งเล็กน้อย ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมีมุมแบบนี้กับเขาด้วย

จากนั้นกวินก็ปล่อยมือเธอ แล้วก้าวลงจากเตียงทันทีที่หันหลังเดินตรงไปยังห้องน้ำ เขาก็ลอบยิ้มขึ้นมาที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

นับหนึ่งนั่งมองแผ่นหลังของเขาอย่างเงียบๆ สักพักแม่บ้านก็มาเคาะประตู

เธอจึงเดินไปเปิดประตูแล้วรับเสื้อผ้าจากมือแม่บ้านพร้อมกับเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มอย่างเป็นมิตร

" ขอบคุณค่ะ "