อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก! นิยาย บท 815
ตอนที่ 815 ท้อง(4)
โดย
Ink Stone_Romance
สามเดือนแรกที่ซู่ซู่ท้องนั้นสำหรับเย่เซียวแล้วยิ่งกว่าภัยอันตราย
เธอสวมใส่ชุดนอนตัวบางทุกวันนอนเนื้อแนบเนื้อกับตัวเอง แต่ได้แค่มองกลับทำอะไรไม่ได้
ถึงขั้นว่าความควบคุมจิตใจของเขากำลังเผชิญกับสิ่งท้าทายมากที่สุด
อีกทั้งเจ้าถังซ่งไม่รู้ว่าจงใจหรือเปล่า พอถึงกลางคืนตอนที่เขากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มเขาจะต้องโทรมาขัดเวลาทุกที “เย่เซียว นายอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!ไป๋ซู่ซู่ของนายโดนตัวเองทำร้ายมามากแล้ว ถ้านายยังทำอะไรบ้าๆ ถึงตอนนั้นอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!”
เย่เซียวไม่รู้จะระบายอารมณ์โกรธที่ไหน
โยนโทรศัพท์ทิ้งอย่างละเหี่ยใจ ลุกจากตัวเธอ
จากนั้น…
เดินไปห้องอาบน้ำเพื่อให้น้ำเย็นชะล้างร่างกาย
เขาสัญญาว่าหลังคลอดลูกคนนี้จะไม่มีอีก!!ทรมานคนเกินไปแล้ว!
ในที่สุดก็พ้นสามเดือนแรกของการตั้งครรภ์ สามเดือนหลังถูกทรมานอีกที เขาชักสงสัยแล้วว่าเจ้าถังซ่งกำลังแกล้งตนอยู่ แก้แค้นที่เมื่อก่อนเขาเค้นอีกฝ่ายจากเตียงกลางดึก
ฉะนั้นภายหลังเย่เซียวไปถามข้อมูลจากคุณหมอแผนกสูตินรีเวชอื่นๆ พอได้ข้อมูลมายิ่งไม่กล้าแตะต้องเธอไปกันหใหญ่ จำต้องยอมทรมานตัวเองต่อไป
——————
หลังจากนั้นของหลังจากนั้น…
เสี่ยวเย่เย่กำเนิดมาแล้ว เป็นเจ้าเด็กน้อยซุกซนคนหนึ่ง
ชื่อเย่เยี่ยน
ชื่อนี้ถูกตั้งโดยท่านผู้เฒ่าตระกูลไป๋ที่มีความหมายว่า ‘ปลอดภัย’ ‘สงบสุข’ ไม่ว่าอย่างไรท่านผู้เฒ่าก็หวังว่าสามคนครอบครัวนี้จะมีชีวิตที่ปลอดภัยสงบสุข ไม่มีภัยอันตรายอย่างที่เคยผจญมา
เจ้าเด็กเย่เยี่ยนเนี่ยซนตั้งแต่เล็กแต่น้อย อย่างน้อยในสายตาเย่เซียวก็เป็นเช่นนั้น
เมื่อตอนคลอดก็ไม่ยอมออกมาจากท้องของแม่ดีๆ ใช้เวลาคลอดเขาไปตั้งหลายชั่วโมง เขาไม่ยอมโผล่ศีรษะสักทีสุดท้ายจนปัญญาหลังจากเธอเจ็บเจียนตายเปลี่ยนเป็นการผ่าท้องแทน กรีดมีดลงหน้าท้องอีกหน ทรมานแม่เขาไปทีก็แล้ว แต่สองสามปีต่อมายังไม่วายมาทรมานพ่อของเขา
เพราะว่า…
เจ้าหมอนี่ อ้อนขอนอนกับแม่เขาทุกวัน!
นับแต่เย่เยี่ยนได้กำเนิดมาคุณหญิงเย่ก็กลายเป็นทาสของลูกอย่างเต็มตัว อุ้มเขาไว้ในอ้อมอกตั้งแต่เช้ายันหัวค่ำ เย่เซียวดุด่าไม่ได้ตบตีก็ไม่ได้
สองปีแรกเด็กไม่รู้ความอะไร ต้องการจะนอนกับคุณแม่เย่เซียวก็ยอมทน ในเมื่อเด็กนอนบนเตียงเล็กอีกฟาก ไม่ส่งผลต่อเวลาส่วนตัวของเขากับภรรยา ขอแค่ลดเสียงเบาลงไม่รบกวนเขาก็ไม่มีปัญหา
แต่ใกล้สามขวบ ตกคืนหนึ่ง…
เย่เซียวพลิกตัวหอบแฮ่กให้ไป๋ซู่เย่ที่กำลังสติพร่ามัวอยู่ใต้ร่างนั้น เจ้าตัวเล็กที่ควรหลับตั้งนานแล้วจู่ๆ ก็ลุกนั่งบนเตียงเล็ก เกาะรั้วเตียงใช้ดวงตากลมโตจ้องพวกเขาเขม็ง
เย่เซียวในตอนนั้นนิ่งทันที
ให้ตาย!
เมื่อนั้นลุกขึ้นหิ้วเจ้าตัวเล็กจากเตียงเพื่อจะพาไปส่งข้างนอกด้วยใบหน้าเย็นชา
แม้เย่เยี่ยนอายุน้อยแต่เขาดูออกว่าตอนนี้สีหน้าคุณพ่อแย่ขนาดไหน ตอนนั้นเขาตกใจจนร้องไห้จ้าละหวั่น ปากเล็กเบ้เรียกหาคุณแม่ไม่หยุด
ร้องไห้ปานใจจะขาด ร้องเรียกจนคนฟังสงสาร
ไป๋ซู่เย่ได้ยินแล้วใจแทบสลาย
“เย่เซียว คุณอย่ารังแกลูกชายตัวเองแบบนั้น ให้เขากลับมา”
ไป๋ซู่เย่ลุกนั่งบนเตียงรีบให้ความช่วยเหลือลูกชาย
“เขาต่างหากที่รังแกผมอยู่ สามขวบแล้วยังตามตื๊อเราอีก ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วสักหน่อย” เย่เซียวไม่พอใจในตัวลูกชายคนนี้มาก
“ผมกำลังตื๊อแม่ผมต่างหาก” เสี่ยวเย่เย่บิดตัวหมายจะขืนจากมือเขา วิ่งตึงตังคลานขึ้นเตียงพวกเขา
เย่เซียวตะโกนจากด้านหลัง “นั่นเตียงของฉันแล้วก็แม่แก ลงมานะ”
ไป๋ซู่เย่รีบกอดลูกไว้ มองเย่เซียว “ทำไมคุณคิดเล็กคิดน้อยกับลูกอยู่อีกล่ะ? เตียงใหญ่ขนาดนี้ คุณให้เขานอนที่นี่ก็ไม่มีปัญหา”
“ปัญหาใหญ่มาก!” เย่เซียวหน้าบึ้ง
ไป๋ซู่เย่ย่อมเข้าใจความรู้สึกเขา ลูบหลังเขาเป็นเชิงปลอบ “พอแล้วพอแล้ว เราตามใจลูกก่อน”
ตามใจมาใกล้จะสามปีแล้ว
“แม่ครับ ผมอยากดื่มนม” เย่เยี่ยนยู่ปาก หน้าเล็กถูหน้าอกเธอไปมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อรุณสวัสดิ์ ท่านประธานาธิบดีที่รัก!