สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 13

ตอนที่ยวี่จิ้นเหวินไปถึงอพาร์ทเม้นท์ โจ๋เซวียนก็กำลังนั่งเอามือกุมหน้าอยู่บนพื้น

"เซวียนเซวียน"

โจ๋เซวียนเห็นว่ายวี่จิ้นเหวินมาแล้ว เธอก็รีบโผเข้ากอดเขาราวกับเจอผู้ช่วยชีวิต "พี่จิ้น ช่วยเซวียนด้วย!"

ยวี่จิ้นเหวินเห็นว่าใบหน้าฝั่งหนึ่งของโจ๋เซวียนมีรอยแดงเป็นปื้น เขาก็ดูโมโหขึ้นมาในทันที เขาหันไปทางยวี่เฟิ่งเจียว "แม่ ก่อนจะมา ทำไมไม่บอกผมก่อน?"

ยวี่เฟิ่งเจียวคุณหนูใหญ่ตระกูลยวี่ ถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่บนวีลแชร์ แต่ความน่าเกรงขามของเธอนั้นไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด ยังคงดูเป็นผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า ดวงตาเรียวรีคู่นั้นคมกริบเหมือนกับยวี่จิ้นเหวินไม่มีผิด น้ำเสียงยิ่งไร้อารมณ์มากกว่า

"ทีแกจะหย่าก็หย่าแถมยังเลี้ยงผู้หญิงเอาไว้ เคยบอกแม่ก่อนหรือเปล่าล่ะ?"

เธอสวมชุดกี่เพ้า บนหน้าขามีผ้าปิดเอาไว้ บนผ้ามีลายปักประณีตสวยงามและหนานซ่งเป็นคนปักเองกับมือ ผ้าคลุมไหล่ที่เธอใช้อยู่ ก็เป็นของที่หนานซ่งซื้อมาให้

ยวี่เฟิ่งเจียวยกมือขึ้น น้าเว่ยที่ยืนอยู่ด้านหลังเข้าใจความหมายได้ในทันที เลยเข้ามาจุดบุหรี่ให้กับเธอ

คิ้วของยวี่จิ้นเหวินกระตุก "เซวียนเซวียนร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง อย่าสูบบุหรี่ตรงหน้าเธอ"

"งั้นเหรอ?"

ยวี่เฟิ่งเจียวพ่นควันออกมา สายตาของเธอเหลือบไปมองบนโต๊ะน้ำชาตัวเล็ก "เป็นมะเร็งกระเพาะอาหารยังนั่งดื่มกาแฟได้อย่างสบายใจ แม่ก็ไม่เห็นว่าร่างกายของเธอไม่แข็งแรงตรงไหนนี่ เสี่ยวซ่งที่มีภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำลูกยังไม่เคยสนใจเลย"

หนานซ่งอีกแล้ว

แววตาของยวี่จิ้นเหวินแสดงความไม่พอใจออกมา เขาพูดอย่างเย็นชา: "ผมกับลู่หนานซ่งหย่ากันแล้ว พูดถึงเธอก็ไม่มีประโยชน์อะไร"

ยวี่เฟิ่งเจียวมองใบหน้าหล่อคมของลูกชาย ริมฝีปากของเธอก็ยกยิ้มสมเพชขึ้น "ดูท่าทางไร้หัวใจของลูกชายฉันสิ เหมือนพ่อของเขาไม่มีผิด ถ้ารู้ว่าต้องคลอดคนนิสัยแย่ ๆ แบบนี้ออกมา ฉันก็คงจะไม่คลอดออกมาแล้ว"

พูดถึงผู้เป็นพ่อ ริมฝีปากบางของยวี่จิ้นเหวินก็เม้มแน่น ใบหน้าของเขาก็ดูไม่พอมากขึ้นกว่าเดิมอีกเล็กน้อย

"ไม่ให้พูดถึงเสี่ยวซ่ง อย่างนั้นก็มาพูดถึงผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ลูกหน่อยก็แล้วกัน"

ยวี่เฟิ่งเจียวพ่นควันบุหรี่ออกมาอีกครั้ง มองผู้หญิงที่ร้องไห้ซบอยู่กับอกของยวี่จิ้นเหวิน เธอเผยสีหน้ารังเกียจออกมา "พอเถอะ ต่อหน้าฉัน ยังมาทำเป็นเล่นละครอะไรอีก? เรื่องดี ๆ ไม่ศึกษา พอเรื่องอ่อยผู้ชายนี่ทำได้ดีเหมือนกับป้าหน้าด้านของเธอเลยนะ เมื่อกี้ยังนั่งเถียงฉันคำไม่ตกฟากอยู่เลยนี่ ทำไมตอนนี้ถึงได้เงียบไปแล้วล่ะ? กำลังรอให้ผู้ชายออกหน้าแทนอยู่หรือไง? อย่าลืมนะ ว่าเขาก็เป็นลูกชายของฉันเหมือนกัน"

โจ๋เซวียนกัดริมฝีปาก ในใจของเธอโมโหแทบตาย แต่ว่าเธอไม่กล้าจะแสดงความคิดจริง ๆ ของเธอออกไป มีเพียงแค่น้ำตาที่คลออยู่ที่หน่วยตาเท่านั้น เธอผละออกจากอกของยวี่จิ้นเหวินแล้วลงไปนั่งคุกเข่าขอร้องอยู่ตรงหน้ายวี่เฟิ่งเจียวด้วยท่าทางที่น่าสงสาร

"คุณน้ายวี่ หนูรู้ว่าคุณน้าเกลียดหนูเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างคุณน้ากับคุณป้า แต่ตอนนั้นป้ากับคุณอาเสิ่นรักกันจริง ๆ ก็เหมือนหนูกับพี่จิ้น พวกเรารักกันมาตั้งหลายปี ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นครอบครัวของหนูมีปัญหา แล้วคุณน้าก็......ขัดขวางพวกเรา หนูเองก็คงจะไม่ไปต่างประเทศ แล้วก็ไม่มีทางที่จะเลิกกับพี่จิ้น แล้วพวกเราก็คงแต่งงานกันไปตั้งนานแล้ว ไม่แน่ว่าตอนนี้คุณน้าอาจจะได้อุ้มหลานแล้วก็ได้......"

"เหอะ เธอฝันเฟื่องอะไรอยู่น่ะ"

ยวี่เฟิ่งเจียวทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้วจริง ๆ เลยพูดขัดโจ๋เซวียนอย่างไม่ใส่ใจ "แม่หนูสกุลโจ๋ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ต่อให้โลกใบนี้ไม่มีผู้หญิงเหลืออยู่แล้ว ลูกชายฉันต้องตัวคนเดียวจนแก่เฒ่า ฉันก็ไม่มีวันให้เขาแต่งงานกับเธอ เข้าใจหรือยัง?"

นังแม่มดแก่น่าตายนี่!

โจ๋เซวียนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แทบอยากจะลุกไปล้มวีลแชร์ของเธอให้คว่ำ ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้มาแทรกแซง ตระกูลโจ๋ของพวกเธอก็ไม่มีทางล้มละลาย ตัวเธอเองก็ไม่มีทางต้องไปลำบากอยู่ที่ต่างประเทศ!

ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะฝีมือของผู้หญิงคนนี้ เธอคงต้องบีบคอหล่อนให้ตาย แล้วถลกหนังของหล่อนออกมา ความเกลียดแค้นในใจที่มีถึงจะสลายไปได้!

ยวี่จิ้นเหวินยื่นมือไปดึงตัวของโจ๋เซวียนขึ้นมา แล้วไปยืนอยู่ด้านหน้าของเธอ สบเข้ากับสายตาคมกริบของผู้เป็นแม่ "แม่ เรื่องแต่งงานผมสามารถตัดสินใจเองได้แล้ว แม่ไม่ต้องเป็นกังวล เหอจ้าว พาคุณหญิงกลับ"

เหอจ้าวที่ยืนอยู่ด้านข้าง พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดราวกับว่าตนนั้นไม่ได้มีตัวตนอยู่ที่นี่ด้วย เขาทำใจสู้เดินไปด้านหน้าแล้วเชิญยวี่เฟิ่งเจียวกลับไป

"ลูกของฉันมันปีกกล้าขาแข็งแล้ว ตอนนี้ไล่แม่มันแล้ว ดีเสียจริง"

ยวี่เฟิ่งเจียวปรบมือ แล้วเย้ยออกมาเบา ๆ "เจ้าลูกชาย ในตอนนั้นที่พ่อของแกหักหลังแม่ ทำให้แม่ต้องเสียขาทั้งสองข้างไป ถ้าเกิดว่าลูกกล้าที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ งานแต่งของลูก แม่คนนี้จะส่งของขวัญล้ำค่าให้กับลูกเอง ถ้าไม่เชื่อลองดูก็ได้"

ยวี่จิ้นเหวินมองแม่ของตนที่กลับออกไปแล้ว มือสองข้างที่อยู่ข้างลำตัวเริ่มกำแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนข้อนิ้วของเขาส่งเสียงดังออกมา จากนั้นเขาก็ชกลงไปบนกำแพง จนเกิดเสียงดังไปทั่ว