สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 371

คนตระกูลยวี่ก็มาอย่างไม่ขาดสาย

ครั้งนี้ เถ้าแก่ยวี่พาลูกชายคนโตของคุณท่านยวี่สองยวี่เจียรุ่ยมาด้วย พูดได้เลยว่าไม่ยอมถอดใจจริงๆ

หนานซ่งเดาได้ว่าเถ้าแก่จะมา จึงทำงานที่บ้าน แต่ไม่คิดเลยว่าเถ้าแก่จะพายวี่เจียรุ่ยมาด้วย ในตระกูลยวี่เธอไม่ค่อยได้คุยกับน้องชายคนโตคนนี้มากที่สุด

ถึงแม้ยวี่เจียรุ่ยจะโตกว่ายวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่ แต่กลับดูเด็กกว่าพวกเขา ไว้ผมสั้นเป็นเด็กดี แล้วสวมชุดเรียบร้อย

ตอนที่เข้ามาเขินอายเล็กน้อย แล้วไม่ค่อยกล้าพูดคุย ตามอยู่ข้างหลังคุณปู่ พอเห็นคนก็แอบหลบหลัง แต่ก็ยังพยักหน้าทักทายกับทุกคนอย่างมีมารยาท

แต่ว่าหน้าตาเขาดูดีมาก ริมฝีปากอมชมพูแล้วฟันก็ขาว ดวงตาคมยาวเหมือนยวี่จิ้นเหวินเลย

แต่แตกต่างกับความเย็นชาของยวี่จิ้นเหวิน ดวงตาเขาใสสะอาด ดูบริสุทธิ์ ไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อย

ภาพลักษณ์แบบนี้ จึงทำให้คนอื่นอยากดูแลเขาอย่างไม่รู้ตัว

พ่อบ้านจ้าวเชิญเถ้าแก่ยวี่กับยวี่เจียรุ่ยไปนั่งบนโซฟา แล้วชงชาให้ด้วยตัวเอง

ยวี่เจียรุ่ยนั่งอย่างเรียบร้อย แล้วพูด"ขอบคุณครับ"อย่างเป็นเด็กดี

เคยเจอเด็กซนมาเยอะ แต่เด็กดีมีมารยาทก็ทำให้รู้สึกเอ็นดูอยู่ดี

"คุณชายเจียรุ่ย ระหว่างทางคงหิวแล้วใช่ไหมครับ ในครัวมีเค้กฟักทอง อยากลองชิมไหมครับ?"

ยวี่เจียรุ่ยกำลังจ้องถ้วยชารอให้มันเย็นอยู่ พอได้ยินพ่อบ้านจ้าวพูด จึงเงยหน้าขึ้น แล้วนึกย้อนคำพูดของเขาอีกรอบ จากนั้นค่อยพยักหน้าเบาๆ "ได้ครับ"

เขายิ้มให้ เผยให้เห็นฟันขาวที่เรียงสวย รอยยิ้มทำให้ใจละลายจริงๆ

ตอนที่หนานซ่งพาเถ้าแก่หนานลงมาชั้นล่าง จึงเห็นรอยยิ้มนี้พอดี เลยอึ้งเล็กน้อย

ส่วนยวี่เจียรุ่ยสัมผัสได้อย่างรวดเร็วว่าพวกเขาใกล้เข้ามา จึงรีบเก็บรอยยิ้ม มองหนานซ่ง แล้วเอ่ยทักทายอย่างเป็นเด็กดี "พี่สะใภ้"

พอรู้ตัวว่าตัวเองเรียกผิด จึงรีบแก้คำทันที "พี่สาวหนาน!"

จากนั้นก็โค้งให้เถ้าแก่หนาน "สวัสดีครับคุณปู่หนาน"

"เจียรุ่ยมาแล้วเหรอ"

หนานซ่งประหลาดใจไปหนึ่งวินาที จากนั้นค่อยหันไปทางเถ้าแก่ยวี่ "คุณตา"

ครั้งนี้เถ้าแก่ยวี่พายวี่เจียรุ่ยมา น่าจะเพราะเด็กคนนี้เชื่อฟัง ตอนที่อยู่ตระกูลยวี่เธอก็ได้ยินคุณหญิงยวี่สองพูดว่าเธอมีลูกสองคน

เมื่อเทียบกับยวี่เจียหางที่เสเพล ยวี่เจียรุ่ยกลับเหมือนเด็กดีของบ้านคนอื่น ไม่เคยสร้างเรื่อง นอกจากเรียนก็เล่นหมากรุก แล้วเข้าร่วมการแข่งขัน จนกวาดรางวัลมาเต็มห้อง

ถึงแม้เงินที่หามาสามารถทำให้เขากินอิ่ม เลี้ยงดูตัวเองได้แล้ว แต่คุณหญิงยวี่สองก็ยังเป็นห่วง กังวลว่าเขาจะดูแลตัวเองได้หรือเปล่า แล้วก็ความสามารถในการเข้าสังคม

ไม่งั้นในสังคมที่อันตรายแบบนี้ จะมีชีวิตรอดได้ยังไง

แต่ความจริงไม่ต้องกังวลอะไรเลย

ยวี่เจียรุ่ยเข้ามานั่งไม่ถึงห้านาที ขนมผลไม้ต่างๆก็วางเต็มหน้าเขาแล้ว พ่อบ้านจ้าวก็เพิ่งถือเค้กฟักทองออกมาจากห้องครัว

มีคนล้อมกันป้อนเขา คุณชายคนอื่นๆของตระกูลยวี่มายังไม่เคยได้รับการต้อนรับแบบนี้เลย

หนานซ่งเอ่ย "พ่อบ้านจ้าวคะ ครั้งก่อนที่พี่สี่มาเขาเอาเนื้ออบแห้งกับผลไม้อบแห้งมาด้วยใช่ไหมคะ?"

"อ้อ ใช่ครับ เกือบลืมไปเลย เดี๋ยวผมไปเอามาครับ"

หนานซานไฉเห็นยวี่หังเหยียนมา ถือบุหรี่แล้วเดินตรงไปหา จากนั้นก็หึอย่างเย็นชา "แกมาทำไม มาเปิดศึกรุมฉันตายเหรอ"

ยวี่หังเหยียนยิ้มกริ่ม "แกดูแกสิ ไม่ไหวจริงๆ รุมแกตายมีผลดีอะไรกับฉัน? แกมีหลานสาวที่เป็นเด็กดีขนาดนี้ มีคนปรนนิบัติ ต้องมีชีวิตนานกว่าฉันอยู่แล้ว"

"อย่ามาพูดมาก!"