สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 26

หลังจากที่เซ็นสัญญาหย่าแล้ว หนานซ่งก็หายไปจากเมืองเป่ย ไม่มีใครคาดถึงเลยว่าเธอจะปรากฏตัวด้วยวิธีแบบนี้

นี่……เท่เกินไปหรือเปล่า!

ฟู่ยวี่ก็ตกตะลึง มุมปากเลิกขึ้น แล้วดวงตาเจ้าเสน่ห์ก็เอาแต่จ้องมองไปที่หนานซ่งอย่างละสายตาไม่ได้

ถ้าผู้หญิงเท่ขึ้นมา ผู้ชายก็ไม่จำเป็นแล้วจริงๆ

ยวี่จิ้นเหวินที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสีหน้าก็ยังนิ่งเฉย แต่ใบหน้าที่เย็นชากลับมีความแตกร้าว ผู้หญิงคนนี้ ขับเฮลิคอปเตอร์เป็นงั้นเหรอ ทำไมเขาไม่เคยรู้เลย?

หนานซ่งเดินมาตรงหน้ายวี่เฟิ่งเจียวท่ามกลางสายตาของผู้คน จากนั้นก็ค่อยๆนั่งลง สลัดหนามบนตัวออก แล้วกลายมาเป็นคนอ่อนโยน

"คุณแม่คะ คุณแม่ทำให้หนูตกใจมาก อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ"

ยวี่เฟิ่งเจียวที่เป็นคนหัวแข็ง แต่พอหนานซ่งปรากฏตัวกลับเปลี่ยนเป็นอีกคน เธอจับมือหนานซ่งไว้ ทั้งเซอร์ไพรส์ทั้งตกใจ "เด็กคนนี้นี่ ทำให้แม่ตกใจเหมือนกัน เครื่องบินอันตรายขนาดนี้ หนูก็ยังกล้าขับอีก?"

"ดาดฟ้าก็อันตรายมากเหมือนกัน คุณแม่ก็ขึ้นไปไม่ใช่เหรอคะ?" เธอทำหน้าบึ้ง ด้วยความตำหนิ

ยวี่เฟิ่งเจียวขยับไปข้างหูเธอ แล้วกระซิบบอกเธอว่า "แม่ไม่คิดที่จะกระโดดลงไปจริงๆสักหน่อย แต่อยากทำให้ลูกไม่รักดีตกใจ ใครให้เขาไม่เชื่อฟังแม่ แล้วจะแต่งงานกับผู้หญิงแบบนั้น!"

หนานซ่งพยักหน้าให้ "หนูเข้าใจค่ะ"

"งั้นเราลงไปเถอะค่ะ ที่นี่ลมเย็น เดี๋ยวไม่สบายจะไม่คุ้มนะคะ"

หนานซ่งห่มผ้าที่ตักยวี่เฟิ่งเจียว เธอเป็นคนตัดผ้าห่มนี้กับมือ แล้วแม่ยายก็ชอบห่มไว้ที่ตัก ดูมีความรู้สึกมากกว่าสามีเก่าที่ไม่ว่าเธอจะทำดีด้วยแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจ

ยวี่เฟิ่งเจียวพยักหน้าให้ ต่อหน้าลูกสะใภ้กลับเหมือนแม่เสือที่อ่อนโยน แล้วเก็บซ่อนคมเล็บไว้

ยวี่จิ้นเหวินที่อยู่ข้างๆ เห็นผู้หญิงสองคนที่สนิทเหมือนแม่ลูกกัน ในใจก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก

ตั้งแต่ที่หนานซ่งแต่งเข้าตระกูลยวี่ ไม่รู้ว่าร่ายมนตร์อะไร ทำให้คนทั้งบ้านที่ตอนแรกไม่เห็นหัวกลับกลายมาเป็นจงรักภักดีต่อเธอ แถมยังเข้าข้างเธอแล้วตำหนิเขา นี่จึงทำให้เขาไม่สบอารมณ์

เขารู้สึกแค่ว่าเธอจงใจเอาใจคนในบ้าน แล้วเขาก็ไม่ชอบผู้หญิงแผนสูงแบบนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นถ้าคนในบ้านยิ่งพูดชมเธอ ในใจเขาก็จะรู้สึกกลับกัน แล้วยิ่งไม่ชอบเธอ

แต่วินาทีนี้ อยู่ๆเขาก็รู้ตัว อย่าพูดถึงคุณแม่ อย่างคุณตาคุณยาย ต่างก็เป็นคนมีประสบการณ์มามากมาย ถ้าหนานซ่งจงใจเอาใจ จงใจสร้างภาพ พวกท่านจะมองไม่ออกได้ยังไง?

โจ๋เซวียนยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน พอเห็นภาพเหตุการณ์ ในใจจึงอิจฉามาก

ทั้งๆที่เธอต่างหากที่เป็นสะใภ้ตระกูลยวี่ แต่พวกเขากลับดูเหมือนครอบครัวเดียวกัน วันนี้เป็นงานแต่งงานของเธอ เธอเป็นตัวเอก ทำไมยัยหนานซ่งถึงมาแย่งซีนของเธอไป!

"คุณแม่--"

โจ๋เซวียนเอ่ยเรียกเสียงดังอย่างลึกซึ้ง แล้วถือชุดแต่งงานวิ่งไปหายวี่เฟิ่งเจียวด้วยสีหน้าร้อนรน "คุณแม่ทำไมถึงคิดสั้นคะ มีอะไรคุยกันดีๆก็ได้ ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้คะ? คุณแม่ทำแบบนี้ จะให้หนูรู้สึกยังไงคะ พี่จิ้นจะโดนคนอื่นด่าว่าไม่กตัญญูนะคะ!"

พอพูดแบบนี้ออกมา บรรยากาศที่เพิ่งดีขึ้นกลับมืดมนลงทันที ทำให้คนอื่นไปไม่ถูกจริงๆ

แต่โจ๋เซวียนกลับแสดงละครอย่างจริงจัง ร้องไห้ฟูมฟาย ท่าทางเสียใจมาก

หนานซ่งกับยวี่เฟิ่งเจียวมองไปด้วยสายตารังเกียจพร้อมกัน แล้วพูดพร้อมกันว่า "เธอหุบปากได้ไหม?"

"อีกอย่าง ใครเป็นแม่เธอ? มาเรียกมั่วๆทำไม!"

โจ๋เซวียนโดนตอกกลับแบบนี้ สีหน้าจึงอึ้งนิ่ง พอสบตากับแววตาที่เย็นชาของยวี่เฟิ่งเจียว เธอจึงใช้สายตาที่น่าสงสารหันมองไปทางยวี่จิ้นเหวินอย่างเคยชิน แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับไม่มีทีท่าจะช่วยเธอเลย

แล้วอีกอย่าง เธอเห็นว่า สายตาที่ยวี่จิ้นเหวินมองเธอ ไม่มีประกายแล้ว