สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 326

สุดท้ายหนานซ่งก็ถูกขังไว้ในปราสาท

พี่ใหญ่กำลังโกรธอยู่ เธอไม่กล้าไปยุ่งกับเขา พวกพี่ๆก็ช่วยอะไรไม่ได้ เธอจึงต้องอยู่เงียบๆในห้อง ทำตัวเป็นเจ้าหญิงที่ไม่ก้าวออกจากห้อง

เธอรู้ว่าพี่ใหญ่กำลังโกรธอะไรอยู่ สำหรับเธอ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือแก้แค้นให้คุณพ่อคุณแม่ ไม่ว่าจะเป็นเฉียวเหลิ่งหรือว่าเซียวเอิน เธอก็จะไม่ปล่อยไปแน่

แต่สำหรับพี่ๆ ถึงแม้การแก้แค้นจะสำคัญ แต่ที่สำคัญกว่าคือความปลอดภัยของเธอ

ถึงแม้จะเพื่อไม่ให้พวกเขาเป็นห่วง เธอก็ไม่ควรเอาตัวเองไปเสี่ยง

พอคิดได้แล้ว ใจของหนานซ่งก็สงบลงด้วย

ในความน่าเบื่อ เธอก็กำลังคิดว่าจะให้ของขวัญอะไรขอบคุณเหยียนยวน แล้วโรเบิร์ตก็ได้หยกชั้นดีมาจากเพื่อนพอดี จึงเอามาให้หนานซ่งดู

ตอนที่หนานซ่งเห็นหยกวงกลมนั้น ก็มีแรงบันดาลใจ จึงขอมาจากเขา "เท่าไหร่ ฉันจะซื้อ!"

โรเบิร์ตไม่ได้คิดเงินกับเธอ แค่อยากให้เธอช่วยเขียนคำภาษาจีนให้

"ฝีมือพู่กันพี่ใหญ่สวยมาก ทำไมนายไม่ให้เขาเขียนให้ล่ะ?"

หนานซ่งกางกระดาษออก เลือกพู่กันไปด้วยแล้วเอ่ยถามโรเบิร์ตไปด้วย

โรเบิร์ตตอบว่า "ฉันจะกล้าขอพี่ชายได้ยังไง? น้าเฮเลนขอเขาเขายังไม่เขียนให้เลย ฉันไม่คู่ควรหรอก"

หนานซ่งตลกกับสีหน้าน้อยใจของโรเบิร์ต "ไม่เป็นไร ฉันเขียนให้นายเอง นายอยากให้เขียนอะไร? เอาไปทำอะไร?"

"อะไรก็ได้ ฉันเพิ่งตกแต่งบ้านใหม่เสร็จ ว่าจะแขวนไว้ในห้องหนังสือ"

โรเบิร์ตคิดไปมา แล้วเอ่ยว่า "ฉันเห็นว่าที่ประเทศจีนมีนักเขียนพู่กันเยอะมาก แล้วชอบเขียน จิตใจเยี่ยงน้ำ ใจนิ่งก้าวไกล อะไรพวกนี้"

เขาใช้ภาษาจีนเพี้ยนๆพูด จากนั้นก็พูดว่า "ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าหมายความว่าอะไร"

"พวกนั้นเชยเกินไป ไม่เหมาะกับนาย"

หนานซ่งเอ่ย "เดี๋ยวฉันเขียนคำบางอย่าง ที่เหมาะกับนายให้เอง"

พอโรเบิร์ตได้ยินจึงรู้สึกดีใจ "ได้สิได้สิ"

หนานซ่งเลือกพู่กันด้ามที่ใหญ่ จุ่มหมึก ข้อมือที่ยังบวมแดงอยู่ ก็ตวัดเขียนลงไปบนกระดาษ

เห็นแค่ว่าบนนั้นเขียนไว้ว่า……คนฉลาดที่แฝงตัว

สมบูรณ์แบบมาก

โรเบิร์ตที่ได้คำเขียนไปแล้ว ก็เอาไปอวดลั่วจวินหังอย่างดีใจ

"พี่ชาย พี่ดูสิครับ เกรซเป็นคนเขียนให้ผม!"

ลั่วจวินหังเพิ่งเคลียร์งานเสร็จ แล้วนึกถึงเรื่องในอดีต สีหน้าดูเมื่อยล้า จึงเดินไปรินวิสกี้ให้ตัวเอง

"เขียนอะไร?" เขาเอ่ยถามอย่างนิ่งเฉย จากนั้นก็เลิกคิ้วขึ้น "เสี่ยวซ่งเป็นคนเขียน?"

"เยส!"

โรเบิร์ตเหมือนเด็กที่อวดของเล่น แล้วกางกระดาษออกให้เขาดูอย่างระมัดระวัง

พอเห็นคำว่า"คนฉลาดที่แฝงตัว" เหล้าในปากลั่วจวินหังก็เกือบจะพุ่งออกมา พอกลืนลงไป ก็อดไอเสียงเบาไม่ได้

"เป็นไงครับ? ดีมากใช่ไหมครับ?"

โรเบิร์ตดีใจมาก "เธอบอกว่านี่เรียกว่า……ต้าจีโย่อวี๋ ผมไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอะไร เป็นไก่ตัวใหญ่ กับปลาที่อ่อนแอเหรอครับ?"

"……"

ลั่วจวินหังมองสีหน้าที่อยากรู้ของลูกพี่ลูกน้องคนนี้ จึงใช้ภาษาอังกฤษแปลให้ว่า "ชมว่านายฉลาด"

"จริงเหรอครับ?"

ใบหน้าโรเบิร์ตดีใจ "ผมก็ฉลาดจริงๆ เกรซเก่งมาก! งั้นผมจะเอากลับไปแขวน"

เขาเหมือนถือสมบัติอยู่ แล้วเดินไปอย่างดีใจ

ลั่วจวินหังถือแก้วเหล้าไว้ เงียบไปครู่หนึ่ง ค่อยยิ้มอย่างไม่มีเสียง

"ยัยเด็กดื้อคนนี้"

……

ในปราสาทมีอุปกรณ์แกะสลักกับห้องอุปกรณ์โดยเฉพาะ ลั่วจวินหังเป็นคนเตรียมให้หนานซ่ง