สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 121

ประโยคนี้ที่หนานซ่งพูดออกมาไม่ได้มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย เหมือนกับเธอกำลังตบหน้าของหลี่หลงเซิงต่อหน้าคนอื่น ๆ อยู่ด้วยซ้ำไป

ณ ตอนนี้หลี่หลงเซิงเองก็ทนเก็บสีหน้าไม่ไหวแล้ว เขากัดฟันกรามแน่น จากนั้นก็พูดออกมาด้วยเสียงต่ำ: "ประธานหนาน อายุน้อยแค่นี้ หัดรู้จักเคารพผู้ใหญ่หน่อยเถอะนะ อย่าบ้าบิ่นปีนเกลียวให้มันมากนัก"

"อย่างไรเสียก็แค่วัยรุ่นคนหนึ่ง ทำไมถึงจะบ้าบิ่นไม่ได้คะ?"

หนานซ่งรู้สึกว่าตัวเองก็พูดจาด้วยน้ำเสียงปกติ เหมือนกับเวลาพูดเรื่องท้องฟ้าอากาศอะไรแบบนั้น "ประธานหลี่ คนที่ทำเรื่องเลวร้ายเอามาก สุดท้ายแล้วเวรกรรมมันจะตามเอาคืนนะคะ คุณทำอะไรคนอื่นเอาไว้คนอื่นก็จะทำกับคุณแบบนั้นเหมือนกัน กงเกวียนกำเกวียน โดนเวรกรรมตามทัน"

สีหน้าของหลี่หลงเซิงดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังเขารีบเข้ามาล้อมตัวของหนานซ่งในทันที

เฮ่อเซินดึงหนานซ่งมาไว้ด้านหลังตัวเอง น้ำเสียงดุดันพูดขึ้น: "ประธานหลี่ ตรงนี้มีกล้องวงจรปิดอยู่เยอะนะครับ ถ้าคุณอยากจะทำตัวกร่างที่นี่ อย่างน้อยก็ควรคิดสักเล็กน้อยว่าสามารถรับผิดชอบผลที่ตามมาได้หรือเปล่า"

บรรยากาศรอบตัวดูยุ่งเหยิงไปหมด ซูอิงก็เลยเดินเข้าไปช่วยไกล่เกลี่ย

"ประธานหลี่ อย่ามีเรื่องกันตรงนี้เลยค่ะ ยังไงก็รีบสั่งให้คนพาประธานหวังออกไปก่อนดีกว่า ที่นี่คนเยอะ ถ้าเกิดว่าเรื่องราวใหญ่โตขึ้นมามันจะไม่ดีต่อทั้งตัวคุณแล้วก็บริษัทซิงยวี่เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ด้วย"

เธอเพิ่งจะพูดจบ หลี่หลงเซิงก็ตบหน้าเธออย่างแรง ทำเอาซูอิงหน้าหันไปอีกทาง แถมยังเซไปด้านข้างอีกเล็กน้อย

หลังจากนั้นก็มีเสียงเย้ยหยันดังขึ้นจากเขา "แกมีสิทธิ์มาสอนฉันตั้งแต่ตอนไหน?"

"เสี่ยวซู!" ดวงตาของเฮ่อเซินหดเล็กลงในทันที เขารีบพุ่งเข้าไปพยุงตัวของซูอิงเอาไว้ จากนั้นก็หันไปเขม็งตาใส่หลี่หลงเซิงด้วยความโกรธ "คุณกล้าทำร้ายร่างกายเธองั้นเหรอ?!"

เขาตั้งใจจะเข้าไปชกหลี่หลงเซิงสักหมัด แต่กลับโดนซูอิงดึงตัวเอาไว้ "อาเซิน ไม่เอา......"

ถึงแม้ว่าหมัดนี้เฮ่อเซินจะไม่ได้ชกออกไป แต่หนานซ่งทำมันลงไปแล้ว

บอดี้การ์ดพวกนั้นก็มองไม่เห็นเหมือนกันว่าเธอหนีออกไปจากบอดี้การ์ดข้างหน้าอีกสองคนแล้วไปชกเข้าที่ใบหน้าของหลี่หลงเซิงได้อย่างไร เธอรวดเร็วปานสายฟ้า วินาทีถัดไปหนานซ่งก็ไปอยู่ตรงหน้าหลี่หลงเซิง เธอยกแขนที่กำหมัดขึ้นจากนั้นก็ชกเขา!

หลี่หลงเซิงรู้สึกเหมือนกับว่ากระดูกบนใบหน้าของเขาถูกชกจนแหลกไปแล้ว ภาพตรงหน้าของเขากลายเป็นสีดำ เขาพยายามจะลุกขึ้นมาอยู่สองครั้ง แต่ก็ลุกไม่ไหว

แม้แต่แรงที่จะยืนยังไม่มี ไม่ต้อพูดถึงเรื่องที่จะต่อยคืน

พวกบอดี้การ์ดต่างอึ้งไปตาม ๆ กัน

ผู้หญิงคนนี้ไปเอาแรงมาจากไหนมากมาย?

จนพวกเขาคิดได้ว่าจะต้องเข้าไปจัดการเธอ ก็ถูกสายตาที่มองมาของหนานซ่งตรึงให้อยู่ยืนอยู่ที่เดิม

สายตาของผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไป แค่สายตาที่มองมาก็ทำเอาพวกเขาขาอ่อนไม่สมกับเป็นผู้ชายแล้ว อยู่ ๆ พวกเขาก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมโดยไม่รู้ตัว

ถึงหลี่หลงเซิงจะลุกไม่ขึ้น แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจับใบหน้าที่ปวดร้าวจนแทบจะหลุดไปของตัวเองแล้วพ่นเลือดออกมา จากนั้นก็ตะเบ็งเสียงใส่บอดี้การ์ดเหล่านั้น "นิ่งอยู่ทำไม จัดการเธอให้ฉันสิ!"

เหล่าบอดี้การ์ดพอได้ยินคำสั่งจากเจ้านาย ถึงได้ตั้งสติได้อีกครั้ง พวกเขารวบรวมความกล้าขึ้นมาใหม่พร้อมจะเข้าไปจัดการเธอ ไม่ไกลนักพวกเขาก็ได้ยินเสียงส้นรองเท้ากระทบกับพื้นดังขึ้น ผู้ชายสองคนเดินมาจากทางระเบียงมืด ๆ

ชายสองคนนี้ เดินย้อนแสงออกมา คนหนึ่งสวมชุดสูทสีดำ ส่วนอีกคนสวมชุดสูทสีขาว พวกเขารูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคร่ำเครียด เหมือนยมทูตราวกับแกะ

ที่จริงพวกเขาก็ไม่ได้มาดีนักหรอก แป๊บเดียวคนของพวกเขาก็จับตัวคนของหลี่หลงเซิงเอาไว้ แล้วก็ล้อมพวกเขาเอาไว้

ในเวลาปกติไป๋ลู่ยวี๋มักจะมีท่าทีขี้เล่น แต่ว่าในคืนนี้เขาดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก

จุดบุหรี่ขึ้นสูบ แล้วหันไปพูดกับผู้จัดการของโรงแรมด้วยท่าทีข่มขู่ "ให้เวลาคุณจัดการเรื่องตรงหน้าหนึ่งวัน ถ้าทำไม่ได้ก็เก็บข้าวของแล้วลาออกไปเสีย!"

หน้าผากของผู้จัดการโรงแรมเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาตอบรับไม่ขาดปาก จากนั้นก็รีบสั่งให้รปภ.จัดการภาพน่าหวาดเสียวตรงหน้า

ยวี่จิ้นเหวินมองหลี่หลงเซิงกับคุณหวังที่โดนหิ้วออกไปด้วยสายตาเย็นชา เขาเบนสายตากลับมา มองเห็นว่าหลังมือของหนานซ่งเป็นสีแดง หัวคิ้วของเขาก็ขมวดมุ่น "บาดเจ็บเหรอ?"

หนานซ่งสะบัดมืออย่างไม่ใส่ใจ "แรงกระทำเท่ากับแรงที่ถูกกระทำ เลี่ยงไม่ได้"

ไป๋ลู่ยวี๋พูดออกมา: "ตรวจร่างกายของซือตั๋วทุกส่วนให้ครบ ค่ารักษาผมเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมดเอง"

"เรื่องเกิดขึ้นในพื้นที่ของนาย แน่นอนว่านายนั้นสมควรจะรับผิดชอบ" เฮ่อเซินเขม็งตาใส่ไป๋ลู่ยวี๋ จากนั้นจึงตัดสินใจลากตัวเขาไปโรงพยาบาลด้วยกันเลย "เป็นถึงเจ้าของก็ควรจะรับผิดชอบตั้งแต่ต้นจนจบ"

ไป๋ลู่ยวี๋ไม่นึกเลยว่าตัวเองนั้นแกล้งคนอื่นจนจะโดนแกล้งกลับ หาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ

"พี่สาม โรงแรมนี้เป็นของตระกูลไป๋ก็จริง แต่เจ้าของก็คือพี่ใหญ่ตระกูลไป๋ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเสียหน่อย คนที่ต้องรับผิดชอบเป็นเขาไม่ใช่ผม......โอ๊ย พี่อย่าเตะผมสิ ผมไป ๆ พอใจหรือยัง?"

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินเห็นความโชคร้ายของไป๋ลู่ยวี๋แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

"คุณหัวเราะอะไรคะ?" หนานซ่งเหลือบมองยวี่จิ้นเหวิน

นี่เป็นต้นแบบของสำนวนที่ว่า ผู้คุมทำได้ แต่ประชาชนห้ามทำตาม

ยวี่จิ้นเหวินหุบยิ้มในทันที มองสีหน้าไม่พอใจของหนานซ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก

"บ้า"

หนานซ่งกลอกตาอย่าเหลือทน จากนั้นก็เดินออกไป

ยวี่จิ้นเหวินเดินตามเธอไป "จุดดำบนหน้าของเธอ เธอเป็นคนทำเองอย่างนั้นเหรอ?"

"เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย" หนานซ่งตอบเขาคำหนึ่ง จากนั้นก็พูดต่ออย่างรำคาญ: "คุณไม่ต้องตามฉันมาได้ไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินราวกับไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอบอก "อยากกินอะไร ฉันจะเลี้ยง"

ต้องให้คุณเลี้ยงด้วยหรือไง?

หนานซ่งยังไม่ทันได้เถียงเขากลับไป อยู่ ๆ ก็หยุดเดินเสียก่อน เธอหรี่ตามองยวี่จิ้นเหวิน เธอทนสงสัยไม่ได้จริง ๆ เลยถามขึ้น "ตกลงแล้วคุณติดสินบนอะไรพี่ชายฉัน?"