สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 122

หนานซ่งรู้จักยวี่จิ้นเหวินดี แต่รู้จักไป๋ลู่ยวี๋ดียิ่งกว่า

พี่ชายคนเล็กของเธอถ้าเกิดว่าไม่มีผลประโยชน์ละก็ไม่มีทางเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยแน่ เพื่อนที่ไม่มีประโยชน์เขาไม่เคยคบด้วย วันนี้ท่าทีของเขาที่มีต่อยวี่จิ้นเหวินต่างไปจากเดิมลิบลับ ยวี่จิ้นเหวินจะต้องให้อะไรที่เป็นประโยชน์แก่เขาแน่

ส่วนยวี่จิ้นเหวิน เขาเป็นคนที่ยึดมั่นในจุดมุ่งหมายของตัวเองมาก ถ้าหากว่าตัดสินใจไปแล้ว ต่อให้ต้องใช้วิธีสกปรกเขาก็ยอมทำเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย

เท่าที่เห็นเขานั้นมุ่งมั่นกับการจีบเธอมาก ตอนนี้โดนเธอเมินใส่ เขาจะต้องหาวิธีอื่นอีกแน่ ๆ

เห็น ๆ อยู่ว่า คนโง่อย่างไป๋ชีจะต้องโดนเขาหลอกให้เข้าร่วมแก๊ง แล้วหมอนั่นก็ตกหลุมพราง ตอนนี้คนชั่วทั้งสองคนก็เลยร่วมหัวจมท้ายกันไปเสียเลย

ยวี่จิ้นเหวินมองหนานซ่ง

เขารู้สึกว่าหนานซ่งนั้นเป็นเหมือนสิ่งที่อยู่ในตัวเขา ในตอนที่เขาอยู่ตรงหน้าเธอ เธอมักจะอ่านเขาออกทุกอย่าง ไม่ว่าเขาจะทำอะไร คิดอะไร เธอก็สามารถเดาใจของเขาได้

ไม่ไว้หน้าเขาเลยแม้แต่น้อย

น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งไม่ได้แสดงถึงความตกใจแต่อย่างใด: "วางใจเถอะ เขาเป็นพี่ชายของเธอ ฉันไม่มีทางทำร้ายเขา"

คำตอบที่ได้ไม่ตรงคำถาม แต่ว่าหนานซ่งได้ฟังแล้ว เธอรู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่าอย่างไรอย่างนั้น

เธอขมวดคิ้วแล้วมองหน้าเขา "คุณแอบตรวจสอบฉันอีกแล้ว?"

ถ้าเกิดว่าเป็นคนอื่น หนานซ่งอาจจะไม่เข้าใจ แต่ว่านี่เป็นยวี่จิ้นเหวิน เธอเลยเหมือนกับว่ามีความสามารถในการอ่านใจ เธอมักจะพูดอะไรแทงใจเขาได้เสมอ

เขายอมรับไม่มีบ่ายเบี่ยง "ใช่"

คิ้วของหนานซ่งขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม

เธอไม่ได้มีความสามารถในการอ่านใจอะไรหรอก ก็แค่ผู้ชายคนนี้คือผู้ชายที่เธอรักเขามาตั้งสิบปี แถมยังเคยได้อยู่กินกับเขามาอีกสามปี เธอรู้จักเขามากเกินไป

อย่างที่เธอบอก ยวี่จิ้นเหวินเป็นคนที่คิดทำอะไรแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จ เขาไม่เคยมีคำว่าถอดใจกลางคัน

ก่อนหน้านี้เขาเคยลองพยายามตรวจสอบข้อมูลของเธอมาแล้ว แต่กลับโดนเธอตอบโต้กลับไป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขานั้นจะยอมแพ้แค่นั้น

ตอนแรกก็เรื่องที่ยวี่จิ้นเหวินนั้นให้ความสำคัญกับการมีอยู่ของไป๋ลู่ยวี๋เป็นพิเศษ วันนี้เขาก็ไปกินข้าวกับไป๋ลู่ยวี๋ แถมความเป็นไปได้ก็น่าจะเป็นเขาที่เป็นคนเชิญ อย่างนั้นก็หมายความว่าเขานั้นรู้แล้วว่าเธอกับไป๋ลู่ยวี๋มีความสัมพันธ์กันแบบไหน

อย่าบอกนะว่า......เขานั้นกลับไปทำอาชีพเก่าของเขาจริง ๆ แล้วก็สามารถที่จะถอดรหัสที่เธอใส่เพิ่มเข้าไปได้แล้ว?

หนานซ่งคิดทฤษฎีความเป็นไปได้ต่าง ๆ เธอรู้สึกเหมือนกับว่ามีหนอนกำลังไต่ยุบยิบอยู่ที่ใจของเธอ เธอถามเขาอย่างไม่สบอารมณ์ "คุณหาเจออะไรบ้างแล้ว?"

"ไม่เยอะมาก" ยวี่จิ้นเหวินตอบกลับเสียงแผ่ว "ฉันรู้ว่าเธอมีพี่ชายห้าคน แม่เดียวกันแต่คนละพ่อ ไป๋ลู่ยวี๋เป็นพี่ชายคนเล็กสุด"

ดวงตาของหนานซ่งมีสีเข้มขึ้น

ยวี่จิ้นเหวินพูดต่อ: "เฉวียนเยี่ยเชียนคือพี่คนที่สอง ส่วนเฮ่อเซิน น่าจะเป็นพี่ชายคนที่สาม จนถึงตอนนี้ ฉันได้เจอแค่พวกเขาสามคนเท่านั้น ยังเหลือพี่ใหญ่แล้วก็พี่คนที่สี่ ที่ยังไม่เคยเจอ"

ดวงตาของหนานซ่งกลายเป็นสีดำสนิทแล้วในตอนนี้

วินาทีนี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเขาอ่านออกไปแล้วครึ่งหนึ่ง เอกสารฉบับนั้นบันทึกเอาไว้ทั้งประวัติชีวิตของเธอและครอบครัวของเธอ แล้วเธอก็ไม่รู้ด้วยว่ายวี่จิ้นเหวินนั้นรู้ไปถึงไหนแล้ว

แต่ถ้าเขารู้แม้กระทั่งเรื่องที่เธอที่มีพี่ชายห้าคน แถมยังเป็นพี่ชายคนละพ่อละก็ นั่นหมายความว่าเขานั้นปลดรหัสระดับที่สามของเธอได้สำเร็จแล้ว

นี่เวลาเพิ่งผ่านไปเท่าไหร่กันเชียว......เขาคงจะไม่ได้ไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นหรอกใช่ไหม?

เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย ผ่านไปครู่ใหญ่ ถึงจะมีคำพูดหลุดออกมาจากปากของเธอ "คุณไปขอให้ฟู่ยวี่ช่วยคุณเหรอ?"

ฟู่ยวี่ยกนิ้วกลางให้กับเขา

ฉันจำเป็นต้องใช้แกด้วยเหรอ?

แกมันคนเก่ง แกเก่งที่สุด แกมันเก่งสุด ๆ ไปเลย!

แต่ยวี่จิ้นเหวินรู้ ที่เขาและฟู่ยวี่สามารถปลดล็อกรหัสได้ก็เพราะได้เปรียบเรื่องเวลา

ช่วงนี้หนานซ่งนั้นยุ่งมาก เธอไม่มีเวลามาสนใจเรื่องเอกสารพวกนี้ด้วยซ้ำ แถมความสามารถด้านการแฮ็กของเธอยังสูงกว่าเขาอยู่มาก เกรงว่าแม้แต่ฟู่ยวี่เองก็ยังไม่ใช่คู่แข่งของเธอด้วยซ้ำ หากต้องการปลดรหัสทั้งหมดให้ได้ดูท่าว่าจะเป็นเรื่องที่ยากมาก

ไม่ต่างอะไรจากตัวของเธอ ยวี่จิ้นเหวินคิดว่าช่วงนี้เขานั้นให้ความสนใจและห่วงใยกับหนานซ่งเป็นอย่างมาก เขาไม่เคยใส่ใจผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้มาก่อน แต่ว่าสิ่งที่เขาได้รับกลับมานั้นช่างตรงกันข้าม

ท่าทีที่หนานซ่งมีต่อเขา มันเหมือนกับตอนที่พวกเขาเพิ่งหย่ากัน ทำราวกับว่าเขานั้นเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน มองไม่เห็นความหวังเลยสักนิด

"ฉันก็แค่อยากรู้จักเธอให้มากขึ้นอีกนิด อย่างนี้ บางทีฉันอาจจะได้ใกล้ชิดเธอมากขึ้นอีกนิดหนึ่ง"

หนานซ่งมองแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกกับความจริงใจของเขา ถ้าเกิดเป็นสิบปีก่อน หรือว่าสามปีก่อน เธอคงจะซาบซึ้งเสียจนหาใดเปรียบ แต่ว่าในตอนนี้เวลานี้ เธอคิดแค่ว่ามันช่างน่าขบขัน

เธอมองตรงไปที่เขา แล้วพูดออกมาอย่างใจเย็น แต่คำพูดพวกนั้นช่างโหดร้าย: "ประธานยวี่ คุณรู้ไหมคะว่าบนโลกใบนี้มีโรค ๆ หนึ่งเรียกว่า 'ความรู้สึกผิด' "

หลังของยวี่จิ้นเหวินก็เกร็งในทันที มือที่ตกอยู่ข้างลำตัวของเขาก็กำเข้าหาตัวเช่นกัน

"คนต่างก็พูดกันว่าม้าที่ดีจะไม่กินหญ้าที่เคยคายไปแล้ว แต่ต่อให้ม้าอยากจะกินหญ้า หญ้าเองก็ต้องอนุญาตให้ม้ากินด้วยมันถึงจะกินได้"

น้ำเสียงของหนานซ่งเรียบนิ่ง ราวกับกำลังพูดเรื่องที่น่าเบื่ออยู่ "กระจกที่แตกไปแล้วไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ต่อให้ใช้กาวที่ดีที่สุด ก็ไม่สามารถจะทำให้มันกลับไปเป็นอย่างเดิมได้ แตกแล้วก็คือแตก เจ็บแล้วก็คือเจ็บ ทำไมจะต้องทำอะไรให้มันซับซ้อน ยุ่งยาก วุ่นวายด้วย? วิธีที่ดีที่สุดก็คือ หากระจกบานใหม่"

สุดท้ายเธอได้ถอนหายใจออกมาเบา ๆ "ยวี่จิ้นเหวิน ดวงตาของคนเราอยู่ด้านหน้า อย่างนั้นพวกเราเองก็ควรจะมองไปด้านหน้าเหมือนกัน"