สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 171

หนานซ่งเห็นว่าซุนเย่ว์และจ้าวจิ้งยืนอยู่หน้าประตูอยู่นานและไม่เดินไปไหนเลย เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นจากนั้นเธอก็เห็นยวี่จิ้นเหวินที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากที่ไหน

เธอขมวดคิ้ว เธอจะพบเขาทุกที่ได้อย่างไรกัน?

เป็นเหมือนวิญญาณตามติดเสียจริง

เธอวางโน๊ตบุ๊คไว้ข้างกาย หนานซ่งลุกขึ้นและเดินไปที่ประตูจากนั้นเธอก็เริ่มปล่อยระเบิด "ยังไม่ไปอีก รอให้ฉันเลี้ยงข้าวพวกนายหรือไง?"

น้ำเสียงที่เยือกเย็น แสดงความไม่พอใจของเธอ

"กำลังจะไปแล้วครับ ลาก่อน ประธานหนาน"

ซุนเย่ว์ยิ้มและหัวเราะจากนั้นเขาก็ผลักจ้าวจิ้งออกไป ผ้าเช็ดตัวยังคงหล่นอยู่บริเวณหน้าประตู ยวี่จิ้นเหวินมองเห็น แววตาของเขาดูเหมือนจะลุกเป็นไฟ

เขาแอบกัดฟัน เส้นเลือดบริเวณหน้าผากนูนขึ้นอย่างชัดเจนและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "เธอหัดใช้เส้นสายตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?"

หัดใช้เส้นสาย?

หนานซ่งดูตกตะลึงเล็กน้อยและเข้าใจในทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร ในสถานการณ์เช่นนี้เป็นเรื่องง่ายมากที่จะเข้าใจผิดได้ แต่เข้าใจผิดก็เข้าใจผิดไปเถอะ เธอไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไรให้เขาฟัง

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย?"

เธอเพิกเฉยต่อเขาและหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ เธอสั่งให้บอดี้การ์ดที่อยู่ตรงหน้าประตูแจ้งให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดอีกครั้งและเธอก็ปิดประตูลง

"เดี๋ยวก่อน!"

ยวี่จิ้นเหวินยกมือขึ้นและขวางประตูไว้ จากนั้นเหลือบมองเสื้อผ้าที่ยังคงเรียบร้อยของหนานซ่งรวมทั้งเครื่องสำอางบนใบหน้าที่ยังไม่ได้เช็ดทำความสะอาด เขาจึงรู้ว่าเขาเข้าใจเธอผิดเสียแล้ว

"เมื่อกี้เป็นเรื่องร้อนใจ ความโกรธฉันพลุ่งพล่าน เธอไม่ใช่คนแบบนั้น" แววตาของยวี่จิ้นเหวินอ่อนโยนลงและเม้มริมฝีปากแน่น "คนประเภทนั้นคงไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอ"

เขากำลังอธิบายเรื่องที่เข้าใจเธอผิดไป แต่หนานซ่งไม่ได้ใส่ใจมัน

"ประธานยวี่รู้จักฉันดีขนาดนั้นเชียว?"

มุมริมฝีปากของเธอเผยรอยยิ้มเย้ยหยันและเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น "มีอะไรก็พูดมา ถ้าไม่มีก็ไปซะ ฉันจะพักผ่อน"

"มีธุระจะคุย!"

ยวี่จิ้นเหวินขวางประตูไว้อีกครั้งในขณะที่เธอกำลังจะปิด การแสดงออกที่สงบนิ่งเผยให้เห็นถึงความร้อนรน "ฉันอยากถามเธอ เกี่ยวกับเรื่องของหมอเกรซ"

หนานซ่งตอบรับ อ่อ และเอ่ยว่า "ถามว่า"

"........."

ยวี่จิ้นเหวิน "ฉันเข้าไปได้ไหม?"

หนานซ่ง "ไม่ได้"

"......."

แววตาของยวี่จิ้นเหวินจมลง เขาจึงทำได้เพียงแค่ยืนอยู่หน้าประตูและเอ่ยว่า "เธอรู้จักกับหมอเกรซ?"

หนานซ่งยังคงแสดงท่าทีนิ่งเฉย "อืม"

"สนิทมาก?"

"อืม"

"สนิทขนาดไหน?"

"........"

หนานซ่งขมวดคิ้ว "นายป่วยหรือไง?"

"ความจริง"

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ยตอบเธอ "ฉันอยากจะขอให้เธอช่วยดูสภาพการฟื้นตัวของขาฉันและอยากจะตอบแทนการช่วยชีวิตฉันเมื่อสามปีก่อน"

"ไม่ต้องหรอก"

หนานซ่งหมดความอดทนและมองไปที่ขาของเขาอย่างเฉยเมย "จากเมืองหนานมาถึงที่นี่ได้ ขาของนายก็คงเป็นปกติดีแล้วล่ะ ไม่มีปัญหาร้ายแรงอะไรหรอก ออกจากโรงแรมไปมีคลินิกอยู่ซ้ายมือ ไปเถอะ ไม่ส่งนะ"

ยวี่จิ้นเหวินยังคงยืนหยัด "เธอไม่ใช่เกรซ คำพูดเธอ ฉันไม่นับ"

เมื่อเห็นสีหน้าขุ่นเคืองของหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินก็ถามต่อในทันที "สามปีก่อน หมอเกรซลงเครื่องที่เมืองเป่ยเพื่อทำการผ่าตัดให้ฉัน ใช่เธอเป็นคนเชิญมาหรือเปล่า?"

ดวงตาสีเข้มและล้ำลึกจ้องมองหนานซ่งอย่างไม่ละสายตา แม้ว่าสีหน้าของเธอจะไม่เผยให้เห็นถึงอารมณ์ใด แต่ดวงตาของเขาสดใสและทรงพลังด้วยความคาดหวัง