สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 198

กว่าจะปลอบให้นายท่านนอนหลับได้ เมื่อออกจากโรงพยาบาล กู้เหิงก็อดไม่ได้ที่จะบ่นหนานซ่ง

“ประธานหนานคุณก็เหมือนกัน ทำไมต้องบอกเรื่องคุณกับประธานยวี่กับนายท่านด้วย ตอนนี้สภาพร่างกายนายท่านตกใจไม่ได้ ถ้าเป็นลมหมดสติไปจะทำยังไงครับ?”

หนานซ่งพูดเรียบๆ “คุณปู่ไม่เคยเจออุปสรรคมากมายอะไร ตอนหนุ่มๆ เป็นคนที่อยู่ท่ามกลางดอกไม้ เรื่องราวความรักดราม่าอะไรไม่เคยได้ยินมาก่อนเหรอ เรื่องแย่ๆ ของฉันแค่นี้มันไม่มีอะไรเลย ทำให้เขาตกใจไม่ได้หรอก”

กู้เหิงคิดรอบคอบแล้วก็ใช่จริงๆ หลังจากนายท่านได้ยินว่าหนานซ่งแต่งงานแล้วหย่าร้าง ก็แค่ตกใจในเวลาสั้นๆ จากนั้นก็ทำหน้าดุถามขึ้น——

“ยวี่จิ้นเหวินเจ้าเด็กนั่น ทำอะไรให้เธอเสียใจ? เธอกล้าๆ พูดมาเลย ปู่จะตัดสินใจให้เธอเอง!”

เฮ้อ เพราะเข้ากันไม่ได้ เป็นการปกปิดบรรพบุรุษตระกูลหนาน

หนานซ่งปกปิด หนานซานไฉให้ท้ายลูกหลานตัวเอง

สรุปแล้วผิดพันครั้งหมื่นครั้ง ก็ต้องเป็นความผิดของยวี่จิ้นเหวินเจ้าเด็กนั่น หลานสาวที่รักของเขาเป็นเด็กดีบริสุทธิ์ จะผิดได้อย่างไร?

“แต่……” หนานหลินพูด “ในเมื่อปู่รู้แล้วว่าพี่กับประธานยวี่มีความสัมพันธ์แบบนั้น ยังจะร่วมมือกับบริษัทยวี่อีกทำไม?”

หนานซ่งสีหน้าอ่อนลง “นั่นก็ต้องดูความสามารถเขา ในเมื่อเขาสามารถใช้ประโยชน์ความสัมพันธ์เพื่อใช้เส้นได้ ฉันก็จะใช้เส้นนี้ขัดขวางเขา เขาทำแบบนี้ได้ ฉันก็ทำแบบนี้ได้เหมือนกัน ใครก็ตำหนิใครไม่ได้”

……

ภายในห้องผู้ป่วย ในความมืดมิด

หนานซ่งเพิ่งไป นายท่านที่เดิมทีหลับสนิทจู่ๆ ก็ตื่นขึ้น ยืมโทรศัพท์เจ้าหน้าที่พยาบาล ค่อยๆ กดเบอร์ที่จดบนกระดาษที่ออกสีเหลืองแล้ว

ทันทีที่เชื่อมสาย หนานซานไฉก็ด่าอย่างรุนแรง “ยวี่สิงเหยียน ไอ้แก่ตายยาก แกทำอะไรกิน ไม่คิดว่าจะให้หลานชายเลวๆ ของแกที่ตาต่ำไปจนถึงสมองมารังแกหลานสาวฉันได้!หลานสาวฉันคือใคร? แกว่าหลานสาวฉันคือใคร? แน่นอนว่าหนานซ่ง แกมันไอ้งั่ง! แก่แล้วสมองเสื่อมเหรอ? สมองเสื่อมแล้วก็รีบไปโรงพยาบาลตรวจสิ! ฉันไม่สน เรื่องนี้แกต้องอธิบายให้ฉันฟัง ให้ยวี่จิ้นเหวินเจ้าหมีควายอธิบายให้ยัยซ่งฉันฟัง! แกคอยดูเถอะ อีกสองสามวันฉันจะไปเมืองเป่ย ฉันต้องคิดบัญชีกับแกให้เต็มที่แน่นอน!”

พูดจบ ก็วางสาย “ตู๊ด”

เจ้าหน้าที่พยาบาลอยู่ข้างๆ ตกใจนิ่งงันเป็นไก่ไม้

นายท่านสบายดี ทำไมจู่ๆ โกรธจัดจนผมตั้งชันได้???

โทรสายเดียวไม่พอ หนานซานไฉแค่ขยับปากไม่หายโกรธ ค่อยๆ กดอีกเบอร์หนึ่ง

ภัณฑารักษ์เหวินอายุมากแล้วนอนหลับไม่สนิท กว่าจะนอนหลับได้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ใครอ่ะ? ”

“ใครงั้นเหรอ? ฉันเอง! ทวดแกไง!”

ภัณฑารักษ์เหวินฟังออกว่าเป็นเสียงพี่น้องที่สนิท ความโกรธก็หายไปทันที ตอบรับอย่างเกียจคร้าน “ทวดฉันตายไปห้าหกปีแล้ว นี่ยืมโทรศัพท์พญายมโทรมาจากนรกเหรอ? ”

“ขายายแกสิ แกอย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ ตอนนี้ฉันโมโหมาก!” หนานซานไฉคำราม

“ฉันฟังออก”

ภัณฑารักษ์เหวินหาว “แกมีพวกหลานสาวที่รักของนายดูแลดีมากไม่ใช่เหรอ ทำไม พวกหลานสาวไม่ชอบที่แกน่ารำคาญ ไม่ต้องการแกแล้วเหรอ? ”

“ไสหัวไป! แกสิน่ารำคาญ! หลานสาวฉันกตัญญูกว่าแก! ชายชราผู้โดดเดี่ยวไม่มีหลานอย่างแก ไม่เข้าใจหรอก”

ทั้งคู่พูดไปพูดมาก็เถียงกัน

ภัณฑารักษ์เหวินทำเสียงฮึดฮัด “ฉันไม่มีหลาน แต่ฉันมีลูกศิษย์นะ ลูกศิษย์ที่แกลำบากเลี้ยงจนโต แต่ไม่กตัญญู คนเดียวที่กตัญญูแกก็ไล่ออกจากบ้าน”

ชายชราทั้งสองแทงใจดำกันและกัน

หนานซานไฉคำรามอย่างรุนแรง “คนที่ฉันอยากด่าคือลูกศิษย์คนนั้นของแก!”

“หืม แกหมายถึงจิ้นเหวินเหรอ เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”

หนานซานไฉทำเสียงฮึดฮัดอย่างหนักหน่วง “จะอะไรอีกล่ะ ฉันจะบอกแกให้ ฉันเป็นคนมีหลักการ แต่ถ้าใครมาแตะต้องหลานสาวฉัน ฉันไม่มีหลักการแล้ว!แกให้ลูกศิษย์ที่รักของแกทำตัวดีๆ หน่อย อยากให้ฉันเข้าร่วมโครงการของเขา ช่วยเขาหาเงิน ได้ แต่ต้องแบ่งเงินที่ได้รับจากโครงการนี้กับหลานสาวฉันครึ่งหนึ่ง ยัยซ่งของฉันไม่มุ่งมั่น ฉันจะช่วยเธอมุ่งมั่นเอง!”

“แกหมายถึงเสี่ยวซ่ง……”