สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 199

จากเมืองหนานถึงเมืองไป๋ เครื่องบินต้องใช้เวลาสองชั่วโมง

หนานซ่งนอนบนเครื่องระหว่างทาง ทุกคนรู้ว่าก่อนหมอเกรซจะผ่าตัดต้องเติมพลัง ไม่มีใครกล้ารบกวน

เครื่องบินลงจอดในเวลากลางคืน

หนานซ่งพาทีมแพทย์เดินออกมาจากสนามบิน ความง่วงยังไม่หาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความง่วงนอน เดินไปหาวไป เดินบนทางเดินแคบๆ อย่างเกียจคร้าน

จี้อวิ๋นรอเธอที่ทางออกตั้งนานแล้ว เห็นน้องเล็กเดินโซเซมาทางนี้ ก็ลงมือถ่ายวิดีโออย่างอดไม่ได้ ส่งไปยังกลุ่ม 【ฟ้ากว้างแผ่นดินใหญ่ น้องเล็กยิ่งใหญ่ที่สุด】

พี่สี่: 【ดูน้องหกเดิน เหมือนจ้าวซื่อในเรื่อง 《เรื่องราวความรักในชนบท》ไหม? 】

พี่เล็ก: 【ฮ่าๆๆๆๆ บอกว่าเหมือนไม่ได้ บอกได้แค่ว่าเหมือนเป๊ะ!】

พี่สาม: 【ลูกแมวป่าเพิ่งตื่น กลายเป็นลูกแมวขี้เซาแล้ว? 】

พี่สอง: 【ขำจะตายอยู่แล้ว!ฉันดูวนไปสามรอบแล้ว!】

พี่ใหญ่: 【น่ารัก】

“……”

พี่หก: 【พี่ใหญ่ ได้โปรดลบฟิลเตอร์ของพี่ทิ้งซะ!!!】

พี่สอง: 【พี่ใหญ่อาจจะอยากบอกว่าน่าขำ แต่พิมพ์ผิดก็ได้ ให้อภัยเขาสำหรับคำศัพท์ที่มีจำกัด】

พี่สาม: 【พวกพี่พอได้แล้ว ก็คือน่ารักมากโอเคไหม? น้องสี่ น้องหกถึงดินแดนนายแล้ว ดูแลเธอให้ดี】

พี่สี่: 【ไม่ต้องห่วง!รับรองว่าหลังจากเธอกลับไปจะอ้วนขึ้นอย่างน้อยกิโลครึ่ง!】

เพิ่งส่งข้อความเสร็จ หนานซ่งก็เดินมาถึงหน้าจี้อวิ๋น ยกใบหน้าเล็กขึ้น เรียกด้วยเสียงยืดยาว “พี่สี่~”

จี้อวิ๋นยื่นมือมาลูบผมเธอ ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เหนื่อยไหม? ”

หนานซ่งพยักหน้าเบาๆ “อืม”

จี้อวิ๋นยิ้มอีกครั้ง ยื่นมือมาโอบคอเธอ “ไปกันเถอะ ไปอยู่กับพี่ พี่เก็บห้องให้เธอเรียบร้อยแล้ว”

หนานซ่งให้กู้เหิงพาทีมแพทย์เตรียมเข้าโรงแรม ส่วนตัวเองเดินไปกับจี้อวิ๋น ขึ้นรถเขา แล้วถามขึ้น “ฉันไปอยู่กับพี่สะดวกไหม?”

จี้อวิ๋นปรับเบาะนั่งให้เธอ รัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ “มีอะไรไม่สะดวกล่ะ?”

หนานซ่งพูดอย่างมีความหมายโดยนัย “ฉันไม่มีอะไรไม่สะดวกหรอก หลักๆ กลัวพี่เฉิงไม่สะดวก”

ดูเธอทำหน้าเป็นสาววาย จี้อวิ๋นเคาะหน้าผากเธออย่างไม่สบอารมณ์ “เก็บความคิดอกุศลเธอไว้เลย พี่เฉิงของเธอสองสามวันนี้ไปทำงานข้างนอก ไม่อยู่บ้าน ตอนจะไปกำชับพี่ด้วยว่าให้พาเธอเที่ยวให้สนุก”

หนานซ่งพยักหน้าขอบคุณ “พี่สะใภ้สี่ของฉันดีกับฉันจัง”

“นี่เธอเรียกว่าอะไรนะ?”

จี้อวิ๋นไม่พอใจ อิจฉาแล้ว “พี่สี่อย่างฉันไม่ดีกับเธอหรือไง? ฉันเสียสละเวลาพักผ่อนมารับเธอที่สนามบินเลยนะ เธอใจร้ายมาก!”

เดิมทีหนานซ่งล้อเล่น เห็นพี่สี่โกรธจริงๆ ก็รีบเค้นยิ้ม ปลอบเขาสองสามประโยค

จี้อวิ๋นก็ไม่ได้โกรธเธอจริงๆ เช่นกัน กว่าสองพี่น้องจะได้เจอหน้ากันที สายเกินไปที่จะดีใจ รีบคุยกันอย่างรวดเร็ว

รถเข้ามาในเขตเมืองแล้ว วิวนอกหน้าต่างกลายเป็นรุ่งเรืองขึ้นมา ไฟนีออนสว่างไสวเหมือนตอนกลางวัน ตึกสูงตั้งเรียงรายเป็นระเบียบ

เมืองไป๋เป็นเมืองที่อายุน้อยมาก มีความเป็นไปได้ของความอดทน ความเท่าเทียมและความไม่จำกัด ยิ่งคนวัยรุ่นเลือกมาต่อสู้ ปักหลักที่นี่มากเท่าไร การพัฒนาของเมืองนี้ก็ยิ่งดีขึ้นเท่านั้น

หนานซ่งรู้สึกเสียดาย “คราวก่อนมาเมืองไป๋ เหมือนจะประมาณห้าหกปีก่อน คิดๆ แล้วก็แสนนานมาแล้ว”

“ใช่แล้ว แป๊บเดียวก็ห้าหกปีผ่านไป เวลาผ่านไปไวจริงๆ ”

จี้อวิ๋นเสียดายเวลา สิ่งที่หนานซ่งเสียดายกลับเป็นอย่างอื่น

“จำได้ว่าคราวนั้นฉันมากับพ่อแม่ เวลานั้นใครสักคนเป็นนักศึกษาแพทย์ เปิดเผยต่อสาธารณะ ทำเอาทุกคนตกใจ ครอบครัวของเราออกมากันหมด”

จี้อวิ๋นหัวเราะเบาๆ “ไม่ใช่นะ ครอบครัวเราไม่เคยรวมตัวกันแบบนั้นมาก่อน ให้เกียรติฉันจริงๆ ”