สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 247

ทันทีที่เห็นว่ายวี่เฟิ่งเจียวมา หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินก็ลุกขึ้นเกือบจะพร้อมกันและเอ่ยทักทาย

"คุณน้ายวี่"

หนานซ่งเรียกยวี่เฟิ่งเจียวจากนั้นเงยหน้าขึ้นมองซูรุ่ยและไป๋ลู่ยวี๋ "พวกคุณมาด้วยกันได้อย่างไร?"

ไป๋ลู่ยวี๋เอ่ย "ก็เจอกันตรงประตูสถานีตำรวจภูธรนี่แหละก็เลยมาด้วยกัน"

ยวี่เฟิ่งเจียวจับมือหนานซ่งไว้อย่างอบอุ่นพร้อมกับเอ่ย "วางใจเถอะ ฉันอยู่ จะไม่มีใครรังแกหนูได้"

ริมฝีปากของหนานซ่งกระตุกยิ้มเบาๆ

เดิมทียวี่เฟิ่งเจียวได้ยินมาว่าหนานซ่งอยู่ที่นี่ เธอจึงแทบอดใจไม่ไหวที่จะมาที่นี่ เมื่อถึงประตูสถานีตำรวจภูธรก็พบเข้ากับไป๋ลู่ยวี๋และเพื่อนของเขา ไป๋ลู่ยวี๋ยังคงประทับใจกับอดีตแม่สามีของหนานซ่ง เขาจึงก้าวเข้าไปทักทายอย่างสุภาพ

เมื่อรู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับหนานซ่งและยังรู้ว่าโจ๋เยว่ โจ๋เซวียนมีส่วนเกี่ยวข้อง ยวี่เฟิ่งเจียวกลัวว่าเธอจะพบเจอเรื่องเลวร้ายแน่นอนว่าเธอจะต้องมายืนหยัดและสนับสนุนเธอ!

เมื่อเห็นว่ายวี่เฟิ่งเจียวมา เสิ่นหลิวซูสีหน้าก็เจื่อนลงในทันใด สีหน้าของโจ๋เยว่เองก็หม่นหมองลงเช่นกัน

ผู้หญิงคนนี้จะต้องก้าวเท้าเข้ามาเกี่ยวทุกเรื่องเสียจริง

ราวกับว่ากำลังร้องขอความเป็นอธิปไตย โจ๋เยว่ก้าวไปข้างหน้าและคว้าแขนของเสิ่นหลิวซูไว้จากนั้นก็เผชิญหน้ากับยวี่เฟิ่งเจียว เธอยิ้มและเอ่ยว่า "พี่เจียว ขาพี่น่ะอาการยังไม่ค่อยสู้ดีนัก เรื่องนี้เรื่องเล็กน้อย จริงๆไม่ต้องรบกวนพี่ก็ได้นะคะ"

"เรื่องของเธอน่ะไม่ต้องพูดหรอก แต่เรื่องนี้น่ะเกี่ยวกับเสี่ยวซ่งซึ่งแปลว่าจะต้องเป็นเรื่องใหญ่ ฉันจะเพิกเฉยได้อย่างไรกัน?"

แม้ว่ายวี่เฟิ่งเจียวจะนั่งอยู่อย่างนั้น แต่ออร่ากลับอยู่รอบตัวเธอ ผู้ที่ได้เห็นต่างตกตะลึง เดิมทีห้องโถงที่มีเสียงอึกทึกครึกโครมกลับเงียบสงัดลงในเสี้ยววินาที

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวิน รวมถึงซูรุ่ยและไป๋ลู่ยวี๋

หลายคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเหมือนกับว่าพวกเขารวบรวมทหารและม้าเป็นพันๆตัว ดูมีแรงผลักดันและพละกำลังที่เอ่อล้น

สำหรับซูอินและฟู่ยวี่นั้นกลับหายไป

—

ฟู่ยวี่เห็นซูยิน เขาอดไม่ได้ที่จะพาเธอไปยังมุมห้อง สีหน้าของเขาบึ้งตึงจากนั้นเขาหยิบถั่วพิสตาชีโอออกมาจากกระเป๋า

"เธอใส่อะไรบางอย่างลงไปในถั่วพิสตาชีโอ สิ่งนั้นทำให้ฉันหัวเราะจนจะเป็นบ้าจนเกือบจะร้องไห้หาพ่อหาแม่"

ซูยินจ้องมองไปยังถั่วพิสตาชีโอที่ถูกฉีกออก "ทำไมมันถึง... อยู่ในมือคุณ?"

ฟู่ยวี่เกาจมูกอย่างรู้สึกผิด "มันออกมาจากกระเป๋าของเธอ"

เด็กในวัยนี้ดูเหมือนจะใส่ใจเรื่องความเป็นส่วนตัวมาก ไม่ชอบให้ใครมองกระเป๋าของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นไม่ต้องพูดถึงการขโมยอาหารจากกระเป๋าของเธอเลย

ฟู่ยวี่พร้อมที่จะถูกเด็กน้อยดุ คาดไม่ถึงเลยว่าซูยินเพียงแค่จ้องมองเขาด้วยแววตาว่างเปล่าจากนั้นเอ่ยถามว่า "คุณกินไปครึ่งถุงแล้วหรือเปล่า?"

"เปล่า" ฟู่ยวี่เอ่ย

"งั้นก็ดี" ซูยินโล่งใจ

ฟู่ยวี่เอ่ยอีกว่า "........ถุงนี้เหลือเพียงครึ่งเดียว ส่วนที่เหลือก่อนหน้านี้ฉันกินไปหมดแล้ว"

ซูยิน "!!!"

"พี่โชคลาภ"

ราวกับว่าซูยินเจ็บปวดอย่างหนัก เธอยื่นมือออกไปสัมผัสหน้าผากของเขา "สมองของพี่ ตอนเด็กๆนี่ถูกยัดขี้เถ้าเข้าไปหรือเปล่า?"

ฟู่ยวี่ "?"