สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 283

เมื่อเก็บโทรศัพท์ หนานซ่งก็รู้สึกดี

ทุกครั้งหลังจากที่ได้คุยกับพี่ใหญ่ เธอรู้สึกมีความสุขและผ่อนคลายมาก ราวกับว่าต่อให้เกิดเรื่องใหญ่อะไรก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกังวลเพราะมีเขาอยู่ด้วย

แค่เพียงพี่ใหญ่นั้นค่อนข้างยุ่ง ทั้งยังมีสาเหตุเรื่องของตัวตนของเขา เขาจึงไม่อาจไปต่างประเทศได้ตามต้องการ ดูเหมือนว่าเธอคงจะได้บินไปประเทศYแล้ว ไปปลอบใจคนโสดมีระดับเสียหน่อย

แล้วเขายังพูดอีกว่า 'ซื้อเกาะไว้ให้เธอแล้ว เธอไม่มาดูหน่อยล่ะ?'

เห็นได้ชัดเลยว่าคิดถึงเธอแล้ว

ผู้ชายปากแข็ง

มุมปากของหนานซ่งเผยรอยยิ้มเบาๆ จากนั้นฟู่ยวี่ก็แซวเธอ

"เกิดเรื่องอะไรดีๆเหรอ ยิ้มมีความสุขเชียว?"

ฟู่ยวี่เลิกคิ้ว "พูดมาเลย ให้ทุกคนได้มีความสุขไปด้วย"

เขาก้าวเท้าเข้ามาและนั่งลงด้านข้างหนานซ่ง หนานซ่งผลักเขา ในขณะเดียวกันลั่วโยวเองก็ดึงฟู่ยวี่ไว้ "ใช่ที่ที่นายจะนั่งไหม?"

จากนั้นเนื่องจากความช่วยเหลือของหนานซ่ง ลั่วโยวก็ได้นั่งลงอย่างเกียจคร้าน

ฟู่ยวี่...ทำได้เพียงแค่ยืน

เขาส่งเสียงฮึอย่างไม่พอใจ

"ให้ฉันเดานะ"

ลั่วโยวกระพริบตาคู่สวยและมองไปที่หนานซ่ง "ไอ้ยวี่จะกลายเป็นปลาหมอสีหัวโล้นใช่ไหม? แค่คิดก็น่ารักแล้วก็ตลกแล้ว ฮ่าๆๆ"

หนานซ่งกระตุกมุมปาก "ปลาหมอสีหัวโล้น?"

"ใช่ไง ฉันกับฟู่ยวี่ตั้งฉายาใหม่ให้ไอ้ยวี่เลย ไม่เลวใช่ไหม?"

สีหน้าของลั่วโยวดูชื่นชมและยกยอตนเอง

หนานซ่งครุ่นคิดเกี่ยวกับฉายาปลาหมอสีหัวโล้น เธอนึกถึงหน้าผากที่กว้างของยวี่จิ้นเหวิน จริงๆแล้วมันก็เหมาะสมมาก เธอพยักหน้า "เยี่ยมยอด"

ฟู่ยวี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา จากนั้นเขาก็เอนหลังพิงผนังอย่างเกียจคร้าน

"ไอ้ยวี่ตื่นขึ้นมาตามหาเธอไปทั่ว เธออยากเจอเขาหรือเปล่า?"

หนานซ่งคิดแล้วว่าใกล้ถึงเวลาที่เขาจะตื่นแล้ว เธอมั่นใจในทักษะทางการแพทย์ของเธอ เธอผ่าตัดด้วยมือของเธอเอง เธอรู้ถึงสถานการณ์อาการของยวี่จิ้นเหวินดีและไม่แปลกใจ

เธอลูบลำคอที่เจ็บของเธอและสูดลมหายใจเข้า

"เอาสิ ฉันต้องคุยกับเขาเกี่ยวกับข้อควรระวังหลังการผ่าตัด"

หนานซ่งลุกขึ้น เธอสัมผัสแขนลั่วโยวเบาๆและตรงไปยังห้องพักผู้ป่วย

ลั่วโยวนั่งยกเท้าขวาวางไว้บนหัวเข่าซ้าย ท่านั่งที่ยิ่งใหญ่ เธอมองแผ่นหลังที่เพรียวบางของหนานซ่งจากนั้นเธอถอนหายใจ "ลำบากเสี่ยวซ่งของฉันเสียจริง"

ฟู่ยวี่ยืนจนเหนื่อย เขาเดินมาและนั่งไขว่ห้างบนที่นั่งของหนานซ่งเมื่อครู่

"สิ่งนี้เรียกว่า คนมีความสามารถก็ต้องเหนื่อยมากหน่อย เหมือนกับอัจฉริยะอย่างเราที่เหนื่อยมากไง"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทอดถอนใจราวกับว่าเป็นความจริง

"พวกเรา? อัจฉริยะ?"

ลั่วโยวยื่นมือออกไปแตะหน้าผากของฟู่ยวี่ "พี่น้อง นายไม่ได้ป่วยใช่ไหม?"

"เธอน่ะสิป่วย!"

ฟู่ยวี่ตอบกลับ เขาจ้องไปที่ร่างสูงที่มาจากมุมห้อง ใบหน้ามืดมน ดวงตาของเขาราวกับลูกศรพิษ "แกด่าใคร?"

เมื่อเฉวียนเยี่ยเชียนมา เขาก็จิกกัดฟู่ยวี่

น้ำเสียงของเขาไม่ค่อยดีนัก ฟู่ยวี่แสดงความอ่อนแอต่อคู่ต่อสู้อย่างไม่เต็มใจ

"ฉันถกเถียงสู้รบกับสหายสนิท ฉันยังต้องให้คุณชายเฉวียนยินยอมด้วยหรือ?"

"ต้องสิ"

เฉวียนเยี่ยเชียนตอบโดยไม่คิด

ฟู่ยวี่หัวเราะอย่างขุ่นเคือง "เฮอะๆ ทำไม? คุณเกี่ยวข้องอะไรกับลั่วโยว?"

"ฉันเป็นผู้ชายของเธอไง"

เฉวียนเยี่ยเชียนเดินมาข้างกายลั่วโยว มือล้วงกระเป๋ากางเกงและจ้องมองฟู่ยวี่

"ถ้าไม่อยากเจอดี รีบไสหัวไป"

ฟู่ยวี่พูดในใจ : นายให้ฉันไปแล้วฉันก็ไป ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็ดูไม่มีศักดิ์ศรีน่ะสิ

เขายังนั่งอยู่อย่างนั้นและจ้องมองลั่วโยว "พวกเธอกำลังมีความรักกันงั้นเหรอ?"

ลั่วโยวส่ายหน้า "เปล่านี่"

จากนั้นเขามองไปที่เฉวียนเยี่ยเชียนอย่างไม่มั่นใจนัก "มีหรือเปล่า?"

เฉวียนเยี่ยเชียน “มี!”

ลั่วโยว "........"

พวกเขากำลังเดทกันอยู่เหรอ? ทำไมเธอไม่รู้เลย?

“นี่ฉันไม่ทันข่าวอะไรไปหรือเปล่า?”