สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 376

ประชุมกรรมการบริษัทจบไป หนานซ่งพากลุ่มผู้ช่วยไปที่ห้องทำงานท่านประธาน

เมื่อก้าวเท้าเข้าห้องทำงาน หนานซ่งหยุดอยู่ที่ประตู

เธอไม่เคยมาห้องทำงานของยวี่จิ้นเหวิน และก็ไม่รู้ว่าเป็นแบบไหน น่าจะคล้าย ๆ กับห้องหนังสือของเขา น่าจะสไตล์ดำขาวเทาของโลหะ

แต่ห้องทำงานด้านหน้า เป็นแบบโบราณจีนดั้งเดิม ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะหรือเก้าอี้ไม้มะฮอกกานี หรือภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนัง เกือบจะเหมือนกับห้องทำงานที่บริษัทตระกูลหนาน

ไม่เพียงจัดเตรียมตู้เก็บไวน์ ยังเตรียมรองเท้าแตะไว้ด้วย

หนานซ่งหันหน้าไปมองเหอจ้าว “ผู้ช่วยเหอ คุณช่วยฉันจัดแต่งเหรอ?”

เหอจ้าวมือกุมไว้ด้านหน้า หยักหน้าเล็กน้อย “ครับ เวลามีจำกัด ให้คนเข้ามาติดวอลล์เปเปอร์ ใช้วัสดุที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมทั้งหมด โต๊ะเก้าอี้ไม้มะฮอกกานีและโต๊ะน้ำชาผมซื้อจากตลาดเฟอร์นิเจอร์ สำหรับภาพวาดตัวอักษรบนผนัง ผมขอให้นายท่านเขียนด้วยลายมือ และขอภาพวาดจากภัณฑารักษ์มาภาพหนึ่ง ภาพวาดหมึกดำสองที่อยู่ถัดไปเป็นผลงานของผม ใช้เพื่อเติมเต็มช่องว่าง ถ้าหากประธานหนานไม่ชอบ ผมจะให้คนมาเอาออกครับ”

“นายวาดเหรอ?”

หนานซ่งเดินเข้าไป ถอดรองเท้าส้นสูงออก เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ มือล้วงกระเป๋า ขยับเข้าไปดูภาพวาดนั้นใกล้ ๆ

เหอจ้าวหันหน้ากลับมาส่งสายตา ให้ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่อย่ายืนบื้ออยู่ จัดแจงของที่ควรจัด ตัวเองเดินเข้าไปใกล้หนานซ่งด้วยก้าวเล็ก ๆ ราวกับหัวหน้าขันที

“ใช่ครับ หลังจากที่ผมติดตามประธานยวี่ ตั้งใจลงเรียนวาดภาพขัดเกลาอารมณ์และความคิดอยู่หลายปี ไม่งั้นเวลาประธานยวี่เห็นภาพวาดแล้วให้ผมแสดงความคิดเห็น ผมพูดไม่ได้ว่าทำไม”

เหอจ้าวกุมมือ ยิ้มหรี่ตา เห็นหนานซ่งจ้องมองภาพอยู่นานไม่ยอมพูด ก็รู้สึกเป็นกังวลนิดหน่อย

“ภาพของผมวางอยู่ต่อหน้าคุณ ต้องเป็นระดับนักเรียนประถมแน่นอน อย่าดูให้เสียสายตาคุณเลยครับ หันหน้ากลับมาดูอันที่ดีกว่า ผมจะเอามันลงมาครับ”

“ไม่ต้องหรอก แขวนไว้เถอะ”

ในที่สุดหนานซ่งก็พูดขึ้น มองไปที่เหอจ้าว “ผู้ช่วยจ้าว คุณเป็นคนมีพรสวรรค์จริง ๆ นะ”

เหอจ้าว: “???”

นี่คือคำชมหรือคำด่า?

แน่นอนว่าหนานซ่งกำลังชมเขา

ถึงว่ายวี่จิ้นเหวินนิสัยเสียขนาดนั้นยังจ้างเหอจ้าวได้หลายปีขนาดนี้ แค่การดูแลเอาใจใส่ระดับนี้ ก็คือแบบอย่างของผู้ช่วยแล้ว

หนานซ่งถือโทรศัพท์ถ่ายรูปภาพวาดของเหอจ้าวสองสามภาพ ส่งไปให้กู้เหิง

【เหอจ้าวเป็นคนวาด สุดยอดไหม?】

กู้เหิงกำลังประชุมกับผู้จัดการแผนกอยู่ ได้รับข้อความจากหนานซ่ง ปฏิกิริยาตอบสนองแรกก็คือ “สุดยอดกับผี”

แต่ยังไงตอนนี้เขาก็คือรองประธาน ต้องรักษาภาพพจน์ให้เหมาะสม

เขาจึงตอบกลับหนานซ่งด้วยอิโมติคอนที่ถือผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา “ฟังแต่เสียงหัวเราะของคนใหม่ ไม่สนคนเก่าที่ร้องไห้”

ประธานหนานมีรักใหม่ เขาไม่เป็นที่โปรดปรานแล้ว เศร้าใจ

—

เหอจ้าวออกไปจัดแจงงาน หลู่เหิงจัดการรายละเอียดของโครงการใน PPT อยู่ด้านข้าง

หนานซ่งโบกมือ เรียกยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่มาด้านหน้า

“ใส่ชุดสูทแล้วหล่อมาก ดูเป็นผู้เป็นคน”

ยวี่เจียหางลูบหัวเผยรอยยิ้มเก้กังออกมา ยวี่เจ๋ออวี่กลับสีหน้าตื่นเต้น “พี่หนาน ตอนที่คุณปู่กลับมาบอกพวกเราว่าต่อไปพวกเราสามารถติดตามเรียนรู้กับพี่ได้ พวกเราดีใจแทบแย่!”

เขานั่งยองตรงหน้าหนานซ่ง เหมือนกับคนขี้โม้ พึมพำพึมพำ “เมื่อก่อนพวกผมอยากติดตามพี่ใหญ่ แต่เขาไม่ชอบที่พวกเราโง่ ชอบดุพวกเรา พวกเราก็ไม่กล้าเรียนกับเขาแล้ว”

หนานซ่งลูบหัวเขา ยิ้มแล้วพูด “พี่อาจจะดุกว่าพี่ใหญ่ของนายเยอะ”

“?”

ยวี่เจ๋ออวี่อึ้งอยู่พักหนึ่ง แล้วพูดติด ๆ ขัด ๆ “ไม่ ไม่ใช่หรอกนะ...”

เขาลุกขึ้นยืนเงียบ ๆ ไม่กล้าแสดงออกอีก แล้วยืนตัวตรง

หนานซ่งถามพวกเขา “เคยโดนตีไหม?”

“...”

ช่วงบ่าย หนานซ่งพาเด็กสองคนไปดูโครงการสำคัญของบริษัทยวี่จิวเวลรี่ที่ทำมาตลอดหลายปี ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่ฟังอย่างจริงจังมาก

โตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาทำความเข้าใจประวัติของบริษัทยวี่กรุ๊ป แล้วก็ได้เข้าใจความยากลำบากของรุ่นพ่อแม่ที่สร้างธุรกิจอย่างยากลำบาก ประสบปัญหาเป็นร้อยเป็นพัน

หนานซ่งให้สมุดบันทึกกับพวกเขาคนละเล่ม และจัดการเขียน ให้พวกเขาเขียนสรุปงานแต่ละวัน

“ฉันไม่มีเงื่อนไขจำนวนอักษร ไม่มีเงื่อนไขรูปแบบ แต่ฉันอยากเขียนทุกคำมาจากใจจริง ห้ามทำลวก ๆ ห้ามทำขอไปที เข้าใจไหม?

ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่ถือสมุดบันทึก พยักหน้าอย่างแรง

หนานซ่งที่อยู่ตรงหน้าละทิ้งความรักความอ่อนโยนในเวลาปกติ เหมือนกับผู้ชายที่เข้มงวด แต่พวกเขาไม่ใช่เด็กหัวเกรียนอายุสิบสามสิบสี่แล้ว พวกเขารู้ว่าหนานซ่งกำลัง “สอน” พวกเขาอยู่จริง ๆ

พวกเขาจะไม่เรียนอย่างจริงจังได้ยังไง?

หลังจากเลิกงาน หนานซ่งออกจากบริษัทพร้อมกับยวี่เจียหาง และยวี่เจ๋ออวี่ ไปที่

มาเยี่ยมนายหญิงยวี่ ถูกคุณนายยวี่ทั้งสองท่านดึงมาคุยด้วยไม่น้อย

คุณนายยวี่สองพูด “เสี่ยวซ่ง หนูไม่ต้องไว้หน้าพวกเรา ให้เด็กสองคนนั่นช่วยทำงานถือกระเป๋าได้หมด ฝึกพวกเขาอย่างหนัก ให้พวกเขารู้จักลำบาก!”

“ใช่ พวกเราเป็นแม่ ตัดใจลงมือไม่ได้ ทำได้เพียงส่งให้หนูแล้ว ขัดเกลานิสัยพวกเขา ขัดให้เป็นก้อนกรวดยิ่งดี”

คุณนายยวี่สามพูดเสริมอยู่ด้านข้าง แถมยังบอกจุดอ่อนของยวี่เจ๋ออวี่กับหนานซ่งเยอะแยะ ควักไส้ลูกชายตัวเองจนหมดเปลือก

ยวี่ฟานยินแอบไว้อาลัยให้น้องชายทั้งสอง เจอแม่แท้ ๆ แบบนี้ เป็นพรจากชาติที่แล้วจริง ๆ

หนานซ่งเข้าห้องหนังสือไปคุยกับนายท่านยวี่ถึงเหตุการณ์วันนี้

นายท่านยวี่ยิ้มหรี่ตาแล้วพูด “ฉันรู้แล้ว ได้ยินว่า ‘ความสามารถล้ำเลิศมาก’ สยบกลุ่มผู้เฒ่าพวกนั้นได้อยู่หมัด นี่ถูกต้องแล้ว ต้องให้พวกเขาเห็นเสียบ้าง”

พูดถึงการจัดการของโครงการต่อไป แล้วออกมาจากห้องหนังสือ จากนั้นก็ไปที่สวนของยวี่เฟิ่งเจียว

แต่คิดไม่ถึง เมื่อเข้าไปในสวน ก็เห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยใต้ต้นไม้

เธอหรี่ตามอง “อาจารย์?!”