สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 377

สำหรับเรื่องของอาจารย์ติงเหมาและคุณน้ายวี่ หนานซ่งพอได้ยินมาอยู่บ้าง

แต่นึกไม่ถึงว่า อาจารย์ติงลงจากภูเขาแล้ว!!!

ติงเหมากำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ในสวนเป็นเพื่อนยวี่เฟิ่งเจียว เจรจาเรื่องที่เมื่อไร่จะกลับเหมยซู

ขาของยวี่เฟิ่งเจียวอยู่รักษาที่เหมยซูจะสะดวกกว่า สภาพแวดล้อมที่นั่นยังเอื้อต่อการฟื้นตัวของเธอ เพียงแต่ยวี่เฟิ่งเจียวไม่วางใจหนานซ่งด้านนี้ อยากจะรอดูสถานการณ์ก่อนค่อยไป

ติงเหมาเห็นหนานซ่ง แล้วก็ยิ้ม “เสี่ยวซ่งซ่ง รอคอยการมาของเธออยู่”

“อาจารย์ หนูมาไม่ประหลาดเท่าไหร่ แต่อาจารย์มานี่นี่สิถึงจะแปลก”

หนานซ่งทักทายยวี่เฟิ่งเจียว เข้าไปจับมือของเธอ แล้วมองติงเหมา “ไหนอาจารย์บอกว่าจะไม่ลงจากเขาตลอดชีวิต ตายก็จะตายบนภูเขาไม่ใช่เหรอ? นี่ลงจากภูเขาเพราะความรักเหรอ?”

“ใช่”

ติงเหมาหน้าหนามาก ไม่มีความเขินอายสักนิด “ทำไม สุดยอดไหมล่ะ?”

“นักบวชสึกแล้ว แน่นอนว่าสุดยอด”

หนานซ่งพูดหยอกล้อเขา แล้วยื่นกำปั้นออกไปชนกับกำปั้นของติงเหมา เมื่อตอนเด็กที่อยู่ที่เหมยซู เป็นติงเหมาที่พาเธอและพี่รุ่ยวิ่งเล่นรอบภูเขา

เธอคิดว่าอาจารย์จะโสดไปตลอดชีวิตแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะมีพรหมลิขิตกับคุณน้ายวี่แบบนี้

เห็นได้ว่าฟ้าเป็นคนลิขิตไว้

หนานซ่งหยิบผ้าโปร่งบางที่ปักใหม่ออกมาห่มขาของยวี่เฟิ่งเจียว แล้วพูดขึ้น “หนูไม่มีเวลาปัก ผ้าบางผืนนี้เป็นฝีมือการปักผ้าแม่บ้านของตระกูลของหนู เธอสอนหนูเย็บปักถักร้อย”

ยวี่เฟิ่งเจียวกับน้าเว่ยลูบการปักบนผ้า รีบพูดชม “ฝีมือดีมาก ขอบคุณเธอแทนน้าด้วยนะ”

“ขอบคุณแล้วค่ะ”

หนานซ่งยิ้มอ่อน ๆ “คุณน้ายวี่คะ คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วงหนู ไปเหมยซูกับอาจารย์เถอะค่ะ การรักษาขาสำคัญกว่า ตระกูลยวี่ด้านนี้ มีหนูช่วยดูคุณน้าอยู่ ไม่มีทางเกิดปัญหาแน่นอน”

ยวี่เฟิ่งเจียวน้ำตาคลอ กอดหนานซ่ง พูดอะไรไม่ออก

หลังจากที่ลูกชายเสียชีวิต ติงเหมากับหนานซ่งคือความสบายใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ

โชคดีที่ยังมีพวกเขา ให้เธอมีความหวังและความกล้าที่จะมีชีวตอยู่ต่อไปนี้

—

เมื่อออกจากคฤหาสน์ตระกูลยวี่ หนานซ่งไปที่พิพิธภัณฑ์จิงเหวิน ด้วยปิ่นปักผมที่หักสองท่อน

ใต้แสงไฟ หนานซานไฉใส่แว่นอ่านหนังสือ มองดูปิ่นปักผมที่หักสองท่อน เทียบเคียงอย่างละเอียด

หนานซ่งขยับเข้าไปใกล้ “คุณปู่คะ เป็นยังไงบ้างคะ ซ่อมได้ไหม?”

“ทำไม ดูถูกฝีมือของปู่เหรอ?”

หนานซานไฉกล้ามเนื้อบนใบหน้าปูดขึ้น พึมพำเสียงเบา

“ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อฝีมือคุณปู่ เพียงแต่ปิ่นนี้หักแบบแปลก ๆ”

หนานซ่งพูด “ตามหลักการ ไม้หักเป็นสองท่อนควรจะมีเสี้ยนหนามบ้าง แต่ปิ่นอันนี้กลับไม่มี หักจนดูตั้งใจเกินไป”

หนานซานไฉถามเธอ “ปิ่นไม้อันนี้ ประมูลมาจากไหน?”

“ประมูล? หนูไม่ได้ประมูลมาค่ะ”

หนานซ่งจ้องมองปิ่นปักผม “ตอนที่หนูกับโยวโยวออกไปเที่ยว ร้านค้าแผงลอยมีขาย ตอนนั้นเพื่อสะดวกในการรวบมัดผม รู้สึกว่าไม้เนื้อดี น่าจะเป็นไม้เก่าแก่ที่มีอายุ”

แผงลอยก็สามารถเก็บไม้โบราณพันปีได้ เธอคือเป็นผู้ถูกรางวัลเหรอ?

ขณะที่หนานซานไฉพูด ก็ไม่ได้หยุดการกระทำได้

“พันปี? อลังการขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

หนานซ่งตกตะลึงครู่หนึ่ง “งั้นก็แสดงว่ามีค่ามาก?”

เธอรู้สึกละอายใจต่อเจ้าของปิ่นในทันที

“วัตถุโบราณพวกนี้ ก็แค่ได้เปรียบด้านอายุ ในสายตาของคนที่ชอบมันมีค่ามาก คนที่ไม่รู้จักก็คิดแค่ว่ามันคือปิ่นไม้ธรรมดา ๆ เท่านั้น”

หนานซานไฉพูด “มีค่าไหม ก็ต้องว่าชอบหรือเปล่า”

หนานซ่งพูดอย่างจริงจัง “และก็มีแต่คนโลภแบบหนู เดิมทีอาจจะรู้สึกว่าธรรมดา เมื่อรู้ว่ามีมูลค่าก็ชอบขึ้นมาทันที!”

เธอพูดพึมพำ “รู้ว่ามีค่า ก็ไม่ให้ยวี่จิ้นเหวินแล้ว...”

หนานซานไฉได้ฟังถึงตรงนี้ ก็ถามขึ้น “เลือดที่ติดบนปิ่นอันนี้ เป็นเลือดของเขา?”

การสนทนาเคร่งเครียดในทันที