สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 397

หนานซ่งรีบลุกขึ้นมาจากเตียง ตื่นเต้นจนขาเป็นตะคริว

"โอ๊ย……"

เธอเจ็บจนหน้าบึ้ง จากนั้นก็กดดูเวยป๋อนั้นอีกครั้ง รูปโปรไฟล์เป็นรูปการ์ตูนหญิง ชื่อเวยป๋อชื่อว่า "เด็กผู้หญิงสวยที่อายุสิบแปดตลอดชาติ"

ชื่อที่หน้าไม่อายขนาดนี้ เหมือนสไตล์ของคุณแม่มาก!

คนก็แบบนี้แหละ ถ้าในใจฝังลึกแล้ว ก็จะควบคุมตัวเองไม่อยู่

หนานซ่งตัวสั่น แล้วขนลุกทั้งตัว

เธอกระโดดลงจากเตียง แล้วอุ้มโน้ตบุ๊กมา เริ่มตรวจเช็กไอดีของแฟนคลับคุณแม่ นิ้วเคาะแป้นพิมพ์ไปมา กลับแฮกไม่ได้!

ฝ่ายตรงข้ามตั้งรักษาความปลอดภัยหลายชั้น เจาะไม่เข้าเลย

ดวงตาหนานซ่งเริ่มแดง จึงรีบโทรหาไป๋ลู่ยวี๋ "พี่เล็ก พี่เคยบอกฉันใช่ไหมว่าในเวยป๋อมีแฟนคลับคุณแม่คนหนึ่ง?"

"ใช่ ทำไมเหรอ?"

ไป๋ลู่ยวี๋เอ่ย "ฉันจะบอกเธอ ตอนนี้ฉันกำลังแจกตั๋วหนังในพนักงานในซุ่ยอวินบาร์ ให้พวกเขาไปสนับสนุนเธอที่โรงหนัง เป็นไง ฉันใจกว้างไหม?"

"นายอย่าเพิ่งสนใจเรื่องพวกนั้น! รีบช่วยฉันเช็กไอดีเวยป๋อนี้ก่อน!"

ฟังน้ำเสียงที่ร้อนใจของหนานซ่งออก ไป๋ลู่ยวี๋จึงงง "ทำไมเหรอ? แฟนคลับคุณแม่คนนั้นด่าเธอเหรอ? เลิกชอบแล้วซ้ำเติม? เขาก็ตำหนิเธอเยอะเหมือนกัน”

สำหรับคอมเมนท์ใต้เวยป๋อของหนานซ่ง ไป๋ลู่ยวี๋สนใจมากกว่าตัวเธอเองอีก แล้วเขาก็เห็นแฟนคลับคุณแม่หลายครั้งแล้วด้วย

จำได้ว่าตอนนั้นที่หนานซ่งพนันกับคุณปู่หนานแล้วแพ้ เลยอัดวิดีโอล้างจาน

เขาก็แอบหัวเราะ แล้วคอมเมนท์ว่า "ไม่คิดเลยว่าเธอก็จะมีวันนี้ แค่ดูก็รู้ว่าเป็นมือใหม่หัดล้างจาน ยัยขี้เกียจ"

"เด็กผู้หญิงสวยที่อายุสิบแปดตลอดชาติ"ตอบเขา "นายไม่ขี้เกียจ? (มองบน) จอมขี้เกียจอย่ารังเกียจยัยขี้เกียจเลย"

ตอนนั้นเขารู้สึกแล้วว่าเด็กผู้หญิงคนนี้พูดเหมือนแม่พวกเขามาก หรือว่าคำพูดของคุณแม่ทุกคนจะเหมือนกัน

ไป๋ลู่ยวี๋ออกจากลิฟต์ เดินไปที่ห้อง แล้วเอ่ยว่า "เธอขี้เกียจจริงๆ ก็แค่ที่อยู่ไอดี ตัวเองเช็กไม่ได้เหรอ? ยังต้องให้ฉันช่วยอีก?"

"หยุดพูดมาก นายรีบหน่อย! เขาตั้งรักษาความปลอดภัยไว้ ฉันเจาะไม่ได้"

พอไป๋ลู่ยวี๋ได้ยิน จึงเบิกตาโต "อะไรนะ???"

ตอนนี้ยังมีไอดีที่เธอแฮกไม่ได้อีกเหรอ?

"เธออย่าใจร้อน ฉันจะมาเดี๋ยวนี้!"

พอไป๋ลู่ยวี๋เข้าไปในห้อง สลัดท่าทางเสเพลทิ้ง วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ เปิดโน้ตบุ๊ก แล้วเริ่มลงมือ

……

บนเกาะ กลุ่มยวี่จิ้นเหวินกำลังทานมื้อเย็นกันอยู่

มื้อเย็นวันนี้ค่อนข้างดึก เพราะใครบางคนทำอาหารครั้งแรก แล้วล้มเหลว

จากนั้นจึงต้องเอากลับไปทำใหม่

บนโต๊ะมีปลาตัวใหญ่วางอยู่ ลั่วอินคีบไปในถ้วย ยวี่จิ้นเหวินเม้มปาก แล้วสังเกตปฏิกิริยาของเธออย่างหวั่นเกร็ง

"เป็นยังไงบ้างครับ เผ็ดไหมครับ?" เขาเอ่ยถามเสียงเบา

ลั่วอินพยักหน้า "เผ็ด แต่ครั้งนี้รสชาติกำลังดี จัดจ้านมาก"

มู่โจวกินอย่างเอร็ดอร่อย แล้วชูนิ้วโป้ง "อร่อยมาก! รอทำเยอะๆ ก็ทำให้เจ้าหนานตกงานได้แล้ว"

ลั่วอินพยักหน้า "น้าสนับสนุนเรา สนับสนุนมาก!"

หนานหนิงซงใบหน้าไร้ความรู้สึก "ยังเร็วไป ไว้ฝึกไปอีกสักสิบปีค่อยว่ากัน"

ยวี่จิ้นเหวินได้รับกำลังใจ จึงยิ้ม "ผมจะตั้งใจเรียนกับคุณอาครับ"

พอเรียนทำเป็นแล้ว จะได้ทำให้เสี่ยวซ่งกิน

ขณะที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย อยู่ๆโทรศัพท์ก็ส่งเสียงแจ้งเตือน เหมือนเสียงเตือนภัย ทั้งสี่คนจึงเงยหน้าขึ้น

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว "มีคนจะแฮกคุณน้าลั่ว?"

ลั่วอินเดินไปหยิบโทรศัพท์ กดๆหน้าจอ คิ้วที่ขมวดแน่นจึงคลายออก

"ไม่เป็นไร เป็นเจ้าห้ากับเจ้าหก เด็กดื้อสองคนนั้น กำลังตรวจสอบน้าอยู่"

"เสี่ยวซ่งเหรอครับ?" ดวงตายวี่จิ้นเหวินเบิกโต

สีหน้าหนานหนิงซงเข้มงวด "โป๊ะแตกเหรอ?"

"ไม่ได้โป๊ะแตก ความสามารถแค่นั้นของพวกเขา แฮกที่อยู่ฉันไม่ได้หรอก"