สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 398

งานตรุษจีนปีนี้ดูเหมือนจะมาถึงเร็วมาก

ยุ่งวุ่นวายไปมา ก็จะผ่านไปอีกปีแล้ว

ประเพณีของปีที่แล้ว คืนส่งท้ายปีเก่าพวกพี่ ๆ จะฉลองที่บ้านตัวเอง วันที่สองของวันตรุษจีนถึงจะมารวมตัวกันที่สวนกุหลาบ

หนานซ่งวิ่งไปมาเมืองเป่ยและเมืองหนานทั้งสองฝั่งมาโดยตลอด คนตระกูลยวี่เชิญเธอให้มาฉลองวันตรุษจีนที่ตระกูลยวี่ ไม่ต้องกลับไปเมืองหนานให้วุ่นวายแล้ว

แต่หนานซ่งปฏิเสธว่าจะกลับเมืองหนาน พาหนานซานไฉและเหยียนยวนกลับสวนกุหลาบ

อาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่าหนานซ่งใส่ผ้ากันเปื้อน ลงมือทำอาหารมื้อใหญ่ด้วยตนเอง

เนื้อเห็ดเป็ดไก่มีครบหมด

เหยียนยวนชอบอาหารจีนมาก กินจนตาเป็นประกาย

แถมนี่เป็นครั้งแรกที่ได้กินอาหารที่หนานซ่งทำ และก็เพิ่งรู้ว่าเธอทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้

หนานซ่งยกจานออกมาจากห้องอาหาร

วันตรุษจีนต้องแต่งตัวให้เป็นสิริมงคลหน่อย วันนี้เธอสวมชุดฮั่นฝุสีแดง ผมยาวรวบขึ้นใช้ปิ่นปักผมปักอยู่ด้านบน ดูเหมือนกับหญิงสาวที่ออกมาจากภาพวาดโบราณ

“ร้อนจนเหงื่อออกเต็มหัว”

หนานซ่งเพิ่งพูดประโยคนี้จบ เหยียนยวนก็ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้

เป็นผ้าไหมสีน้ำเงินผืนหนึ่ง

หนานซ่งถึงกับตะลึง “พี่เหยียน พี่พกผ้าเช็ดหน้าติดตัวตลอดเวลาเลยเหรอ?”

เธอไม่ได้เอามาเช็ดเหงื่อ แต่กลับเปิดผ้าเช็ดหน้านั้นออก แล้วมองดูลายปักบนผ้า รู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก

“ลายปักบนนี้ เป็นภาษาแมนจู?”

เหยียนยวนตอบรับเสียงเบา “เป็นชื่อของฉัน แม่ของฉันเป็นคนปัก”

“ฝีมือการปักดีมาก”

หนานซงลูบเส้นด้ายด้านบนอย่างละเอียด พ่อบ้านจ้าวขยับเข้ามาใกล้ ๆ แล้วก็มองดู “ใช่ครับ ไม่เลวเลย นี่เป็นการปักผ้าแบบมณฑลเสฉวน”

“ใช่ครับ” เหยียนยวนพูด “คุณแม่เรียนรู้จากคุณยายท่านหนึ่ง บรรพบุรุษของคุณยายท่านนั้นเรียนการปักผ้าแบบเสฉวน”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้”

หนานซ่งยิ้ม แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าคืนให้เขา “ของดีขนาดนี้ ใช้เช็ดเหงื่อก็เสียดายแย่ พี่เหยียน พี่เก็บไว้ให้ดี”

เธอดึงกระดาษทิชชูออกมาเช็ดเหงื่อ “พวกพี่กินกันก่อน ยังเหลือน้ำซุปอีกอย่างหนึ่ง ก็จะเสร็จแล้ว”

เหยียนยวนมองดูแผ่นหลังของเธอที่เข้าห้องครัวไปอีก เขากำผ้าไว้ในมือ ดวงตาสีเทาอ่อนมีความผิดหวังแวบผ่านไป

เมื่อกี้ลืมพูดไป ว่าผ้านี้เขายังไม่เคยใช้

หนานซานไฉจิบเหล้าขาว ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เสี่ยวเหยียน นายอาจจะไม่รู้ ว่าอยู่ที่ประเทศจีน ผู้ชายยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ติดตัวให้หญิงสาวตามใจชอบไม่ได้”

เหยียนยวนสงสัย “ทำไมไม่ได้ครับ?”

“เพราะผ้าเช็ดหน้าถือเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักอย่างหนึ่ง”

หนานซานไฉพูด “นายมอบออกไป ถ้าเธอรับ แล้วเก็บไว้ แสดงว่าสนใจในตัวนาย ผู้หญิงมอบให้ผู้ชายก็เช่นกัน”

เหยียนยวนดวงตาเป็นประกาย “ห๊ะ! เป็นแบบนี้เหรอครับ?”

“ไม่ต้องคิดเยอะ”

ลั่วจวินหังหมุนวนแก้วไวน์แดงในมือ มองไปทางเหยียนยวน “ในสมองของเธอไม่ได้มีรอยหยักขนาดนั้น เธอก็แค่รังเกียจที่นายสกปรก”

เหยียนยวน “...”

เขาสกปรกเหรอ?

อาหารค่ำวันส่งท้ายปีเต็มโต๊ะไปหมด หนานซ่งทำอาหารเยอะ แต่กินน้อย

คิดถึงญาติพี่น้องทุกเทศกาล

คนในครอบครัวร่างกายยิ่งอ่อนแอ ยิ่งทำให้เธอนึกถึงวันที่พ่อแม่อยู่บ้าน ถึงแม้เธอกินอาหารหมากินจนจะอ้วกแล้ว แต่ก็คึกคักจริง ๆ

คุณแม่มักมีความคิดประหลาดในใจเสมอ สนุกกับการทรมานพวกเขา วันตรุษจีนก็ไม่ให้พวกเขาอยู่ว่าง

คุณพ่อก็ยอมที่จะให้ความร่วมมือกับคุณแม่ ต้องให้ความร่วมมือกับเธอ

บางครั้งเล่นไพ่นกกระจอกก็เล่นได้ทั้งคืน ยิ่งเล่นยิ่งตาสว่าง

เฮ้อ เธออายุยังไม่ถึงวัยของคุณแม่ แต่หัวใจกับแก่แล้ว

มีนิสัยชอบโต้รุ่งในช่วงปีใหม่ โทรทัศน์ฉายรายการเทศกาลวันตรุษจีน ลูกเล่นของแต่ละปีคล้าย ๆ กัน ทุกปีหนานซ่งไม่มีเวลาดู แต่ปีนี้กลับดูอย่างจริงจัง