สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 399

หนานซ่งหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา ก้อนน้ำแข็งก็คือก้อนน้ำแข็งที่ซื่อ ๆ จริง ๆ

เหยียนยวนไม่รู้ว่าเธอหัวเราะอะไร แต่เห็นรอยยิ้มของเธอ อารมณ์ก็ดีขึ้นตาม เขายิ้มมุมปาก

“อีกยก!”

หนานซ่งเอาเหรียญให้เหยียนยวน ให้เหยียนยวนเป็นคนโยน

เหยียนยวนวางเหรียญลงบนเล็บนิ้วโป้ง ใช้นิ้วชี้รองไว้ แล้วดีดเบา ๆ

เหรียญห้าสิบเซ็นต์ลอยกลางอากาศ เกือบจะลอยขึ้นฟ้า กว่าจะตกลงมาได้ ก็ถูกเขายื่นมือออกไปรับไว้ได้แม่นยำ

เหยียนยวนแบมือออก ครั้งนี้เป็นตัวเลข “5”

“ตัวเลขงั้นเหรอ งั้นพี่เป็นคนถามฉัน”

หนานซ่งแกะซองมะม่วงแห้ง แล้วก็กิน ขณะที่รอเหยียนยวนถาม

เหยียนยวนครุ่นคิด “เล่าเรื่องตอนเด็กของเธอหน่อย ได้ยินพี่ชายของเธอบอกว่า ตอนเด็กเธอเป็นคนน่าปวดหัวมาก”

“ฉันเหรอ? ตรงไหนกัน พี่อย่าไปฟังเขาพูดมั่ว ๆ!”

หนานซ่งรีบปฏิเสธ “ฉันแค่ซนไปหน่อยแค่นั้น ไม่ถึงกับทำให้คนปวดหัว ฉันเป็นเด็กผู้หญิงนะ ยังไงก็เรียบร้อยกว่าเด็กผู้ชาย”

เหยียนยวนยิ้มบาง แต่ในดวงตากลับไม่เชื่อถือ

หนานซ่งเล่าย้อนกลับไปถึงตัวเองในตอนเด็ก ค่อนข้างซุกซนจริง ๆ “ฉันเกิดในหมู่บ้านเล็ก ๆ ตอนนั้น ตอนนั้นคุณพ่อคุณแม่ยังไม่ได้ทำธุรกิจ ฟังคุณแม่พูดว่าตอนนั้นคุณพ่อจนมาก เธอมีคนมาชอบมากมาย แต่เลือกคนที่จนที่สุด ยากจนแม้กระทั่งต้องเก็บขยะข้างถนนทุกวัน

ฉันยังเคยถามไปเป็บขยะด้วย นอนบนไหล่ของพ่อ เดินกับเขาตามท้องถนน ตะโกนว่า ‘มีขยะขายไหม?’ ทุกครั้งที่กลับบ้านเราสองคนเนื้อตัวสกปรก คุณแม่รังเกียจอย่างมาก รีบให้พวกเราไปอาบน้ำ อาบน้ำสะอาดแล้วถึงอนุญาตให้เข้าห้องได้...”

เธอเล่าอย่างสมจริงสมจัง เหยียนยวนฟังอย่างตั้งใจ “งั้นพวกพี่ใหญ่ของเธอล่ะ ตามหาเจอตอนไหน?”

เรื่องระหว่างพี่น้องตระกูลหนาน เหยียนยวนพอรู้อยู่บ้าง รู้ว่าพวกเขาเป็นพี่น้องแม่เดียวกันแต่คนละพ่อ แต่มีความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่ เขาก็ไม่ค่อยชัดเจน

ลั่วจวินหังก็ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง

หนานซ่งพูด “ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่ ตอนนั้นยังเด็ก จำได้แค่ว่าคุณพ่อคุณแม่พาฉันเที่ยวที่ไกล ๆ แล้วชี้คนนี้ให้ฉันเรียกว่าพี่ใหญ่ ชี้คนนั้นให้ฉันเรียกว่าพี่สอง จากนั้นพี่ชายก็เริ่มเยอะขึ้น ตอนเด็กไม่เข้าใจอะไร คิดแค่เพียงว่าพวกเขาหน้าตาดี ให้ฉันเรียกพี่ชายฉันก็เรียก เรียกไปเรียกมาก็นานหลายปีขนาดนี้แล้ว”

ตอนนี้ลองคิดดู เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ พริบตาเดียวก็ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว พวกเขาโตกันหมดแล้ว

มีคนรักของตัวเอง มีครอบครัวของตัวเอง

บนเกาะ ก็ฉลองงานตรุษจีน

ยวี่จิ้นเหวินช่วยหนานหนิงซงทำอาหารคืนวันส่งท้ายปีเก่าเต็มโต๊ะ แถมเปิดไวน์แดงสองขวด

เป็นเพราะว่าเขาบาดเจ็บจึงดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้ ทำได้แค่มองดูสามคนที่เหลือดื่ม ส่วนเขารับผิดชอบรินไวน์

มู่โจวดื่มไม่เก่ง ดื่มไปดื่มมาก็ฟุบหลับไป ยวี่จิ้นเหวินพยุงเขาเข้าห้อง เมื่อจัดการอาจารย์เสร็จ ในตอนที่กลับไปห้องรับแขก ก็ได้ยินลั่วอินพูดกับหนานหนิงซง

ลั่วอินดื่มเก่งมาก แต่คืนนี้ดื่มเยอะเกิน หน้าแดง เวลาพูดน้ำเสียงก็เปลี่ยนไป เสียงอ่อนโยน

“สามีคะ ผ่านไปอีกปีแล้ว ขอบคุณที่หนึ่งปีที่ผ่านมาไม่ทอดทิ้งกัน ฉันรักคุณมาก ฉันชนแก้วกับคุณ”

เธอยกแก้วขึ้น กำลังจะดื่ม แต่ก็พูดขึ้นอีก “คุณก็ยกแก้วขึ้น พวกเราคล้องแขนดื่มไวน์”

หนานหนิงซง “ไม่เอา”

“เอาเถอะ!” ลั่วอินออดอ้อน “ไม่ดื่มไวน์คล้องแขน คืนนี้ไม่ให้คุณนอนบนเตียงนะ”

“...”

หนานหนิงซงยกแก้วขึ้นมา “มา”

ยวี่จิ้นเหวินยืนดูพวกเขาคล้องแขนดื่มไวน์อยู่ไม่ไกล แล้วยิ้มมุมปาก ไม่ได้เข้าไปขัดจังหวะ

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าตอนที่หนานซ่งดื่มเหล้าเมาเหมือนใคร เหมือนกับแม่ของเธอ แรงของกรรมพันธุ์นี่ยิ่งใหญ่มาก

ดื่มไวน์เสร็จ ลั่วอินวางแก้วลง ใช้หลังมือเช็ดปาก เลอออกมา แล้วพูดกับหนานหนิงซง “ตอนนี้ถึงตาคุณแล้ว

หนานหนิงซง “อะไรถึงตาผม?”

“ฉันขอบคุณคุณแล้ว คุณก็ควรขอบคุณฉันกลับไหม?”

ลั่วอินพูด “ตอบกลับด้วยมารยาทที่ดี คุณก็ชนฉันแก้วหนึ่ง ขอบคุณฉันที่เลือกคุณ ฉันตาดีไหม?”