สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 400

วันที่สองของวันปีใหม่ พวกพี่ ๆ มาที่สวนกุหลาบ

ทุกคนสวมใส่ชุดสิริมงคลมาก ถือของถุงเล็กถุงใหญ่มารับปีใหม่ สวนของสวนกุหลาบเต็มไปด้วยรถ ห้องรับแขกเต็มไปด้วยของรับปีใหม่

ปีนี้มีพี่สะใภ้เพิ่มขึ้น เห็นได้ชัดเจนว่าคนเยอะกว่าปีที่ผ่านมา หนานซ่งรู้สึกว่าผ่านไปอีกสักปีครึ่ง หลังจากที่มีหลานสาวหลานชาย คงจะคึกคักมากกว่าเดิม

ไม่เพียงแต่มีพี่สะใภ้ ยังมีน้องสาว

กู้เหิงกับหนานหลินก็กลับมาจากบ้านเกิดแล้ว

ปีนี้วันตรุษจีนหนานหลินไปฉลองที่บ้านเกิดของกู้เหิง ไปพบปะกับญาติและเพื่อน ๆ ตระกูลกู้ หลังตรุษจีนงานหมั้นก็สามารถตัดสินได้แล้ว

บ้านเกิดของกู้เหิงอยู่ในเมืองชายฝั่งทางตอนเหนือ เขาเอาของทะเลมาฝากเยอะแยะ

หนานซ่งแกะซองปลาหมึก แล้วถามหนานหลิน “ได้เจอพ่อสามีแม่สามีในอนาคต เป็นยังไงบ้าง?”

หนานหลินตอนนี้เป็นดีไซเนอร์ของบริษัทหนานจิวเวลรี่ ถูกหนานซ่งและกู้เหิงดูแลอย่างดีในตลอดปีนี้ ความอ่อนแอในอดีตจางหายไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นภายนอกหรือนิสัยก็ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน เผยให้เห็นความงาม แต่เป็นคนขี้เขินง่าย เธอพยักหน้า “พวกเขาดีมากค่ะ”

“งั้นก็ดี”

หนานซ่งเป็นกังวลเหมือนกับคนเป็นแม่ “บ้านแม่สามีไม่มีปัญหาอะไร ก็วางใจแต่งงานได้”

หนานหลินหน้าแดง มองไปทางกู้เหิง แล้วตอบรับเสียงเบา

ชิชิ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขนี่นะ

อาหารกลางวันวันนี้เป็นตายร้ายดียังไงหนานซ่งก็ไม่ทำแล้ว กว่าจะตรุษจีน เธอก็อยากจะพักบ้าง ไม่อยากเป็นลูกจ้างระยะยาว

เจ้าหญิงน้อยหยุดงาน พวกพ่อครัวใหญ่ของสวนกุหลาบมีโอกาสโชว์ฝีมือการทำอาหารสักที ในห้องครัวยุ่งวุ่นวายกันอย่างกระปรี้กระเปร่า อาหารแต่ละอย่างค่อย ๆ ทำเสร็จ

“น้องเล็ก มานี่”

เฉวียนเยี่ยเชียนนั่งพาดขาอยู่บนโซฟา ปากคาบบุหรี่โบกมือไปทางหนานซ่ง

หนานซ่งกำลังคุยกับลั่วโยวและซูอิงอยู่ ก็มองไปทางโซฟา แต่กลับไม่ขยับเขยื้อน “พี่เรียกลูกหมาเหรอ?”

เฉวียนเยี่ยเชียนหยิบซองอั่งเปาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

หนานซ่งรีบเดินไปหาเขา เปลี่ยนสีหน้าทันที “พี่สอง~”

“เชื่องดี” เฉวียนเยี่ยเชียนจิกตาใส่เธอ “อวยพรปีใหม่ให้พี่ อวยพรให้น่าฟังนะ”

หนานซ่งประสานมือ ทำท่าทำทาง “พี่สองสวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้ปีใหม่พี่กินเนื้อไม่อ้วนขึ้น รีบพาพี่สะใภ้สองแต่งงานกลับบ้าน!”

ประโยคหลังถือว่าพูดตรงใจของเฉวียนเยี่ยเชียน เขาพึงพอใจพยักหน้า เอาอั่งเปาให้หนานซ่ง

“ปีนี้น้องเล็กเชื่อฟังหน่อยนะ อย่าทำให้พวกพี่ ๆ โมโห”

เหมือนกับสอนเด็ก ๆ

ทุกคนหัวเราะ จากนั้นพวกพี่ชายก็เดินถือซองอั่งเปาเดินเข้าไป จะให้หนานซ่งอวยพรปีใหม่

หนานซ่งอวยพรทีละคน ซองอั่งเปาในมือยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้น

“พี่สามสวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้หนังของพี่ขายดิบขายดี แบกรางวัลนักแสดงชายดีเด่นกลับมาเยอะ ๆ ขอให้รักกันดีกับพี่สะใภ้สาม มีลูกไว ๆ!”

“พี่สี่สวัสดีปีใหม่ ขอให้พี่กับพี่เฉิงมีชีวิตที่เจริญรุ่งเรือง รักกันร้อยปี”

“พี่เล็กสวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้ปีใหม่นี้พี่สละโสด ร่ำรวยเงินทอง!”

ลั่วโยวฟังคำพูดที่ออกมาจากปากเธอโดยไม่ซ้ำกัน เธออดหัวเราะไม่ได้ “นี่คือรายการประจำปีเหรอ?”

“ประมาณนั้น”

เฉวียนเยี่ยเชียนเดินเข้ามา โอบบ่าลั่วโยวไว้ แล้วมองไปทางหนานซ่ง “เวลานี้ของทุกปี สัมผัสได้ถึงความสุขของการเป็นพี่ชาย”

ลั่วโยวมองเขา “เพื่อทวงศักดิ์ศรีความเป็นพี่ชายกลับมาหรือเปล่า”

ซูอิงหยักหน้า “ฉันก็คิดแบบนี้”

“...”

เฉวียนเยี่ยเชียนกับเฮ่อเซินมองตากัน แล้วกระแอมอย่างมีชั้นเชิง

พวกเขาไม่ต้องมีศักดิ์ศรีเหรอ?

หนานซ่งอวยพรรอบหนึ่ง รับซองอั่งเปามาอย่างมีความสุข แล้วนับดูพบว่าขาดไปคนหนึ่ง

“ของพี่ใหญ่ล่ะ?”

หนานซ่งมองไปทางลั่วจวินหัง ยกมือจะอวยพร ลั่วจวินหังพูดเบา ๆ “ฉันไม่ได้เตรียมอั่งเปา”

นี่ไม่ถูกต้องนะ

“พี่ใหญ่ พี่เป็นพี่ใหญ่สุด พวกพี่ ๆ ให้หมดแล้ว พี่ไม่ให้ไม่เหมาะสมเท่าไหร่นะ”