สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 403

ยวี่จิ้นเหวินขี้ขลาดเร็วมาก

เมื่อครู่ลั่วอินเกรงว่าตอบสนองทางสรีรวิทยา แต่เมื่อเห็นท่าทางใจฝ่อของยวี่จิ้นเหวิน ความเย็นชาบนตัวก็ค่อย ๆ หายไป

แม้กระทั่งมีความอยากที่จะหัวเราะอยู่เล็กน้อย

มู่โจวหน้าเข้มเดินเข้ามา ตบหลังของยวี่จิ้นเหวิน “ไอนี่ นายกล้าลงมือกับแม่ยายได้ไง ใจกล้ามากนะนาย”

ยวี่จิ้นเหวินมองดูอาจารย์ หน้าตาใสซื่อ

“ไหนอาจารย์บอกว่า...”

“ฉันพูดอะไร? ไม่ว่าฉันพูดอะไร นายก็ตีแม่ภรรยาไม่ได้นะ ยังอยากจะตามจีบภรรยากลับมาอีกไหม ไม่อยากเข้าตระกูลหนานแล้วเหรอ?”

มู่โจวโต้กลับ พูดดีพูดไม่ดีก็เป็นเขาพูดทั้งหมด

“...”

ยวี่จิ้นเหวินงงไปหมด

หนานหนิงซงหน้าตาเคร่งขรึม พูดเสียงต่ำ “นายออกแรงกว่านี้ ชีวิตภรรยาของฉันคงต้องอยู่ในมือของนาย”

“...”

ยวี่จิ้นเหวินใจสั่น เขารู้แล้วว่าอะไรที่เรียกว่า “หาเหาใส่หัว” ตกที่นั่งลำบาก

“ผม ผม...ขอโทษครับ!”

ยวี่จิ้นเหวินเป็นกังวลจนพูดติดอ่าง มองลั่วอินอย่างตื่นตระหนก “คุณ คุณไม่เป็นไรนะครับ?”

ลั่วอินมองเขาอย่างเย็นชา “นายว่าไงล่ะ?”

ยวี่จิ้นเหวินตัวแข็งทื่อ สมองไม่ทำงานแล้ว

ในตอนที่เขาลงมือเขารู้ตัวเองว่าควบคุมได้ ฝ่ามือนั้นทรยศอย่างมาก ใครจะกล้าออกแรงอะไร?

“ขอโทษครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!”

ยวี่จิ้นเหวินหน้าซีด “ผมให้คุณน้าตีผมกลับ! คุณน้าลงมือได้ตามใจชอบ!”

เขามือแนบลำตัว ยืนตัวตรง ท่าทางสำนึกผิดยอมรับการตีการด่า

เห็นท่าทางของเขาแบบนี้ ลั่วอินทนไม่ไหว หลุดหัวเราะพรวดออกมา

หนานหนิงซงก็ยิ้มโดยไม่รู้ตัว

มู่โจวหัวเราะเสียงดังที่สุด มองดูยวี่จิ้นเหวินที่ยังงุนงง แล้วตบแขนของเขา “เด็กโง่ แกล้งนายเล่นน่ะ”

ยวี่จิ้นเหวิน “...”

ตลกตรงไหน? ไม่ตลกสักนิด

“ฉันดูนายฟื้นฟูร่างกายจนเกือบหายแล้ว ปล่อยนายออกไปได้เร็วหน่อย”

ลั่วอินมองดูยวี่จิ้นเหวิน เผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมา

ยวี่จิ้นเหวินอึ้งเล็กน้อย “ปล่อยผมออกไป?”

“ไม่อย่างงั้นล่ะ? นายอยากจะอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตเหรอ?”

ลั่วอินถอนหายใจเบา ๆ “เซียวเอินกล้าปรากฏตัวออกมา แสดงว่าเขาจะทำอะไรบางอย่าง ถึงแม้ข้างกายน้องเล็กจะมีพวกพี่ชายคอยปกป้องอยู่ แต่ฉันก็ยังวางใจไม่ลง ฉันกับพ่อของเธอหายสาบสูญไปหลายปีขนาดนี้ ถ้ากลับไปก็ต้องมีของขวัญให้เธอสักชิ้น ไม่อย่างงั้นมักรู้สึกใจไม่สู้ หวังว่าของขวัญที่เป็นนาย จะไม่ทำให้เธอผิดหวัง”

เมื่อคิดได้ว่าจะได้เจอหนานซ่งเร็ว ๆ นี้ ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกเลือดเริ่มสูบฉีดไปทั้งตัว

“งั้น...ทุกท่านกลับไปพร้อมผมไหมครับ?”

ลั่วอินหันไปมองหนานหนิงซง ท่าทางจริงจังขึ้น “พวกเรายังมีเรื่องที่ต้องทำอีกนิดหน่อย พวกเราแบ่งออกเป็นสองกลุ่มเถอะ”

ในวันที่กลางวันและกลางคืนเท่ากัน ร่างกายของเหยียนยวนเกือบจะฟื้นตัวแล้ว

ไม่เพียงแค่วิ่งได้กระโดดได้ แต่ยังฝึกซ้อมเป็นเพื่อนหนานซ่งได้ อยู่ซ้อมในโรงยิมมวยจนเหงื่อตกทุกวัน แล้วก็ฟื้นฟูการฝึกของตัวเองไปด้วย

รออยู่หลายเดือนก็รอไม่ถึงการมาของเซียวเอิน หนานซ่งหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ฝึกจนเริ่มมีความกระตือรือร้นมากทุกวัน

ที่สำคัญคือ ลั่วจวินหังไม่รู้ไปไหนแล้ว